Love so hot รักรสเผ็ดร้อน

ก็แค่ไปดูดอกบัว

Love's so hot รักรสเผ็ดร้อน

บทที่ 7

กลับจากงานมาสวรสได้มีการติดต่อพูดคุยกับเฉินหมิงจินทางแชทไลน์ที่เคยแลกกันไว้ หลักๆ ก็ไม่ได้คุยอะไรมากมายนักเพียงแค่แลกเปลี่ยนพูดคุยเรื่องทั่วๆ ไป

"ไง อรุณสวัสดิ์" "คุณ!!"

ขณะที่สวรสกำลังใจลอยอยู่กับอาหารเช้า ในหัวก็คิดวนไปถึงเรื่องบนสะพาน ทำไมถึงได้หลวมตัวไปขนาดนั้น เกิดไม่มีลายไทยไม่รู้จะไปถึงไหนต่อไหน ร่างนะหงสะดุ้งตตัวโยน ตกใจกับเสียงทักทายของแขกประจำ เขาเข้าออกบ้านนี้ราวกับบ้านตัวเอง

"ทำไม กำลังนึกเสียดายที่ไม่ได้จูบกับไอ้เฉินหมิงเหรอ ขอโทษละกันที่ไปขัดจังหวะ ไม่ได้คิดว่าคุณอยากจะจูบกับมัน"

คำพูดเสียดแทงจิตใจของอีกฝ่ายสร้างความโมโหให้กับคนฟังอย่างมาก หน้าขาวนวลพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยเลือดสูบฉีดตามอารมณ์ที่กำลังปะทุ มือบางกำเข้าหากันแน่น ต่อให้เธอคิดถึงเรื่องนั้นจริงแจ่ก็ไม่ได้ริดไปในทางที่เขากล่าวหาสักนิด

"พูดให้มันดีดีนะคุณ ที่ฉันทำไปก็เพราะคุณมาขอให้ช่วยไม่ใช่หรือไง"

"ผมรู้ แต่ผมไม่ได้บอกให้คุณถลำตัวไปขนาดนั้นนี่"

"ฉันถลำอะไร ก็แค่ไปดูดอกบัว..."

"คุณเกือบจะจูบกับมันแล้ว ถ้าผมไม่โทรไป ไม่รู้ตัวเลยหรอ"

ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ฝ่ายสวรสนั้นก็เถียงเพื่อความจริงของตัวเอง เธอมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เป็นอย่างที่ลายไทยกล่าวหา แต่ลายไทยสิที่มาโวยวายโมโหเรื่องนี้มันเพราะอะไรกันแน่ ถึงสวรสจะจูบกับเฉินหมิงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

"ฉัน..."

"ผมแค่อยากเตือนคุณ ด้วยความเป็นห่วง ในฐานะเพื่อนคนนึง"

"เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไหร่"

สวรสย้อนถามอย่างทันที

"ตั้งแต่ตอนคุณตกลงช่วยผมไง"

"ฉันบอกจะช่วย แต่ไม่ได้บอกว่าจะเป็นเพื่อนกับคุณ"

"ถ้างั้น...แล้วคุณอยากเป็นอะไรกับผม"

คนถามเอ่ยถามพร้อมขยับตัวเข้าไปหาอีกฝ่ายแม้จะไม่ได้ใกล้กันจนชิดแต่สายตาก็ประสานจนเหมือนเวลาหยุดเดินไปชั่วขณะ

"หยุดเลยนะ!! ออกไปห่างๆ ด้วย"

เมื่อรู้สึกตัว ร่างบางรีบถอยหนีอย่างทันที เธอจะไม่ยอมให้เหตุการณ์แบบเมื่อคืนเกิดขึ้นอีกแน่ ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม

"ผมแค่อยากจะดูพัฒนาการคุณว่ามันจะทันเล่ห์ทันเหลี่ยมของไอ้เฉินหมิงหรือเปล่า"

"ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอกห่วงตัวเองดีกว่า งานการไม่มีทำหรือไงมาตามติดชีวิตฉันแบบนี้"

"ก็นี่ไง งานผม ตามดูแลคุณ เพราะคุณถือเป็นหนึ่งในทีมของผมแล้ว"

"โอ้ยฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะจะได้..."

"ชู่ววว"

สวรสพูดไม่ทันจบอยู่ๆ ลายไทยก็ยกนิ้วขึ้นมาทาบที่ริมฝีปากเรียวบางของคนพูดพร้อมส่งสัญญาณให้เงียบ

"แล้วเจอกันนะ"

"อ้าว จะไปไหน เฮ้!!?"

พูดจบร่างกายกำยำก็หลบหนีออกไปทางประตูด้านหลัง ทิ้งให้เจ้าของบ้านยืนงง อยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จะมาก็มาจะไปก็ไป อะไรของเขาเนี่ย

"แกคุยกับใคร ยัยรส"

พอได้ยินเสียงเอ่ยถาม บวกกับการปรากฏตัวของพี่สาว คนที่ยืนงุนงงอยู่ก็กระจ่างทันที ลายไทยมีความว่องไวและไหวพริบตามแบบของสายลับมือต้นๆ ของกรม ประสาทสัมผัสทุกอย่างเร็วกว่าคนทั่วไป การได้ยิน รับกลิ่น หรือมองเห็นเขาต้องระวังตัวอยู่ตลอดเวลา

"รส...คือรส....ซ้อม..คุยกับคนที่จะมาบำบัดค่ะ พอดีว่า..วันนี้อ่านประวัติแล้วรู้สึกว่าอาการค่อนข้างรุนแรง ก็เลย...ซ้อมไปก่อน"

สวรสพยายามแก้ตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด แต่เพราะพี่สาวไม่ได้คาดหวังอะไรกับคำตอบจึงไม่ได้พิจารณาความน่าเชื่อถือ ศิริลักษณ์แค่พยักหน้ารับก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว

"ฉันว่าแกก็ควรเข้าบำบัดบ้างนะ บ้าขึ้นทุกวัน"

"แขนพี่ไปโดนอะไรมา ทำไมเป็นรอยแบบนี้"

ยังหวะที่เอื้อมไปหยิบขนมปังบนจานที่ตั้งไว้กลางโต๊ะ ทำให้เสื้อคลุมแขนยาวที่ศิริลักษณ์ตั้งใจมาปกปิดรอบช้ำบนตัวเลื่อนขึ้นและไม่สามารถปิดบังรอยจากสายตาอันว่องไวของน้องสาวได้ เจ้าตัวรีบดึงแขนเข้าไปเก็บทันทีเพราะกลัวแม่น้องสาวจอมจุ้นจะดึงออกไปดู

"ฉันแค่...มีอุบัติเหตุนิดหน่อย"

"อุบัติเหตุอะไร ทำไมเป็นรอยเหมือนโดนมัดแบบนี้"

"นี่รส ฉันเป็นพี่สาวแกนะไม่ได้เป็นคนป่วยของแก"

"แต่พี่ยังอยู่ในเคสบำบัดของรสนะ"

"อยู่บ้านฉันเป็นพี่แก อยู่ที่ทำงานแกถึงจะเรียกฉันว่าโรคจิตได้"

"พี่ทำร้ายตัวเองอีกแล้วใช่มั้ย ไหนพี่บอกว่าดีขึ้นแล้วไง"

"นี่ ฉันจะทำอะไรบนตัวฉันมันเรื่องของฉัน อย่ามาสาระแนจะได้มั้ย"

คำพูดทิ่มแทงใจจากปากคนเป็นพี่สาว หวังแค่อยากให้น้องเลิกมาเซ้าซี้เรื่องแผลไม่ได้มีเจตนาทำร้ายจิตใจแม้แต่น้อย แต่คนฟังถามด้วยความห่วงใยและใจที่รักพี่ มันก็เป็นธรรมดาหากจะรู้สึกน้อยใจ

"พี่ลักษณ์ เราเหลือกันแค่สองคนแล้วนะ ถ้าเกิดพี่เป็นอะไรขึ้นมา รสจะอยู่ยังไง"

ศิริลักษณ์แม้จะทำทีไม่สนใจ แต่คำพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจของน้องสาวก็ทำให้คนฟังใจบางไปไม่น้อย

"ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก ฉันจะรอดูว่าใครมันจะมาเอาคนเจ้าบงการแบบแก"

"รสไม่แต่งงานหรอกจะอยู่แบบนี้แหละตลอดชีวิต"

"ได้ไงยะ ฉันตั้งใจจะแต่งทีหลังแก รอดูงานแกก่อนแล้วฉันจะจัดให้ใหญ่กว่าแกสักสิบเท่า"

จากการโต้เถียงกันเรื่องแผล ศิริลักษณ์ก็เปลี่ยนสถานการณ์ตรึงเครียดให้มาเป็นสนุกสนาน สองสาวพากันหัวเราะร่าไปกับสิ่งที่ต่างฝ่ายต่างมโนขึ้นมาเย้าหยอกกัน ลายไทยที่แอบมองดูอยู่นอกหน้าต่างก็พลอยยิ้มไปตามรอยยิ้มอันสดใสของสวรสด้วย ปกติแล้วสาวคนนี้ไม่ค่อยชอบยิ้มนัก แต่เมื่อเธอยิ้มก็พาให้โลกดูมีสีสันขึ้นมา เขาเข้าใจคำว่าคนหน้านิ่งที่ยิ้มแล้วโลกละลายก็ตอนได้เจอกับสวรสคนนี้นี่เอง

​