แพรหวานเซ็นเอกสารทุกอย่างก็รีบมาหาลูกสาวในห้องพักฟื้น ตอนแรกเธอไปยังห้องฉุกเฉินแต่พอดีว่าพยาบาลบอกย้ายไปห้องพักฟื้น VIPชั้นบนสุดของโรงพยาบาล หญิงสาวขึ้นลิฟต์มาตามที่พยาบาลบอกเจอห้องเลขที่ตามหาก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปทันที
"ว้าว ส๊วยสวยจังเยยค่า"
"นี่ชั้น20ไงสูงมากๆก็เลยเห็นวิวข้างล่าง"
ฟีน่าในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อโน้มตัวลงไปมองเบื้องหน้าด้วยความตื่นเต้น เด็กน้อยไม่เคยขึ้นมาอยู่สูงมากขนาดนี้เลยแสดงอาการดีใจจนหยุดไม่อยู่
"แย้วฟีน่าไปเยงตรงโน่งได้ม่ายคะ"
"ตรงไหน"
"โน่นเยยไกลๆ"
"ไปได้แต่ว่าต้องหายก่อนนะ"
แพรหวานมองทั้งสองคนก่อนจะยิ้มออกมาอย่างรู้สึกผิดที่พรากพ่อพรากลูกตั้งแต่แรกคลอด ในใบสูติบัตรของฟีน่าไม่มีชื่อพ่อเลยด้วยซ้ำเพราะเธอไม่กล้าแม้แต่จะใช้ชื่อเขาให้มารับผิดชอบ
"ได้เยยฟีน่าจาหายเย็วๆ"
"ดีมากแล้วจะพาไปเที่ยวทะเลตามสัญญา"
"เย้ๆ ปายเที่ยวท้าเลตะหนุกๆ"
ฟีฟ่ายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจ
