“รู้ดี จะไปไหนก็ไปเลยไป...” เบนเดอร์ออกปากไล่ตรงๆ
“คุณมีเวลาแค่สามสิบนาทีนะคะ หนูนิควรได้หลับสักตื่น มาเรียจะไปเตรียมอาหารมาให้เธอทาน ท่าทางหิวโซมาเลยค่ะ”
เบนเดอร์ยืนนิ่งไม่ได้ตกปากรับคำ เขานึกในใจ ตั้งแต่มื้อค่ำที่นิยาดาไม่ได้แตะอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมากกว่าการดื่มน้ำ เธอขวัญเสียมากแค่ไหนนะ ถูกจับตัวไปแบบนั้น แถมได้พักผ่อนแค่ไหน ระหกระเหินยังไงบ้าง
ไม่เคยต้องทำใจเวลาจะต้องเจอใครสักคน เบนเดอร์หงุดหงิด แต่ไม่รู้จะระบายออกทางไหน เขาอดทนนั่งตรวจเอกสารรอการอนุมัติได้ไม่ถึงห้านาทีก็ต้องรีบลุกออกมา เวลานี้งานไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาเสียแล้ว
“จิ” เสียงจิปากดังประสานกับเสียงส้นรองเท้ากระแทกพื้น
และยิ่งพื้นทั้งหมดในคฤหาสน์เดอร์ลาคัวล์เป็นหินอ่อนด้วยแล้ว เสียงนั่นเลยดังก้องเป็นพิเศษ หากไม่ติดว่าคฤหาสน์หลังนี้เป็นความภาคภูมิใจของคนในตระกูลมาช้านาน เบนเดอร์คงสั่งให้รื้อพื้นเย็นเฉียบทั้งหลัง
