แค่เอ่ยชื่อเด็กยังร้องไห้
1303 Words
ก่อนที่เขาจะกลายเป็นลูกค้าขาประจำที่คาสิโน่นี้ นิพัฒน์ติดตามญาติผู้ใหญ่ที่นั่งรถตู้ข้ามชายแดนมาเล่นแบบ “ถูกกฎหมาย” ที่ประเทศเพื่อนบ้าน เขายอมรับว่าตื่นตาตื่นใจกับคาสิโน่ นอกจากไม่ต้องกังวลว่าจะถูกตำรวจจับ เล่นได้สบายตามกำลังทรัพย์ แรกๆเขาก็เริ่มอะไรง่ายๆ สนุกสนานเหมือนเด็กกินขนมหวาน รูเล็ต ไพ่ ลูกเต๋า ตู้ม้าไฟฟ้า goldclub slot มีได้มีเสีย มีลุ้น เขามีสร้อยทองที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญก็เอาไปจำนำไว้ แต่ไม่อาจไถ่กลับมาได้ ด้วยกลัวว่าพ่อจะรู้ก็ไปซื้อทองปลอมที่ลายคล้ายๆ กันมาใส่แทน ชีวิตของเขาวนเวียนอยู่แบบนี้มาตั้งแต่อายุยี่สิบจนตอนนี้ยี่สิบห้า แม้จะเรียนจบด้วยเกรดดิ่งเหว และพ่อฝากงานให้ทำได้ แต่เขาก็ทำงานได้ไม่นาน แน่นอนว่าใจมันอยู่ในบ่อน ถ้าไม่ได้ข้ามไปเล่นอีกฝั่ง เขาไม่ชอบบ่อนเมืองไทยเพราะมันหลบๆซ่อนๆ บ่อนเพื่อนบ้านให้ความรู้สึกราวกับเป็นราชา โดยเฉพาะบ้างครั้งที่เขาได้ใช้ห้อง V.I.P
“คุณนิพัฒน์ครับ คุณจะเอาอะไรมาจำนำกับผมละครับ เท่าที่ทราบทรัพย์สินของคุณก็ไม่มีอะไรเหลือ...และไม่เหลืออะไร”
“ถ้าเสี่ยเพิ่มวงเงินให้ผมอีกหน่อย รับรองว่าผมต้องเอาเงินคุณมาได้แน่ๆ”
ปรินทรส่ายหน้าไปมา แล้วลุกขึ้นยืน พ่อส่งเขามาทำงานอะไรเสียเวลาจริงๆ รู้อยู่แล้วว่าเขา “คุม” บ่อนให้ได้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องทดสอบให้ทำงานง่ายๆ แบบนี้เลยด้วยซ้ำ คนอย่าง “มังกร- ปรินทร” แค่เอ่ยชื่อเด็กยังร้องไห้ นับประสาอะไรกับทวงเงินแค่สองสามแสน เงินแค่นี้มันไม่ได้ขี้เล็บเขาเท่านั้น ชายหนุ่มหันไปทางลูกน้องแล้วพยักหน้าส่งสัญญาณ
นิพัฒน์นึกว่าตัวเองจะถูกปล่อยตัวแล้ว ลูกน้องปล่อยมือจากไหล่ของเขา แต่ยังไม่ทันได้ดีใจ มือข้างขวาของเขาก็ถูกกระชากไปวางบนพื้น ชายร่างยักษ์อีกคน ถือกรรไกรตัดแต่งกิ่งไม้ออกมาแล้วใช้เท้าเหยียบหลังมือทำให้เขาต้องกางนิ้วออก
“เฮ้ยๆ! จะทำอะไร!”
“ไหนเมื่อคุณไม่มีหลักทรัพย์มาค้ำประกัน ผมจะขอนิ้วก้อยของคุณไว้ ไม่ต้องห่วง ลูกน้องผมจะเอาใส่กล่องแช่เย็นไว้อย่างดี คุณมีเงินเมื่อไหร่ค่อยมารับนิ้วก้อยไปต่อคืนก็แล้วกัน”
“พูดบ้าๆ คุณนี่มัน! ขนาดคุณพ่อยังยอมให้ผมติดหนี้เลย”
“เหรอครับ” ปรินทรเพียงแค่เอี้ยวตัวหันมามอง แล้วกระตุกยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก “แต่ตอนนี้หนี้ของคุณถูกโอนให้ผมรับผิดชอบแล้วครับ จริงๆ ผมอยากได้เงินมากกว่านิ้วก้อยของคุณ ถ้าคุณมีอะไรที่มันมีค่ามากกว่านี้ก็ลองเสนอมา”
ความคิดชั่วร้ายที่แล่นเข้ามาเพียงให้ตัวเองรอดจากสถานะคนพิการไร้นิ้วก้อย ทำให้นิพัฒน์นึกถึงใครคนหนึ่งเขา แล้วเขาก็ยิ้มออกมา
“มีครับมี ผมมีข้อเสนอ”
“ว่ามา”
“ปล่อยผมก่อนซิ”
ปรินทรพยักหน้าให้ลูกน้อง ลูกน้องปล่อยนิพัฒน์ให้เป็นอิสระ เขาลนลานรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง โชคดีที่มันยังดีอยู่เพราะเขาโดนเตะต่อยเข้าไม่น้อยเลยทีเดียว มือไม้สั่นแล้วเปิดสมาร์ทโฟนของตัวเองเปิดรูปภาพหญิงสาวคนหนึ่งยื่นให้ปรินทร ลูกน้องรับโทรศัพท์แล้วยื่นให้เจ้านายดู ชายหนุ่มจองมองหญิงสาวหน้าตาอ่อนหวาน แววตาเป็นประกายด้วยท่าทีสงบนิ่ง
“แล้วยังไง”
“น้องสาวผม”
“น้องสาว?” น้ำเสียงมีความสงสัย หน้าตาไม่ได้มีเค้าหน้าให้ดูคล้ายกันเลยสักนิด
“เอ่อ... “ เห็นหน้าตาไม่เชื่อของเจ้าหนี้แล้วเขาก็กลืนน้ำลาย เขาเป็นลูกคนเดียวมาตั้งนาน เข้าบ่อนนี้มาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจนเรียนจบ
“ไร้สาระ” ปรินทรรู้สึกว่าตัวเองเสียเวลากับคนๆนี้มากไปแล้ว
“ฟะ...แฟน แฟนผมเอง”
“แฟน?” อันนี้เริ่มน่าเชื่อขึ้นมาอีกนิด ก็ยังน่าสงสัยอยู่ดีแฟนสวยเกินไปล่ะ แต่มันก็นั้นแหละ เขาเห็นมาเยอะแล้ว ผู้หญิงสาวกว่านี้ยังโง่เรื่องความรักถูกผู้ชายหลอกมาเยอะ ไม่ใช่เรื่องอะไรของเขานี่
“แฟนผมเอง คือ...ถ้าคุณถูกใจผมยกให้ได้นะ”
เจ้าของคาสิโน่ยกมือขึ้นกอดอก แล้วเพ่งมองภาพหญิงสาวในมือถือ ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับข้อเสนอแบบนี้
“ยกให้เป็นแทนเงินที่เป็นหนี้นะรึ?”
“ใช่ครับเสี่ย”
ปรินทรส่ายหน้าไปมา ทำให้นิพัฒน์ถึงกับผวาเฮือก ลูกน้องเข้ามายึดแขนแล้วทำท่าจะตัดนิ้วก้อย
“คนอื่นๆ พ่อคุณยังรับเลย แล้วคุณจะไม่เหมือนพ่อคุณหรือไง”
เพียงดวงตาคมตวัดสายตาจ้องมอง นิพัฒน์ก็รู้ตัวว่าตัวเองพูดผิดไปแล้ว
“ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนคุณจริง ก็คงช้ำจนไม่เหลือค่าอะไรแล้ว” เขายักไหล่
“เสี่ยครับ ผู้หญิงบริสุทธ์มันหายากแค่ผู้หญิงที่ร่านลีลารักตอบสนองได้ทุกท่วงท่าไม่ได้มีเยอะนะครับ”
“ขนาดนั้นเชียว” ปรินทร์อยากจะหัวเราะแต่ต้องรักษาบุคลิกของตัวเองไว้
“ครับเสี่ย”
“ถ้าอย่างนั้นผมของเห็นสินค้าก่อนแล้วค่อยต่อตกลงเรื่องราคา”
“ได้ครับได้” นิพัฒน์รีบคว้าโอกาสไว้
“ไปพาตัวมาซิ”
“เอ่อ ยัยพั้นซ์! เอ๊ย! แฟนผมไม่ได้อยู่ที่นี่”
“แล้วอยู่ที่ไหน?” เขาขมวดคิ้ว
“เธอทำงานที่โรงแรม...” นิพัฒน์บอกชื่อโรงแรมไป แล้วความคิดชั่วร้ายก็เกิดขึ้นในหัว
“ผมรู้จัก ใกล้ที่ทำงานของผม” เขาพยักหน้ารับ เอาเถอะลองเล่นเกมส์ดูเสียหน่อย ถ้ามันกล้าตุกติกก็ไม่ยากที่จะจัดการ
“ผมจะแวะไปดูตัวสินค้าก่อนแล้วค่อยรับข้อเสนอของคุณ ระหว่างนี้ขอให้ลูกน้องผมคอยติดตามดูแลความปลอดภัยให้คุณก็แล้วกัน”
“ครับๆ”
นิพัฒน์ยิ้มกว้างแต่ในใจตรงข้าม ให้ลูกน้องตามมาคุมตัวกลัวเขาเบี้ยวหนี้นั้นแหละ ทำเป็นพูดดีไปอย่างนั้นแหละ
ปรินทรหันไปพยักหน้ากับลูกน้องแล้วเดินออกไป เขาเองก็ต้องกลับไปดูงานที่บริษัทของตัวเองอยู่แล้ว จะแวะไปดูสินค้าก่อนก็ไม่เสียหายสักเท่าไหร่ เขาสั่งงานลูกน้องเรียบร้อยแล้วก็เดินทางกลับกรุงเทพฯด้วยรถตู้หรูหรา และข้อมูลเกี่ยวกับสินค้าของเขา
“เข้างานกะบ่าย?”
ปรินทร์พึมพำกับตัวเอง เมื่อถึงกรุงเทพฯก็เข้าบริษัททำงานปกติ พอถึงช่วงบ่าย เขาก็แค่ขับรถไปไม่กี่ช่วงตึกก็ถึงโรงแรมที่นิพัฒน์บอก ชายหนุ่มนั่งดื่มกาแฟร้อนในร้านกาแฟเก๋ไก๋เหมาะกับที่เป็นโรงแรมระดับห้าดาว แล้วสายตาของเขาก็มองเห็นหญิงสาวรูปร่างได้สัดส่วน ดวงตาคมจ้องมองสินค้าที่เดินเข้ามาในชุดพนักงานตอนรับ เสื้อผ้าสีดำขลิบทองทำให้รูปร่างเธอดูเพรียวมากขึ้น สะโพกกลมที่ชวนมองและใบหน้าหวานที่ระบายรอยยิ้มตลอดเวลา
ผู้หญิงสวยขนาดนี้ เป็นแฟนได้ผีพนันอย่างนิพัฒน์ได้ยังไงกัน
เขาประเมินราคาอย่างพอใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ต่อสายถึงลูกน้องให้ติดต่อนิพัฒน์เพื่อตกลงข้อเสนอกันอีกครั้ง เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง190เซนติเมตร หรี่ตามองหญิงสาวก่อนจะหยิบแว่นกันแดดมาสวมแล้วเดินออกไป โดยที่คนถูกมองไม่รู้ตัวว่าตัวเองนั้นได้ถูกตีตราเป็นสินค้าใช้แทนหนี้พนันไปแล้ว
- Writer
