บทที่7.อย่าหวังในสิ่งที่มองไม่เห็น.....

1591 Words

หนุ่มคนน้องโครงศีรษะ!! แบกอุปกรณ์ดำน้ำเดินดุ่มๆ ลงไปในทะเลยามสาย พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะลั่นหาด เมื่อคะเนระยะห่างจากชายหาดกับที่พัก พี่ชายสุดหล่อของตนเองจะไม่มีทางได้ยินเสียงนี้                “ฮ่าๆ ท่าจะหนัก...ว่าแต่...คุณปัดคงแทบกระอัก...ไม่รู้ไปอดอยากที่ไหนมาสิพี่เรา”                ธามบ่นขรม เขาจัดการสวมอุปกรณ์ดำน้ำ แล้วจึงกระโจนลงไปแหวกว่ายในทะเล เป็นการวอร์มร่างกาย ดำน้ำตื้นๆ ดูความสวยงามของฝูงปลาตัวเล็กๆ                                เนตรตรานั่งหน้าตึง แม้การบริการจากพนักงานจะไม่มีข้อติ...แต่ตัวเจ้าของไม่เห็นแม้แต่เงา...                แถมเพื่อนร่วมงานของเธอก็ดันตื่นสายโด่ง...เธอจึงนั่งหงอยคนเดียวที่ห้องอาหาร เป็นครั้งแรกที่เนตรตราคิดอยากจะกลับ...เมื่อความหวังของตนเองลิบหรี่เต็มทน                “ยังไม่มีใครตื่นเลยเหรอจ้ะ” หล่อนแสร้งถาม พยายามใช้เสียงที่พยายามกลั้นความไม่พ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD