Naiiling akong bumalik sa Hospital matapos kong mapagsabihan ang mga kabataang iyon. Karamihan talaga sa mga mapagsamantala ay puro pulubi ang tinitirada, palibhasa alam nilang bihira ang maghahanap sa mga iyon kung sakali mang mawala.
Mariin akong pumikit at pilit na iwinaksi ang mga nakalipas na pilit nanamang lumiliwanag sa isip ko. Nope, hindi na ako madadala ng nakaraan ko. Tapos na iyon at naka-move on na ako…
Pero bakit kaya parang may galit na bumabangon sa dibdib ko tuwing maiisip ang nakalipas? Inis kong tinapakan ang upos ng sigarilyo at naglakad na papasok sa Hospital.
Saktong gising na si Emman ng madatnan ko sila ng Mama niya. Kaagad lumiwanag ang mukha ng bata pagkakita sa akin.
"Papa, Superman! Akala ko iniwanan mo na kami." Agad na wika niya.
"H-ha? Hindi ah. Namili l
