ตอนที่ 10 เหตุเกิดจากความเมา NC 25+
1346 Words
แม้วิลเลี่ยมจะมีน้ำเสียงไม่พอใจที่เห็นเธอมากับชายอื่นจนอดที่จะถามไม่ได้ หากแต่สายตาของเขากลับไม่ยอมละวางจากดวงหน้าสวยคมของอลิชา หรืออาจเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์นั่นที่ทำให้เขาจ้องมองหน้าอกเอิบอิ่มของเธออย่างไม่เกรงอกเกรงใจ
"เขาเป็นเพื่อนของฉันเองค่ะ และเขาก็ให้ความช่วยเหลือฉันจนกระทั่งมาส่งฉันที่นี่ไงคะ" เธอตอบขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา อาหารเหมือนเพิ่งจะถูกเสิร์ฟมาก่อนที่เธอจะมาถึงเพียงเล็กน้อย และทั้งหมดล้วนเป็นอาหารที่เขาสั่งมาโดยที่เขาไม่คิดจะถามเธอสักคำ
"แต่งตัวแบบนี้จะไปยั่วผู้ชายที่ไหนไม่ทราบ" เขารินไวน์ให้เธอ
"ก็ยั่วคุณไงคะ คุณกล่าวหาฉันว่าไม่มีผู้ชายคนไหนเอาลง ฉันก็เลยอยากจะรู้ว่าถ้าฉันไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา และฉันก็มีความต้องการทางเพศเช่นมนุษย์ทั่วๆไป คุณจะเอาฉันลงหรือเปล่า" เธอพูดท้าทายเขาอย่างกับคนกร้านโลกทั้งๆที่ในใจเพียงแค่ต้องการเอาชนะคำพูดของเขาก็เท่านั้น แม้ลึกๆอีกด้านหนึ่งหัวใจเธอเองก็ต้องการลิ้มรสชาติแห่งเซ็กส์ที่ใครๆก็ว่ามันสุดแสนวิเศษ
"ไร้สาระ ผมเป็นอาจารย์ของคุณและก็เป็นผู้ปกครองของคุณด้วย อย่าพูดจาอะไรแบบนี้อีก" เขามองไปทางอื่นเพื่อปกปิดสิ่งต่างๆในหัวใจและกลัวว่ามันจะแสดงออกมาทางสายตาให้เธอเห็น วิลเลี่ยมกระดกแก้วไวน์อีกครั้งและไม่แม้แต่จะสนใจอาหารตรงหน้า
"แล้วคุณไม่ทานหรือคะ" อลิชาเองก็ไม่ได้อยากทานมื้อค่ำอีกต่อไปหลังจากที่วิลเลี่ยมเริ่มไม่สนใจเธออย่างที่เธอคาดการไว้ เขาเอาแต่กระดกแชมเปญราวกับมีเรื่องขุ่นเคืองในใจ
"คุณหิวก็ทานสิ ผมก็นั่งอยู่ตรงนี้แหละ" เขาเชื้อเชิญ อลิชาหมั่นไส้นักจึงจิบไวน์เป็นเพื่อนเขาจนเริ่มรู้สึกร่างกายตื่นตัว ใบหน้านวลระบายสีแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่เธอไม่เคยได้รับในปริมาณมากเช่นนี้มาก่อน วิลเลี่ยมเห็นเธอเอาแต่จ้องเขาก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ทำให้อลิชายิ้มหวานให้เขาโดยที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
"คุณเป็นอาจารย์ที่เก่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยนะคะ แต่ในฐานะที่คุณเป็นผู้ชาย คุณกลับเป็นผู้ชายที่แย่มากเพราะคุณทำให้ฉันรู้สึกแย่ ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงยังโสดจนป่านนี้ เพราะปากร้ายๆแบบคุณไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากได้หรอก" กว่าวิลเลี่ยมจะรู้ว่าเธอเมาก็ตอนที่เธอสาธยายความรู้สึกออกมาและเธอก็พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเสียด้วยซ้ำ และเขาก็ไม่รู้ตัวด้วยว่าทำอะไรให้เธอรู้สึกแย่
"พูดบ้าอะไรของคุณ อย่าบอกนะว่าเมา" วิลเลี่ยมมองดวงหน้าสวยคมที่เริ่มหลับตาพริ้มทั้งที่ยังได้สติอยู่
"ฉันไม่เมาฉันแค่เวียนหัว" เธอยังคงกระดกไวน์ที่อยู่ในมือจนหมดอีก
"นี่พอเลยนะ ใครบอกให้คุณดื่มจนเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้" เขาดึงแก้วในมือเธอออกและยังรีบลุกจากเก้าอี้ฝั่งตนเพื่อรีบเดินไปประคองร่างระหงไว้ไม่ให้ฟุบลงกับโต๊ะอาหารและกลายเป็นว่าเธอฟุบลงบนแผงอกกว้างของเขาแทน
"อืมม...หอมจัง" เธอซุกใบหน้านวลเพื่อสูดกลิ่นน้ำหอมของเขาเข้าเต็มปอด วงแขนเรียวโอบรอบคอชายหนุ่มไว้อย่างหวงแหนราวกับว่าเขาเป็นของเธอ วิลเลี่ยมจัดการเช็คบิลและอุ้มร่างบางมาขึ้นรถด้วยความเป็นห่วงเพราะเกรงว่าอาจมีใครมาเห็นอลิชาในสภาพเมาไม่รู้เรื่องเช่นนี้ เธอไม่ใช่วัยรุ่นทั่วๆไปหากแต่เธอเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวแห่งเกรทแบรนด์ซึ่งมีชื่อเสียงด้านแฟชั่นระดับโลก เขาเองก็ไม่อยากตกกระไดพลอยโจรไปกับเธอ
"อลิช...คุณหนาวหรือเปล่า" วิลเลี่ยมหยิบเสื้อสูทของตนซึ่งวางอยู่เบาะด้านหลังมาห่มให้เธอ ระยะทางจากร้านอาหารถึงบ้านที่เขาให้เธอมาอยู่ใช้เวลาในการขับรถด้วยความเร็วสูงเพียงแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น อลิชาเอาแต่พึมพำเป็นภาษาไทยซึ่งเขาเองก็ฟังไม่รู้เรื่องสักคำ
วิลเลี่ยมอุ้มอลิชาลงจากรถเพื่อพาเธอเข้าบ้าน เขาอุ้มเธอขึ้นชั้นสองและตรงไปยังห้องนอนของเธอซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้องนอนของตน อลิชารับรู้ถึงความอบอุ่นขึ้นมาบ้างเมื่อเขาค่อยๆวางเธอลงบนเตียงนอนนุ่ม ชายหนุ่มดึงผ้าห่มจากปลายเตียงมาห่มให้เธอและตั้งใจจะปกปิดหน้าอกขาวอวบอิ่มนั่นที่เอาแต่ทำให้หัวใจเขาลุกเป็นไฟ อลิชาคว้ามือหนามากุมไว้ไม่ยอมให้เขาออกไป
"นอนด้วยกันนะคะ ฉันไม่ชอบนอนคนเดียว" เธอพึมพำ
"ผู้ชายกับผู้หญิงจะนอนด้วยกันสองคนเฉยๆอย่างนั้นหรือ" เขาถามอย่างไม่คาดหวังคำตอบ
"นะคะ" อลิชาออดอ้อน เธอค่อยๆหยัดกายตนเองให้ลุกขึ้นเพื่อคุยกับเขา
"ไม่ได้ ผมจำเป็นต้องทำโทษที่คุณที่กล้าดีออกไปกับผู้ชายคนอื่น" เขายังคงค้างคาใจเรื่องนี้ไม่หาย
"แล้วทำไมฉันถึงจะไปไม่ได้ล่ะคะ ในเมื่อคุณเองก็ไม่ได้สนใจฉัน" อลิชาน้อยใจทั้งๆที่เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องน้อยใจเขา
"ทำไมคุณทำให้หัวใจผมต้องร้อนรน ทำไมคุณเอาแต่ทำให้ผมต้องคอยควบคุมตัวเองอยู่ตลอดเวลา" เขาเผยความในใจกับดวงหน้างามตรงหน้าที่ตอนนี้เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาต้องการเธอเพียงใด
"แค่ปลดปล่อย ไม่ต้องควบคุมอะไรทั้งสิ้น" เธอตอบสนองเขา
"หมายความว่ายังไง" วิลเลี่ยมจ้องมองเธอผ่านลำแสงของโคมไฟที่ส่องประกายเพียงน้อยนิด อลิชาโน้มศีรษะชายหนุ่มลงมาใกล้ เธอเพียงต้องการถามเขาด้วยจูบอันสุดแสนปรารถนาว่าเขาต้องการเธอหรือไม่ ความผิดชอบชั่วดีที่วิลเลี่ยมกำลังพยายามรักษาถูกเธอทำลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี กลิ่นกายอันบริสุทธิ์ของหญิงสาวช่างหอมหวานราวกับกลิ่นอายแห่งรุ่งอรุณที่มีน้ำค้างชุ่มฉ่ำ
อลิชาถอนจูบออกมาและมันทำให้เขาต้องโหยหา วงแขนกำยำโอบกอดร่างบางราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป แม้ในใจจะกำลังสับสนวุ่นวายทว่าริมฝีปากของอลิชาที่กำลังจุมพิตลำคอของเขาอยู่ตอนนี้กลับมีอนุภาคมากพอที่ทำให้ความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจของเขาสงบลง มันแปลเปลี่ยนลงไปรวมอยู่ตรงหว่างขาของเขาเพียงจุดเดียวเท่านั้น ความโหยหาที่เขาฝันถึงยามราตรีที่โดดเดี่ยวกำลังกลายเป็นความจริง อลิชาคือความใคร่ที่เขารอคอยมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ความต้องการทางเพศที่เขาเคยควบคุมตัวเองได้ดีเสมอมาแต่กลับไม่ใช่สำหรับอลิชาอีกต่อไป มือหนารูดซิบเกาะอกออกและถอดมันทิ้ง ผิวขาวผุดผ่องปราศจากสิ่งใดขวางกั้น หน้าอกเต่งตึงขาวเนียนชูชันตรงหน้าเขา ริมฝีปากหนาจุมพิตเต้านมเต่งตึงเป็นการทักทาย มันหอมเหมือนกลิ่นเกสรดอกไม้และยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ของเขาให้รุนแรงเกินควบคุม
"คุณยินดีจะเป็นของผมคนเดียวเท่านั้นใช่หรือไม่" วิลเลี่ยมถามเสียงแหบพร่า
"อืออ...ค่ะ" อลิชาจูบเขาอีกครั้งแล้วครั้งเล่า
- Writer
