ตอนที่4 จูบหวาน
1167 Words
มหาวิทยาลัยเอกชนอันดับหนึ่งของโลก ในแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา
วันจันทร์
อลิชากลับมาเรียนตามปกติในสัปดาห์ที่สองของการเปิดภาคเรียน หลังจากที่เธอได้ไตร่ตรองมาอย่างดีเยี่ยมเป็นเวลาถึงสองวันเต็มแล้วว่าเธอควรเป็นฝ่ายเดินเข้าไปขอโทษศาสตราจารย์หนุ่มด้วยตนเอง
เหตุผลทั้งหมดเพราะวิชาประวัติศาสตร์ที่เธอหลงรักมาตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูล ทำให้เธอไม่สามารถทำใจย้ายสาขาที่เลือกเรียนอย่างที่ตั้งเป้าหมายไว้แล้วเพียงเพราะปัญหาเล็กน้อยที่แทบจะไม่ได้เรียกว่าปัญหาเสียด้วยซ้ำ
"เอ่อ...คือ..." อลิชาเดินมายืนอยู่ตรงหน้าวิลเลี่ยม คาร์เตอร์ หลังจากหมดวลเรียนในช่วงเช้า ชายหนุ่มเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับเอกสารกองเท่าภูเขาบนโต๊ะ ไม่มีเวลาแม้แต่จะชายตามามองเธอเลยด้วยซ้ำ
"มีธุระอะไรก็พูดมาสิคุณอลิชา ผมกำลังยุ่งมาก" วิลเลี่ยมพูดไปพลางจดบันทึกข้อมูลบางอย่างลงในสมุดบันทึกสลับกับพิมพ์ลงบนคอมพิวเตอร์
"เที่ยงแล้วไปทานข้าวกันนะคะ" เธอเอ่ยปากชวนเขาทั้งที่ไม่ได้เป็นสิ่งที่เธอคิดไว้ว่าจะพูด หากแต่คำว่าขอโทษทำไมมันถึงได้พูดยากหนักหนา อลิชาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"ว่าอะไรนะ" เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ก็วันก่อนเธอทำท่าโกรธเขาเสียจนคิดว่าชาตินี้จะไม่มีวันพูดดีกันแล้วเสียอีก
"ก็...แค่...อยากจะขอโทษเรื่องที่ฉันเสียมารยาทต่อคุณเท่านั้นเอง" เธอพูดเสียงเบา
"แค่สำนึกผิดจริงๆก็พอแล้ว ไม่ต้องถึงขั้นไปกินข้าวหรอกมั้งครับ" วิลเลี่ยมแอบมองเธอด้วยสายตาเอ็นดูขึ้นมาบ้าง
"แต่...ฉันมีเรื่องอยากขอร้องให้คุณช่วย ได้โปรดออกไปคุยกันข้างนอกได้มั้ยคะ และฉันก็หิวมากด้วย" เธอสารภาพ
"อ๋อ ที่แท้ก็หิว และก็มีเรื่องจะขอร้องให้ช่วยว่างั้น" เขาย้อนคำพูดของเธอ
"..." เธอยิ้มน้อยๆให้เขาแทนคำตอบ
"ก็ได้ ผมจะถือว่าเห็นแก่คุณพ่อของคุณที่ท่านเป็นคนดีเกินกว่าจะมีลูกสาวนิสัยแย่ๆอย่างคุณ" วิลเลี่ยมยั่วโมโหเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"คุณกำลังตัดสินฉันโดยที่คุณไม่เคยรู้จักฉันเสียด้วยซ้ำ แบบนี้เรียกว่าทัศนคติแย่" เธอว่าเขา
"แต่อย่างน้อยผมก็เป็นคนมีมารยาทกว่าคุณหนูผู้ดีอย่างคุณเป็นร้อยเท่า" วิลเลี่ยมไม่ยอม นึกอยากจะเถียงจนเธอยอมแพ้ไปเสียให้ได้
"ถามจริงเถอะ คุณเป็นผู้ชายจริงมั้ยเนี่ย" อลิชาขมวดคิ้วจ้องหน้าหล่อเหลาของศาสตราจารย์ดอกเตอร์หนุ่มอย่างกับกำลังมองหาของบางอย่างบนใบหน้าของเขา ทว่ากลับพบเพียงเสน่หาที่เธอไม่อาจต้านไหว ไหนจะกลิ่นน้ำหอมที่เขาช่างสรรหามาใช้ให้สาวๆต้องรู้สึกอยากอยู่ใกล้เขาเมื่อได้สัมผัสกลิ่นอายนี้ อลิชาเคลิบเคลิ้มจนลืมตัวว่าใบหน้าของเธอเกือบจะชนกับแผงอกกว้างของชายหนุ่มเข้าแล้ว โชคดีที่ยังมีโต๊ะทำงานขวางกั้นแรงปรารถนานี้อยู่ อลิชาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อลมหายใจอุ่นๆของวิลเลี่ยมรดลงบนหน้าผากมนของเธอ
อลิชารู้สึกตัวก็รีบถอยออกห่างทว่ากลับถูกมือหนารั้งไว้ ในขณะที่อีกมือหนึ่งของเขาโอบกอดเอวบางของเธอไว้อย่างถือวิสาสะ ริมฝีปากหนาได้รูปตั้งใจอบรมสั่งสอนวิธีการพิสูจน์ว่าเขาเป็นชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรือไม่นั้น ด้วยการบรรจงจูบริมฝีปากเอิบอิ่มได้รูป อลิชารู้สึกชาไปทั้งตัวไร้แรงขัดขืนเพราะกลิ่นกายของเขากำลังสะกดเรือนกายเธอไว้ไม่ให้ขยับ วิลเลี่ยมใช้ลิ้นตวัดเลียริมฝีปากบริสุทธิ์เพื่อจุดประสงค์เดียวคือการรุกล้ำเข้าไปฝากรสหวานให้เธอได้ลิ้มลอง ทว่าเขาเองกลับรู้สึกถึงรสหวานหอมซึ่งน่ากระหายกว่าริมฝีปากใดที่เคยผ่านมา เขาจูบเธออยู่เนิ่นนานปราศจากแรงดิ้นรนขัดขืน สุดท้ายแล้วเป็นเขาเองที่ต้องหักห้ามใจตนเองให้ถอนจูบนั้นออกมาอย่างเสียมิดาย ความรู้สึกทั้งเสียดายและโหยหาโหมกระหน่ำขึ้นภายในหัวใจที่ว้าวุ่น วิลเลี่ยมเอาแต่คิดว่าบางทีตนควรมีเซ็กส์บ้าง เพราะเขาห่างหายมันมานานราวสองปีเต็ม แม้ที่ผ่านมาจะมีความรู้สึกต้องการปลดปล่อยบ้าง ทว่ากลับพอช่วยตัวเองได้เสมอ หากแต่ครานี้ทำไมมันถึงยากเหลือเกินที่จะหักห้ามใจ
"จำไว้ว่าอย่าไปพูดแบบนี้กับใครอีก" พูดจบวิลเลี่ยมก็เดินออกไปทันทีปล่อยให้อลิชายืนตัวแข็งทื่อคล้ายคนไร้สติ
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่กว่าอลิชาจะรวบรวมสติได้ก็เมื่อตอนที่เธอเริ่มรู้สึกปวดขาจากการยืนที่เนิ่นนาน
"เมื่อกี้เราโดนจูบนี่นา จูบ...กับอีตาอาจารย์แก่คนนี้ ไม่จริงๆๆๆๆ รับไม่ได้ๆๆๆๆ" เธอบ่นเป็นภาษาไทยทั้งหงุดหงิดให้ตัวเองแม้ว่าในหัวใจกลับรู้สึกว้าวุ่นและพองโต
กว่าอลิชาจะพาตัวเองขยับออกจากสถานที่ๆเธอโดนจูบคร้งแรกมาได้เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบสี่โมงเย็น เธอเดินเหม่อลอยมาเรื่อยๆตามถนนเพื่อมุ่งตรงสู่หอพักนักศึกษาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยยิ่งนัก
ด้านศาสตราจารย์ดอกเตอร์วิลเลี่ยม คาร์เตอร์ กลับมาโผล่ที่บาร์หรูไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเช่นกัน เขาไม่ได้คิดมากอะไรเกี่ยวกับเธอทั้งสิ้น เพียงแค่ต้องการสลัดภาพใบหน้าสวยคมไร้เดียงสาของเธอออกจากดวงตาและสมองของเขาเท่านั้น อลิชาเป็นเหมือนเด็กธรรมดาๆคนหนึ่งซึ่งมีเพียงความสวยเป็นที่สะดุดตาเท่านั้น และเขาเป็นบุรุษที่ใช่ว่าจะรักจะชอบใครเพียงเพราะหน้าตา ชายหนุ่มมีมาตรฐานในการเลือกผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นคู่ชีวิต ทว่าอลิชากลับไม่ตรงกับข้อไหนที่เขาตั้งมาตรฐานไว้เลย แต่เธอกลับกำลังทำลายทุกข้อจำกัดที่เขาตั้งไว้ เพียงเพราะจูบเพื่อให้เธอได้รับรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีความรัก โลภ โกรธ หลง อยู่เช่นกัน เขาเพียงแค่ไม่ต้องการให้เธอกล่าวหาเขาว่าเขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้อย่างที่เธออยากให้เป็น
อลิชาไม่มีบทสนทนาใดๆกับแคนดิชเพื่อนสนิทและรูมเมทของเธอ ทว่าดึกดื่นป่านนี้เธอกลับพลิกตัวไปมาไม่ยอมหลับ
"นี่เราโดนตาแก่อายุเกือบเท่าพ่อเราเปิดซิงจูบตอนอายุสิบแปดเนี่ยนะ รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น หวังว่าเมื่อตอนกลางวันจะไม่มีคนเห็นนะ เฮ้ออออ" อลิชาพิมพำเป็นภาษาไทยอยู่คนเดียว กว่าจะหลับลงก็ตอนที่ร่างกายทนความง่วงไม่ไหวในเวลาเกือบตีสี่ของเช้าวันใหม่
- Writer
