เหมือนเธอไปแย่งของมธุรสมาจริง ๆ นั่นล่ะ ถึงจะรู้ดีว่าสิรดนย์ไม่ใช่สิ่งของ แต่มันก็อดรู้สึกผิดไม่ได้อยู่ดีเมื่อพบว่าความเป็นจริงแล้วมธุรสเองก็รู้สึกกับสิรดนย์อยู่พอสมควรเหมือนกัน
แต่ท้ายที่สุดนิ้วเรียวก็เลือกที่จะกดปุ่มสีเขียวพร้อมยกมันแนบหู เสียงสิรดนย์ที่ดูแสนจะร้อนรนก็ดังขึ้นมาทันที
(“โปรด ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่เช้าล่ะว่ามธุรสไปหาเรื่องเธอ”)
“ฉันจะบอกได้ยังไงล่ะ นายทำงานอยู่นะ”
(“ถ้าเป็นเรื่องเธอฉันก็ฟังได้อยู่แล้ว ยิ่งเรื่องที่เกิดจากฉันเป็นต้นเหตุอีก”)
โปรดปรานถอนหายใจ
มันก็ไม่ใช่เพราะสิรดนย์ฝ่ายเดียวนี่นา
“ไม่เป็นไรหรอกดนย์ เรื่องไหนที่ผิด ฉันก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้หรือเปล่า” โปรดปรานพูดช้า ๆ อย่างใช้ความคิด มองในมุมมองคนนอกไม่ว่าอย่างไรเธอเองก็ผิด ที่ไม่แม้แต่จะรอให้สิรดนย์ไปจัดการเรื่องราวแสนซับซ้อนของตนเองก่อนแล้วค่อยเผลอใจให้มากยิ่งกว่าเดิม ทั้ง ๆ ที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ
