นิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา
คืนวันศุกร์
วิลเลี่ยมพาอลิชากลับมานิวยอร์กหลังจากเลิกเรียนโดยไม่ยอมปล่อยให้เธอกลับบ้านและจัดแจงโทรรายงานบิดาของเธอเป็นการเรียบร้อย
"ผมไม่รู้ว่าคุณชอบทานอาหารแบบไหนหรือไม่ชอบอะไร วันนี้ผมจึงให้คุณเป็นคนเลือกร้านโปรดและของโปรดของคุณ" วิลเลี่ยมพูดขณะพาเธอขับรถออกจากสนามบิน
"ขอบคุณนะคะอาจารย์น่ารักที่สุดเลยค่ะ" เธอแกล้งเรียกเขา
"อย่าเรียกผมแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นเวลาที่ไม่ได้อยู่ในมหาวิทยาลัยอีก เพราะผมไม่ได้อยากเป็นอาจารย์ของคุณตลอดเวลา" วิลเลี่ยมส่ายหน้าทั้งที่ยิ้มน้อยๆออกมาเป็นการห้ามปรามเธออย่างไม่จริงจังนัก
"งั้นเรียกคุณพ่อก็ได้ค่ะ เพราะคุณดูเหมือนจะเจ้ากี้เจ้าการทุกอย่างเสียยิ่งกว่าคุณพ่ออีก" อลิชายังไม่เลิกเล่น
"ผมคงแก่เกินไปสำหรับคุณสินะ" วิลเลี่ยมแกล้งน้อยใจแม้ว่าจริงๆแล้วเขาก็รู้ตัวดีว่าระหว่างตนกับอลิชาอาจเข้ากันได้ยาก แม้อายุจะเป็นเพียงตัวเลขแต่โลกของอลิชา
