ลวงใจมาเฟียคาสิโน

ฆาตกรรมปริศนา หมอกสีเทาตรงหน้าคืบคลานเข้ามาหารวดเร็วเสียจนนิยาดาวิ่งหนีไม่ทัน ไอหมอกนั่นแผ่กระจายความเย็นเฉียบ แต่เธอกลับรู้สึกกลัวจนขนลุกซู่ นิยาดาพยายามเดินฝ่าหมอกสีเทานั่นออกไป เธอรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและเต็มไปด้วยอันตราย แต่ยิ่งวิ่งหนีหมอกนั่นก็ยิ่งหนาทึบขึ้น เหงื่อเธอไหลเต็มหน้าผาก อุณหภูมิในร่างกายร้อนคล้ายๆ น้ำเดือดที่ตั้งอยู่บนเตา เสียงกรีดร้องคล้ายๆ อสูรร้ายตอนดึกดังกระหึ่มอยู่รอบตัว ความมืดเบื้องหน้าดิ่งลึกลงไปเหมือนก้นหุบเหว “เกิดอะไรขึ้น?” เธอพึมพำเสียงแหบ มองไปรอบๆ ตัวพร้อมกับความกลัวที่ปะทุอยู่ในใจ มีแสงสว่างจุดเล็กๆ อยู่ตรงหน้า ไกลจนแสงนั่นเห็นแค่ริบหรี่ นิยาดาตัดสินใจวิ่งทะยานไปที่จุดเล็กๆ นั่น อย่างน้อยนั่นก็คือความหวังเดียวของเธอ ชั่วชีวิตของเธอวันนี้คือวันที่เธอกลัวที่สุด ไม่เคยคิดว่าความกลัวเหล่านั้นจะมีผลกับคนใจแข็งอย่างเธอก็ต่อเมื่อได้มาเผชิญหน้ากับความกลัวชนิดนั้นด้วยตัวเอง เสียงฝีเท้า เสียงขยับเคลื่อนที่ดังสะท้อนไปมาในสมอง นิยาดากัดฟันกระเสือกกระสนไปให้ถึงปลายทางที่อยู่ไกลลิบตานั่น จู่ๆ เสียงเอะอะ กับเสียงสารพัดอย่างก็ดังจนเธอทนไม่ไหว เสียงกรีดร้องนั่นยิ่งกว่าเสียงอสูรร้ายที่แม่ชีในคอนแวนต์ใช้ข่มขู่เธอตอนเด็กๆ เสียอีก นิยาดายกมือปิดหู ทิ้งตัวนอนกอดตัวเอง พร้อมกับวิงวอนเสียงพร่า “กลัวแล้ว อย่าทำอะไรนิเลย นิกลัวแล้ว” เธอได้ยินแค่เสียงลมหายใจที่ดังอยู่รอบๆ ตัวกับเสียงใครบางคนที่ตะโกนก้อง ขนตางอนช้อยชุ่มน้ำตากระพือถี่ๆ ก่อนที่จะลืมตานั้น มือร้อนผ่าวคู่หนึ่งก็กระชากคอเสื้อของเธอและลากเธอลงจากเตียง ฝันงั้นเหรอ? นิยาดาถามตัวเองแต่กลับไม่กล้าลืมตา จนกระทั่ง... “ทำยังไงก็ได้ให้นังนี่ฟื้นขึ้นมาสักทีสิวะ” ใครบางคนส่งเสียงเกรี้ยวกราด น้ำเสียงนั่นเต็มไปด้วยความโกรธ เธอได้ยินกระทั่งเสียงคำรามในลำคอของเขา ต้องอยู่ใกล้ขนาดไหนนะเธอถึงได้ยินเสียงนั้นน่ะ มือคู่เดิมเขย่าเธอแรงๆ จนสั่นเทาไปทั้งตัว เธออยากลืมตาแต่เปลือกตาหนักอึ้งเหมือนมีหินถ่วงไว้ “อย่า ปล่อยนะ” เสียงพึมพำดังผ่านกลีบปากสีระเรื่อ เบนเดอร์ก้มมองใกล้ๆ พยายามไม่สนใจผิวละเอียดและเนียนนุ่มใต้ฝ่ามือ เขาตะแคงหูฟังเสียงอ่อนเบานั่น และพยายามปลุกให้ผู้หญิงตรงหน้าตื่นสักที “ใครก็ได้ เอาน้ำเย็นๆ มาให้กูหน่อยสิ” ไม่เกินหนึ่งอึดใจ น้ำเย็นเฉียบเต็มขวดก็ถูกส่งให้ เบนเดอร์เปิดฝาขวด เทน้ำเย็นฉ่ำนั่นลงไปเหนือศีรษะของสาวแปลกหน้า หล่อนกระพือขนตาถี่ๆ จากนั้นก็ลืมตาขึ้น “เธอฆ่าเลียมทำไม?” เสียงแสบแก้วหูตะโกนใส่หน้า นิยาดาผวา พยายามผลักมือที่จับคอเสื้อออก ดวงตาตื่นตระหนกมองไปรอบๆ ตัว ความกลัวพุ่งเข้าสู่หัวใจ และทันทีที่มือของเธอแตะโดนอะไรบางอย่างที่แข็งทื่อและเย็นเฉียบ เธอลดสายตาลงมองก่อนจะหวีดร้องสุดเสียง “กรี๊ดดดดดด ปล่อยนิค่ะ ปล่อยเส้” ร่างเล็กๆ ในอุ้งมือดิ้นรนไม่คิดชีวิต วงหน้าขาวซีดเผือดสีลงมากกว่าเก่า ท่าทางตื่นตระหนกของหล่อนทำให้เบนเดอร์ขมวดคิ้ว “เดอเรก ออกไปดูสิเจ้าหน้าที่ทางการมาหรือยัง” เบนเดอร์ยอมปล่อย เขาสะบัดมือแรงๆ หลายที ตอนที่หันไปสั่งการ์ดคู่ใจ ชายร่างใหญ่เดินออกไปมองด้านนอก เมื่อเห็นว่ามีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งกำลังตรงมาทิศนี้เลยหันมาส่งสัญญาณบอกเจ้านาย หลังสำรวจจนแน่ใจว่าผู้หญิงในที่เกิดเหตุไม่มีร่องรอยไม่มีบาดแผล เบนเดอร์หรี่เปลือกตาลง ยกมือเกาคาง สภาพน้องชายตอนที่เห็นครั้งแรก เลียมอยู่ในสภาพที่ไม่ดีนักร่องรอยการต่อสู้ปรากฏขึ้นทั่วร่างกาย ผิวขาวซีดและผิวค่อนข้างแข็ง เขาอยากปลุกเลียมขึ้นมาถามนัก แต่นั้นคือความเป็นไปไม่ได้ ตอนที่มาถึง เลี่ยมไร้ลมหายใจ และดูท่าจะเสียชีวิตมานานแล้ว ที่น่าแปลกใจคือ มีผู้หญิงที่เขาไม่คุ้นหน้าอยู่ในเวลาที่เลียมสิ้นลมไปแล้วนี่สิ คนลงมือต้องการอะไรกับการสร้างสถานการณ์ที่บิดเบือนข้อเท็จจริง ผู้หญิงคนนี้เกี่ยวกับสาเหตุการตายของเลียมหรือไม่ คงต้องหาข้อพิสูจน์ “ที่นี่ให้เจ้าหน้าที่จัดการไปเถอะ เดอเรก พาผู้หญิงคนนี้กลับเดอร์ลาคัวล์ด้วย” เบนเดอร์ก้มหน้าไว้อาลัยให้น้องชายต่างแม่ครั้งสุดท้าย เขาต้องมีคำตอบให้บิดา ไม่ว่าใครก็ตามที่ริอ่านเข้ามาลองเชิงเดอร์ลาคัวล์ มันผู้นั้นต้องไม่ตายดี นิยาดากะพริบเปลือกตาปริบๆ เธออยู่ที่ไหน คนแปลกหน้าทั้งหมดนั่นคือใคร เธอพยายามเค้นความคิด แต่ในสมองกลับโล่ง มีเพียงม่านหมอกบางๆ เท่านั้นในหัว “มากับเราเถอะ...ถ้าไม่อยากเข้าคุก” เดอเรกพูดเสียงเรียบ เขาโบกมือให้คนที่เหลือพากันถอนตัว ไม่เกินสามนาทีก่อนเจ้าหน้าที่จะเดินมาถึง ทั้งห้องก็เหลือเพียงแค่ร่างไร้ลมหายใจของเลียม เดอร์ลาคัวล์ เดอเรกอาสารับหน้าและประสานงานเอง เขาห่วงความรู้สึกของริโอที่สุด ชายชราที่ป่วยกระเสาะกระแสะจะทรุดลงขนาดไหน หากรู้ว่า บุตรชายคนเล็กที่ท่านทุ่มเทความรักให้ ลาโลกนี้ไปพร้อมกับความคลุมเครือ ตระกูลเดอร์ลาคัวล์มีหัวหอกหลักคือเบนเดอร์ ลูกชายคนโตที่ถือครองทรัพย์สมบัติเกินครึ่ง เนื่องมาจากมารดาผู้ล่วงลับทิ้งไว้ให้ เบนเดอร์เป็นคนเดียวที่คานอำนาจการตัดสินใจของบิดาได้ เขาเกือบแตกหักตอนที่ริโอเปิดตัวบุตรชายอีกคน ในฐานะรองประธานเดอร์ลาคัวล์คอมแพล็ก ความลับที่มารดาผู้ล่วงลับของเบนเดอร์ยังไม่รู้ ริโอแอบซุกบุตรชายนอกสมรสไว้ จนกระทั่งภรรยาเสียชีวิต เจ็บใจไหม? มีหรือผู้ชายทะนงอย่างเบนเดอร์จะไม่รู้สึก แต่เขาโตเกินกว่าจะฟาดงวงฟาดงาเหมือนตอนเด็ก เบนเดอร์เลยทำแค่ ย้ายตัวเองออกมาจากคฤหาสน์เดอร์ลาคัวล์ ปล่อยให้บิดาวัยชราได้ใช้ชีวิตบั้นปลายกับบุตรชายที่ท่านรัก เลียมเป็นผู้ชายพูดน้อย เรียบร้อยแต่ร้ายลึก เบนเดอร์ไม่อยากสนใจน้องชายต่างแม่เท่าใดนัก เขายอมให้เพราะเห็นแก่สุขภาพบิดาที่ทรุดโทรมลงทุกวัน อีกอย่างภาระของเบนเดอร์ก็หนักอึ้งมากพอแล้ว บางทีการมีน้องชายก็เป็นการดี จะได้มีคนช่วยแบ่งเบางานที่เขาทำไปบ้าง เลียมถูกเลี้ยงแบบคุณหนู ไม่ได้ลุยงานหนักๆ เหมือนเบนเดอร์ แต่เดอเรกรู้ ใต้ความสุภาพนั่นคือเสือร้ายที่จ้องหาโอกาสตะปบ โชคดีที่โอกาสนั่นยังมาไม่ถึง เสือสุ่มเลยโบกมือลาไปก่อน ศัตรูเดอร์ลาคัวล์มีทั้งในที่ลับ และในที่โล่ง มีทั้งเข้ามาแบบมิตร และแบบเปิดตัวเป็นศัตรูตรงๆ กลิ่นเงินมหาศาลดึงคนโลภเข้ามาในชีวิตได้ง่ายๆ คนที่ระวังตัวมาตลอดอย่างเบนเดอร์รอดตัวได้ ท่ามกลางศัตรูเพราะเขาไม่ประมาท แต่คนที่ใช้บิดาหนุนหลังมาทั้งชีวิตแบบเลียมเลยพลาดได้ง่ายๆ เดอเรกไว้อาลัยให้บุตรชายของริโอ ในฐานะที่เขาเป็นสายเลือดเดอร์ลาคัวล์ แต่ไม่ใช่เจ้านาย          นิยาดาพยายามขดตัวให้เล็กที่สุด เธอถูกขนาบด้วยผู้ชายตัวใหญ่ทั้งซ้ายและขวา อากาศภายในรถยนต์ก็เย็นยะเยือกยิ่งกว่าห้องเย็นที่เคยทำงานเสียอีก เธอพยายามมองผ่านฟิล์มสีดำทึบเพื่อระบุตำแหน่งให้ตัวเอง แต่อนิจจา...ไม่ว่าพยายามจะเพ่งมองแค่ไหนที่เห็นมากที่สุด คือความว่างเปล่า ไม่มีใครสักคนพูดอะไรออกมาสักคำ บรรยากาศอึดอัดจนหัวใจจะระเบิด เธออยู่ที่ไหน? ใครเป็นคนพาเธอมา? ร้อยแปดคำถามในหัวไม่มีคำตอบเลย ก่อนสติจะดับวูบ ที่จำได้คือเธออยู่บนเรือสำราญที่ลอยลำอยู่ในน่านน้ำทะเลเมอร์ดิเตอร์เรเนียน เธอทำงานในห้องครัว เป็นผู้ช่วยพ่อครัวหลัก หน้าที่หลักคือการเตรียมของสด แล้วเพราะอะไรล่ะ ทำไมเธอถึงไม่ได้อยู่บนเรือนั่น เธอขึ้นมาจากเรือตอนไหน? แล้วทำไมข้างๆ เธอถึงมีคนตาย มือเล็กๆ ยกขึ้นกุมศีรษะ หลับตาทบทวนความทรงจำ โครงหน้าซีดไร้สีเลือดนั่นยังจำได้ติดตา...แต่เท่าที่พยายามเค้นความทรงจำแล้ว เธอกลับไม่รู้จักชายผู้นั้นเลย “จะพานิไปที่ไหนคะ?” ไม่มีคำตอบ แววตาเหี้ยมเกรียมนั่นทำให้เธอยอมสงบปาก