ตอนที่3 เข้าใจผิด
900 Words
อลิชา วอล์กเกอร์ นั่งเงียบสงบอยู่บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นซึ่งมีแขกคนสำคัญของผู้เป็นบิดาร่วมอยู่ด้วย ปีเตอร์เป็นผู้กล่าวคำขอโทษต่อศาสตราจารย์ดอกเตอร์วิลเลี่ยม คาร์เตอร์ แทนบุตรสาวที่ทำตัวก้าวร้าวในชั้นเรียนเมื่อวันก่อน
"หรือหากคุณต้องการให้อลิชาขอโทษคุณด้วยตนเอง ผมก็ยินดีครับ" ปีเตอร์มองมายังบุตรสาวด้วยแววตาคาดหวัง
"ก็คุณพ่อขอโทษเขาไปแล้ว ทำไมต้องขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีกคะ" อลิชาดื้อรั้น ปลายจมูกโด่งเชิดสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเป็นการเก็บกั้นอารมณ์
"ไม่เป็นไรครับคุณปีเตอร์ ผมไม่ถือสาหาความเด็กที่ไม่รู้จักกาลเทศะหรอกนะครับ คงจะเสียแรงเปล่า" วิลเลี่ยมมองตรงมายังอลิชาที่นั่งอยู่ตรงข้ามตนบนโต๊ะอาหารพร้อมทั้งยิ้มมุมปากให้เล็กน้อย เธอได้แต่แสดงสีหน้าไม่พอใจ แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะอยากให้เรื่องมันจบๆ เธอไม่จำเป็นต้องสนใจคำพูดของเขาสักนิด
"เอ่อ..." ปีเตอร์อ้ำอึ้งกับความจริงที่วิลเลี่ยมเพิ่งตอกย้ำพฤติกรรมของบุตรสาวเมื่อครู่
"ผมต้องขอโทษคุณปีเตอร์และคุณพิรชาด้วยนะครับที่ต้องพูดความจริง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามหากท่านให้ความไว้วางใจ เด็กคนนี้ผมจะเป็นคนอบรมมารยาทให้เองครับ เพราะถึงอย่างไรผมก็เป็นอาจารย์ประจำวิชาหลักของเธออยู่แล้ว" ปีเตอร์และพิรชาสบตากันและพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงตอบตกลงกับข้อเสนอของศาสตราจารย์หนุ่ม
"ผมชอบนะที่คุณเป็นคนตรงๆ หวังว่าผมจะไม่ผิดหวังกับคำพูดของคุณ" ปีเตอร์เห็นสายตามุ่งมั่นและจริงจังของศาสตราจารย์หนุ่ม ก็พอจะมองออกว่าเขาเป็นคนอย่างไร
"ว่าแต่ผมจะล่วงเกินถามเรื่องส่วนตัวของคุณได้หรือเปล่าครับ คุณมีครอบครัวหรือยัง" ปีเตอร์ถือวิสาสะถาม
"ยังไม่มีครับ"
"แล้วคนรักล่ะครับ" ปีเตอร์ยังคงสงสัยว่าชายหนุ่มรูปงามและดูจริงจังกับชีวิตอย่างเขาทำไมถึงยังโสดมาจนถึงป่านนี้
"ไม่มีครับ" ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างราบรื่น มีเพียงอลิชาคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ยอมพูดจาอะไร เธอได้แต่ฟังผู้ใหญ่พูดคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย
จนเวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่ม ปีเตอร์ยังคงนั่งจิบน้ำชากับศาตราจารย์ดอกเตอร์หนุ่มอยู่ภายในห้องรับแขก ดูท่าทางจะพูดคุยกันไปเสียหมดทุกเรื่อง และดูท่าทางปีเตอร์จะชื่นชมชายหนุ่มมากเป็นพิเศษ
"คุณพ่อคะ" อลิชาเคาะประตูเป็นการขออนุญาต
"มีอะไรหรือเปล่าลูก" ปีเตอร์และวิลเลี่ยมมองมายังเธอตรงประตูห้องรับแขก
"ดึกแล้วนะคะ เลยเวลานอนของคุณพ่อแล้วค่ะ" อลิชาไม่เคยเห็นบิดานอนดึกขนาดนี้ เพราะปีเตอร์ค่อนข้างใส่ใจกับเรื่องสุขภาพมากเป็นพิเศษ
"อ้อ จริงด้วย ถ้าอย่างนั้นขอบคุณคุณวิลเลี่ยมมากสำหรับวันนี้ เดี๋ยวผมจะไปส่งที่หน้าบ้าน" ปีเตอร์ลุกขึ้นและเดินนำหน้าออกจากห้องรับแขกไป
"คุณพ่อขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูไปส่งอาจารย์เอง" อลิชาเสนอ
"ใช่ครับ เชิญคุณปีเตอร์พักผ่อนเถอะนะครับ ผมกลับเองได้สบายมาก และก็ขอบคุณสำหรับอาหารวันนี้ อร่อยมากๆครับ"
"เอาแบบนั้นก็ได้" ปีเตอร์ตบไหล่วิลเลี่ยมเบาๆและยิ้มให้ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน
"เชิญกลับไปได้แล้วค่ะ" อลิชาหันมาพูดกับวิลเลี่ยมหลังจากที่บิดาเดินพ้นบันไดขั้นสุดท้ายไป และเธอทำท่าจะเดินตามบิดาขึ้นไปทว่าถูกมือหนารั้งไว้
"คุณจะไปไหน" ศาตราจารย์หนุ่มถามเสียงเรียบ
"เป็นดอกเตอร์ไม่ใช่หรือคะ แค่นี้คิดเองไม่เป็นหรือยังไง" อลิชายักคิ้วตอบคำถามแม้ข้อมือเรียวเล็กจะถูกเขากุมไว้อยู่
"ผมคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องมีอะไรที่บาดหมางกันนะครับ ผมเป็นอาจารย์คุณเป็นนักศึกษา ผมเองก็ไม่ได้อยากมีปัญหาอะไรกับคุณหรอกนะ น่าปวดประสาท" วิลเลี่ยมพูดตามที่ใจคิด
"ก็กลับไปสิ" อลิชาพยายามดึงมือเขาออกทว่าไม่เป็นผล
"เดินต้องออกไปส่งผมที่รถ" เขาสั่งเสียงแข็ง
"ไม่!" อลิชาดื้อรั้น
"ทำไม" วิลเลี่ยมเปลี่ยนจากกุมข้อมือเธอและจับหัวไหล่ทั้งสองข้างเป็นการคาดคั้นขอคำตอบแทน
"ก็ถ้าคุณไม่เอาเรื่องในห้องเรียนมาฟ้องพ่อกับแม่ของฉัน เราก็คงไม่ต้องมีอะไรบาดหมางกัน" อลิชาแสดงสีหน้าคับแค้นใจ เธอสู้หน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว
"ผมเปล่า" เขาพูดความจริง และเขาเองก็ไม่รู้จริงๆว่าบิดามารดาของเธอรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร
"ก็ช่างเถอะ ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้ว เอาเป็นว่าฉันไม่อยากรู้อยากรู้อยากเห็นอะไรทั้งนั้นแหละ จบแค่ตรงนี้" อลิชาสะบัดข้อมือสุดแรงจนหลุดพ้นจากการเกาะกุมและวิ่งขึ้นบ้านไปทันที
วิลเลี่ยมได้แต่ถอนหายใจและส่ายหน้าไปมา สรุปว่ากลายเป็นหญิงสาวที่โกรธเขาเพราะหาว่าเอาเรื่องทั้งหมดในห้องเรียนมาบอกบิดากับมารดาของนั่นเอง
- Writer
