บทที่2.การพบเจอ ‘ซาตาน’

1480 Words

“อย่ามาโยกโย้น่า...ฉันตามกลิ่นหล่อนมาถึงนี่ และฉันไม่คิดจะกลับมือเปล่า” ธันน์ตอบ เขาตวัดตามองทอปัดตรงๆ “แบบนี้คงได้ถกกันอีกยาวกว่าจะกระจ่างค่ะ...ขอฉันไปแต่งตัวก่อนได้มั้ยล่ะ?” ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ทอปัดไม่ต้องการขาดทุนฟรี เนื้อตัวเธอไม่ใช่ของโชว์ หากต้องการต่อปาก ต่อคำ ขอเธอพร้อมกว่านี้ก่อน และที่สำคัญ ลูกกะตาวาวๆ นั่นเธอไม่ไว้ใจ... ธันน์ถอนใจเฮือก เขาโบกมือ หลุบเปลือกตาลง ไม่ใช่เพราะไม่อยากมอง แต่กลัวใจตัวเองจะกลั้นไม่ไหว...กระโจนใส่หล่อนไปแล้วมันจะยุ่ง!! ทอปัดมองจนแน่ใจว่าผู้ชายแปลกหน้าไม่ได้สนใจตนเอง เธอวิ่งปรู๊ด!! จรดปลายเท้าจิกกับพื้นถีบตัวพุ่งทะยานเข้าไปในห้องนอน ฉวยชั้นในมาสวมบนร่างกายแบบเร็วสุดขีด “หึ!! ใครวะ เข้ามาได้ยังไงล่ะนี่ ยัยนรีลืมล็อกประตูเหรอไง...เกือบซวยแล้วไหมล่ะไอ้ปัดเอ๋ย” หญิงสาวบ่นขรม...รีบสวมเสื้อผ้าที่หาได้โดยเร็ว หลังมองกระจกเงาบานใหญ่ในห้องนอนจนแน่ใจ เธอไม่ได้เกือบเปลือยเหมือนก่อนหน้านั่น ทอปัดขมวดคิ้วมองหน้าตัวเองในกระจกบานใหญ่ เมื่อมีเวลาคิดทบทวน ผู้ชายด้านนอก หน้าตาคุ้นๆ เธอเคาะนิ้วชี้ที่ข้างขมับ...ทบทวนความทรงจำในหัว ก่อนจะร้อง ‘อ๋อ’ ใบหน้าหวานยับยุ่ง...พยักพะเยิดใบหน้าหงึกหงัก เมื่อนึกอะไรออกเลาๆ แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามหาเศรษฐี เจ้าของจิวเวอร์รี่ดังอย่าง NAKARA จะท่อสังขารมาหาเธอที่นี่ทำไม? หรือว่า...มันเกี่ยวข้องกับแหวนวงนั้น? หญิงสาวเดินหน้าบึ้งออกมา เธอยกมือกอดอก มองผู้ชาย ‘หล่อจัด’ ตรงหน้าด้วยดวงตาขวางๆ ธันน์เลิกปรายคิ้วขึ้นสูง...เขาไหวไหล่ ก่อนจะกระดิกปลายนิ้วเรียกหล่อนเข้าไปใกล้ๆ “ว่างเหรอคะคุณธันน์ นาคะวงศ์?” ทอปัดเน้นชื่อของอาคันตุกะเป็นพิเศษ เพื่อแสดงให้เขารู้ เธอรู้จักเขาดีพอควร “งานฉันยุ่งมากมาย...แต่เพราะตัวแสบแบบเธอ ฉันจึงต้องทิ้งงานสำคัญมา เพื่อจัดการ ‘เหลือบ’ ที่ดอดเข้ามาแอบดูดเลือดจากฉันไงล่ะ” เสียงเย็นชาตอบกลับมาแบบไม่ใคร่ยี่หระท่าทีเย็นชาเหมือนภัยคุกคามแสนเงียบเชียบ แต่น่ากลัวจนขนลุกตั้งชัน “อ๋อ เหรอคะ...ฉัน เนี้ยะนะ ‘เหลือบ’ ที่คุณกล่าวถึง” หญิงสาวชักฉุนหน่อยๆ เขาดูแคลนเธอ ทั้งที่เธอไม่รู้เรื่องรู้ราว เธอไปเกี่ยวข้องกับพวกเขาตอนไหน ทอปัดยังไม่เข้าใจเจตนาของเขาเลย เมื่อธันน์ไม่ได้ขยายความ เขามาพร้อมกับอารมณ์กรุ่นโกรธที่เธอไม่เข้าใจ “คืน ‘ของ’ ฉันมาซะดีๆ ก่อนที่ฉันจะโมโห ฉันจะจับเธอโยนเข้าตะรางถ้ายังทำดื้อแพ่งตาใสอยู่แบบนี้” สันกรามธันน์ปูดโปน เมื่อเขาสะกดอารมณ์โกรธ ด้วยการบดฟันกรามไปมา “เอะ!! ฉันก็บอกคุณอยู่นี่ คุณไม่ได้ยินเหรอคะ?” หญิงสาวแหว...ยกมือขึ้นท้าวสะเอว ใบหน้าตึงเปลี้ยะ “ไม่มีโจรคนไหนยอมรับตรงๆ หรอก...แต่ละคนปากแข็งทั้งนั้น แต่บอกก่อน...ฉันไม่ใช่ไก่อ่อนที่เธอจะมาแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง เมื่อฉันมีหลักฐานแน่นหนาพอที่จะเอาผิดเธอได้” ธันน์ดมกลิ่น ‘ไอ้วายร้าย’ จนมาถึงที่นี่ เขาจะไม่ยอมกลับไปมือเปล่า เขาจะต้องได้ ‘ของ’ ของเขาคืนกลับไปด้วย เพราะหากยังเหลวไม่เป็นท่า...ชื่อเสียง NAKARA คงป่นปี้ หากข่าวรั่วออกไปภายนอก เรื่อง โจรกระจอก ที่ดอดเข้ามาฉกอัญมณีของเขาไป ‘โจร’ ทอปัดอ้าปากค้าง เธอขึ้งตาใส่เขา “จะบ้าเหรอ? อยู่ดีๆ เอาคุกมาโยนใส่ฉันนี่นะ!!” เธอโวยเสียงดัง เดินหมุนไปหมุนมา เมื่อกำลังคิดถึงส่วนเกี่ยวข้อง เธอเป็นนักข่าวสายบันเทิง...ไม่เคยเฉียดเข้าใกล้พวกคนมีสตางค์อย่างพวกเขา เธอแอบตามดารา ตามเซเลป แต่เธอแน่ใจ ในบรรดาคนดังที่เธอตาม ไม่มีรายชื่อของพี่น้องนาคะวงศ์สักคน “นี่ๆ เธอไม่ใช่นักแสดง เพราะฉะนั้นเธอตบตาฉันไม่ได้หรอกน่า” ธันน์โบกมือ เขาชี้หน้าหล่อน มองทอปัดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาคมกริบ แม่นี่ ‘สวย’ ไม่คิดว่าผู้หญิงโทรมๆ ตรงหน้าจะทำให้เขาสะดุด เสื้อผ้าแสนธรรมดาบนร่างกายหล่อน กางเกงห้าส่วนรัดเรียวขาเพรียวยาว เสื้อยืดคอย้วยๆ กับผมยุ่งๆ บนศีรษะนั่น หล่อนกลับมีออร่าแปลกๆ จนเขาไม่สามารถชักสายตากลับมาได้ หญิงสาวจิปากเสียงดังจิ๊กจั๊ก ยกมือขึ้นท้าวสะเอว “แหงสิ...ฉันไม่ได้แสดง และฉันไม่รู้สักเรื่องที่คุณพูดมาสักอย่าง” ธันน์ไม่ได้ตอบ เขาเหวี่ยงรูปถ่าย1ใบใส่หน้าทอปัด เธอตะครุบมันไว้ได้ก่อนที่รูปบานนั้นจะหล่นลงบนพื้น “ไม่คิดว่า ‘ผู้ดี’ จะมารยาทแย่ขนาดนี้นะคะ” หญิงสาวตำหนิ เธอพลิกรูปถ่ายขนาดเท่าฝ่ามือที่คว้าไว้ได้ขึ้นดู หญิงสาวชะงัก... และธันน์จับพิรุธนั่นได้!! เขายิ้มมุมปาก หรี่ตามองหล่อน และคอยสังเกตความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าหวานหยด ชายหนุ่มกระหยิ่มในใจ...งานนี้เขาจับโจรได้แน่ เมื่อคนตรงหน้าหลุดพิรุธออกมา ทอปัดเอียงคอมองรูปถ่ายในมือ เธอมองแหวนเพชรวงงามนั่นตาถลน พร้อมกับครางเบาๆ ในลำคอ... ‘นรี...’ แหวนวงสวย สวยเสียเธอแอบฝันถึง มันติดตรึงอยู่ในความทรงจำ และคงจะไม่มีวันลืม แต่... “ฉันยอมรับว่าฉันเคยเห็นมันค่ะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม เธอสบนัยน์ตาแข็งกร้าวของธันน์แบบไม่หวั่นกลัว เมื่อตนเองไม่มีความผิด “หือ...” ธันน์กอดอก “แค่เคยเห็นเองเหรอ?” เขาถามกลับ “ใช่...เมื่อเร็วๆ นี้ฉันเห็นมัน” ใบหน้าหวานขยับขึ้นขยับลง เธอหมุนตัวเดินห่างออกมา มองหาโทรศัพท์ส่วนตัว เธอคงต้องถามแพรวนรี ลูกพี่ ลูกน้องของเธอมี ‘สิ่งนั้น’ ไว้ในครอบครองได้ยังไง? “แล้วตอนนี้ล่ะ ตอนนี้ แหวนนั่นอยู่ที่ไหน?” เสียงของธันน์เข้มขึ้น เขาเริ่มเบื่อกับความเจ้าเล่ห์ของหล่อน ผู้หญิงคนนี้กำลังยื้อเวลา... แต่เขาไม่มีเวลาให้ “ฉันไม่รู้” ทอปัดตอบตามตรง เธอหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นมากดโทร.ออก แต่...ธันน์กระโจนพรวดเดียว เขาปัดโทรศัพท์ในมือของทอปัดจนกระเด็น “อะไรกัน...คุณจะบ้าเหรอ โทรศัพท์ฉันพังจะว่าไง!!” หญิงสาวแหวเสียงเขียว สะบัดมือแรงๆ จนหลุดออกมาจากการจับกุม เธอก้มลงคลานเข่า ควานหาโทรศัพท์ที่กระเด็นหล่นจากมือจนกระเด็นไปอยู่ใต้โต๊ะ “ถ้าโทรศัพท์ฉันพังจะว่ายังไง หล่นลงแบบนี้ไม่รู้ว่าจะเดี้ยงหรือเปล่า คุณนี่นะ ใช้แต่อารมณ์ หญิงสาวบ่นพึม ยกโทรศัพท์ขึ้นมองตาเขม็ง เมื่อสำรวจจนแน่ใจว่ามันไม่ได้บุบสลายจึงเช็ดหน้าจอด้วยชายเสื้อยืด และสไลด์หน้าจอกดโทร. ออก หาแพรวนรี “เธอคิดจะทำอะไรหะ!!” ธันน์ตะคอก หล่อนคงกำลังจะส่งข่าวให้เพื่อนร่วมขบวนการรู้ตัว “ฉันก็จะโทร. ไปถาม คนที่เอาไอ้นั่นมาให้ฉันเห็นน่ะสิ” นักข่าวสาวเริ่มฉุน มองธันน์ตาขวางๆ แม้จะแย้งในใจ แต่ธันน์ก็ยอมปล่อยให้ ‘ผู้ต้องสงสัย’ ได้กระทำอย่างที่หล่อนต้องการ ยังไงเสีย แม่นี่ก็อยู่ในกำมือเขา หล่อนไม่มีทางหลุดรอดออกไปข้างนอกนั่นได้ หากเขาไม่ได้คำตอบอย่างที่ต้องการ!! ทอปัดกดเบอร์ของแพรวนรีมือเป็นระวิง เอียงคอฟังเสียงเรียกเข้าที่ไม่มีคนรับด้วยความหวั่นวิตกที่เพิ่มพูนขึ้น เธอกดย้ำหลายรอบ แต่ปลายสายกลับไม่ยอมกดรับเช่นเดิม หญิงสาวเริ่มวิตก เกิดอะไรขึ้นกับแพรวนรี ทำไมลูกพี่ ลูกน้องของเธอจึงไม่ยอมรับสาย “นรี...ได้โปรด!!” โทรศัพท์ส่วนตัวถูกยกขึ้นไว้เหนือศีรษะ หญิงสาวพึมพำ เธอวิงวอนให้ญาติของตนเองกดรับสาย เธออยากจะรู้ว่า...แพรวนรีมีส่วนเกี่ยวข้องหรือไม่ หรือไม่ก็ต้องการให้ลูกพี่ ลูกน้องของเธอมายืนยันความบริสุทธิ์ ก่อนที่มันจะเลยเทิดถึงขั้นขึ้นโรก ขึ้นศาล “พอได้หรือยัง?” ธันน์ทนรออยู่เกือบ10นาที เขาเอ่ยปากถาม เมื่อไม่มีทีท่าว่าผู้หญิงคนนี้ จะติดต่อกับใครได้ “คุณก็เห็น...ทำไมไม่รับสายนะ?” ทอปัดตอบเสียงขุ่น เธอยังกดโทร. ออกมือเป็นระวิง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more