รถยนต์คันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดบริเวณหน้าคฤหาสน์หลังงามของปีเตอร์ คุณพิรชามายืนรอรับบุตรสาวอยู่ตรงทางเข้าบ้าน อลิชาเห็นมารดาก็รู้สึกดีใจราวกลับไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน เธอวิ่งเข้าไปกอดมารดาด้วยความคิดถึงก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่สองข้างสลับกัน วิลเลี่ยมซึ่งเปิดประตูลงจากฝั่งคนขับเดินลงมาตามหลังเธอและเดินเข้าไปทักทายคุณพิรชา ผู้เป็นมารดารู้สึกดีใจที่วิลเลี่ยมมาส่งอลิชา และยังได้เห็นว่าทั้งคู่เข้ากันได้ดี เพราะในครั้งแรกที่บุตรสาวของตนแสดงพฤติกรรมที่ไม่ดีต่อศาสตราจารย์หนุ่ม แต่วิลเลี่ยมก็ยังยินดีที่จะเป็นผู้ปกครองและดูแลเธอในขณะที่เธอศึกษาเล่าเรียนอยู่ที่ต่างเมือง เขาช่างเป็นคนดีเหลือเกิน
แม้คุณพิรชาจะมีอายุเลยวัยสี่สิบกะรัตไปแล้ว แต่ทว่าความสวยและความสง่างามยังคงเพิ่มทวีคูณคุณพิรชายังยิ้มต้อนรับวิลเลี่ยมราวกับว่าเขาเป็นลูกชายคนหนึ่ง
"ทานข้าวกันมาหรือยังจ๊ะ" มารดาถามสองหนุ่มสาว
"เรียบร้อยแล้วครับพอ
