หมอวีในเสื้อกาวน์สีขาวเปิดประตูเข้ามาในห้องพักฟื้นของฟีน่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ตลอดสิบวันเขาคอยมาดูแลเด็กน้อยมานั่งคุยด้วยเป็นบางครั้งถ้ามีเวลาว่าง แต่ด้วยความเป็นแพทย์ศัลยกรรมจึงไม่มีเวลาว่างมากนัก
"คุงพ่อวี"
ทุกคนในห้องหันไปมองตามเสียงเล็กก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่เด็กน้อยเรียกคุณหมอผ่าตัดว่าพ่อ ฟีฟ่าที่เห็นหน้าคุณหมอก็แสดงออกไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่จนหญิงสาวต้องสะกิดให้เขาทำหน้าดีๆหน่อย
"อย่าทำหน้าบึ้งค่ะ"
"ใครจะยิ้มร่าได้เหมือนเธอล่ะ มีความสุขล่ะซิได้เจอไอ้หมอนั่นอ่ะ"
"หึงไม่เข้าเรื่อง"
หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะอุ้มฟีน่าไปนั่งลงบนเตียงนอน ชายหนุ่มทำหน้าเซ็งๆก่อนจะรีบไปนั่งลงบนเตียงข้างลูกสาว เขาหวงไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนมาใกล้ยิ่งแม่ของลูกด้วยแล้วยิ่งไม่ชอบใจใหญ่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
"ไหนพ่อวีขอดูแผลหน่อยสิคะดีขึ้นหรือยัง"
คุณหมอวีผู้อ่อนโยนเปิดเสื้อเด็กน้อยขึ้นมาดูก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใ
