“อย่าเพิ่งรีบอิ่มซิครับ” วรดรหัวเราะไม่ดังนัก ทำให้เขาดูเหมือนคนไม่จริงจังอะไร ผิดกับปรินทรที่มักจะนิ่งขรึมอยู่เสมอ
“ว่ามาเถอะครับ ผมสามารถกินไปคุยไปได้” เขาแค่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ปรายตามองพ่อที่นั่งหัวโต๊ะ เด็กรับใช้เอาจานมาเพิ่มและตักข้าวให้
“ผมรู้ว่าตอนนี้กำนันทรงชัยไม่ได้ยุ่งเรื่องผิดกฏหมายแล้ว” สารวัตรหนุ่มพูดเข้าเรื่อง “แต่มันก็ทำให้เสี่ยกำธรแผ่อำนาจได้มากขึ้น ตอนนี้ก็เรียกว่าชั่วครบวงจรได้เลย ทั้งยาเสพติด ทั้งค้าผู้หญิง”
“ผมได้ยินมาบ้าง” เขาพยักหน้ายอมรับ
“ผมให้ตำรวจนอกเครื่องแบบแฝงตัว คงต้องอาศัยความรวมมือจากกำนันด้วย”
“ผมยินดีให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง แต่ผมวางมือมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ก็มีลูกชายดูแลอยู่”
ปรินทรรู้สึกเหมือนพ่อโยนเผือกร้อนให้รับ และเขาก็จำเป็นต้องรับเสียด้วย
“ครับ ผมทราบว่าคุณปรินทรเองก็มีธุรกิจมากมาย โดยเฉพาะธนาคารของคุณ ซึ่งคุณคงไม่ยอมให้ตัวเองแปดเปื้อนเพร
