365 วัน ฉันจะไม่รักเธอ

หึงแหละ

“เกี่ยวสิ ทำไมจะไม่เกี่ยว เธอเป็นสมบัติของฉัน” ชายหนุ่มยังคงออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ วันนี้น้ำเมาคงย้อมใจให้เขากล้าทำอะไรอย่างที่หัวใจปรารถนา

“ตั้งแต่เมื่อไหร่มิทราบ” จีน่าเชิดหน้าขึ้น พร้อมกับน้ำตาคลอ

“ก็ตั้งแต่ที่เธอเกิดมาลืมตาดูโลกใบนี้ ถ้าวันนั้นฉันไม่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ วันนี้เธอคงไม่ได้ใส่ชุดวาบหวิวแบบนี้มาเดินโชว์ ให้ผู้ชายทั้งงานได้อ่านกิน” น้ำเสียงทุ้มเริ่มสะกดความโกรธเอาไว้ เมื่อเขาอยากจะถอดชุดของเธอไปเผาทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดไป เพราะมองทีไรมันอดใจไม่ไหวทำให้เขานั้นอยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว ซึ่งผู้ชายกลุ่มนั้นก็คงคิดไม่ต่างไปจากเขา เพียงแค่สิทธิ์การครอบครอง คนอื่นอาจจะแค่หมายปอง แต่เขาคือคนครอบครองอย่างแท้จริง

“ฮึก ฮื้อ! ถ้าบุญคุณครั้งนั้น มันทำให้ฉันต้องเป็นหนี้คุณไปตลอดชีวิต ก็ฆ่าฉันเสียสิ ฆ่าฉันให้ตายไปเลย” คนตัวเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือตัวของเธอเริ่มสั่นเทาไปตามจังหวะของการสะอื้น ดวงตาคู่งามสะท้อนความปวดใจออกมาเต็มเปี่ยม ใบหน้างามที่แลดูเซ็กซี่ แต่ทว่าในเวลานี้มันกลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เมื่อความชอกช้ำในอุราถูกกลั่นกรองออกมาจากความรู้สึกที่มันอัดอั้นตันใจ

“ถ้าฉันจะฆ่าเธอ วันนั้นฉันจะช่วยชีวิตเธอไว้ทำไม”

“เพื่อทำให้ฉันเจ็บและตายทั้งเป็นยังไงล่ะ คงสาแก่ใจคุณแล้วสินะ” น้ำเสียงห้วนๆ ตะคอกออกมาอย่างเหลืออด ดวงตากลมโตจ้องไปที่ดวงตาคมเขม็งอย่างไม่มีทีท่าหวาดกลัว ปลายนิ้วของเธอจิ้มลงไปที่อกข้างซ้ายของเขาเต็มแรง เพื่อบ่งบอกให้ปฐพีรู้ว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนกับการแอบรักชายหนุ่มฝ่ายเดียว ซึ่งอีกไม่นานเส้นทางของเขาและเธอนั้นจะกลายเป็นคู่ขนานไปตลอดกาลตราบชั่วชีวิต

“เธอมันดื้อเอาแต่ใจ พูดจาไร้เหตุผล ไม่มีใครตายทั้งนั้นแหละ ถ้าฉันไม่ได้สั่งเธอก็ห้ามตาย” น้ำเสียงเข้มแฝงการโต้แย้งใดๆ ฟังดูไม่เกรี้ยวกราดแต่วางอำนาจอยู่ในที ดวงตาคมกริบจับจ้องที่ใบหน้างามของจีน่าอย่างไม่วางตา ก่อนที่เขาจะใช้ปลายนิ้วปาดน้ำใสๆ ที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอออกให้อย่างหมดจด จนหญิงสาวใจเต้นแรง เมื่อปลายนิ้วของเขาแตะลงที่แก้มนวลขาวผ่องของเธอ

“ไม่ต้องมายุ่ง เพราะนับจากวันนี้ไปฉันจะเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ!” จีน่าปัดมือชายหนุ่มออกให้พ้นจากพวงแก้มของเธอ พร้อมกับตะคอกน้ำเสียงด้วยประโยคที่หนักแน่นเน้นคำว่าเกลียดออกมาเสียงดังก้อง ดวงตาคู่งามของเธอสบสายตาคมอย่างแข็งกร้าว

แต่ทันใดนั้นเอง ฝ่ามือแกร่งทั้งสองข้างของปฐพีได้กุมใบหน้าของหญิงสาวเอาไว้ ก่อนที่ชายตัวโตจะโน้มใบหน้าลงต่ำ เขาบดขยี้ริมฝีปากลงไปประกบจูบอย่างดูดดื่ม ราวกับหิวกระหายในกามารมณ์มาเนิ่นนา

“อื้ม อื้อ” เสียงอื้ออึงดังออกมาจากในลำคอของคนตัวเล็ก เมื่อจีน่ากำลังพยายามต่อต้านปลายลิ้นร้อน ที่กำลังสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของเธอ แต่ทว่าสัมผัสที่ร้อนแรงได้ส่งผลให้ร่างกายของหญิงสาวอ่อนระทวยมวยมอดอย่างอัตโนมัติ เมื่อเรียวลิ้นเล็กตอบรับปลายลิ้นอุ่นด้วยความจำนน จนเธอนั้นได้ลิ้มถึงรสชาติของบรั่นดีที่ชายหนุ่มเพิ่งดื่มเข้าไป แม้บรรยากาศจะไม่เป็นใจ แต่ไฟในกายของคนทั้งคู่กำลังจะลุกโชน

ไหล่มนถูกฝ่ามือแกร่งดันจนชิดผนังเซรามิก พร้อมกับการลูบไล้ไปมาอย่างเร้าอารมณ์ รสจูบที่แสนหวานกำลังตราตรึงใจคนทั้งคู่ เมื่อการจูบเริ่มจะเลยเถิด เขาปล่อยช่องว่างให้คนตัวเล็กได้หายใจเพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ก่อนจะกดริมฝีปากลงไปที่เรียวปาอิ่มน้ำของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า จนมันแทบเจ่อกับการถูกรุกรานอย่างหนักหน่วง ช่างเป็นจูบแรกที่เสียให้กับชายตรงหน้าได้อย่างคุ้มค่าเกินต้านทาน เมื่อต่างคนต่างก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมกันง่ายๆ ต่างฝ่ายต่างก็ชื่นชอบในรสจูบที่แสนรัญจวน

เมื่อหญิงชายอยู่กันตามลำพังในที่ลับตาคน เฉกเช่นปฐพีกับจีน่า ซึ่งเวลานี้ทั้งสองกำลังพลั้งเผลอไปกับรสจูบที่แสนหวาน ริมฝีปากอุ่นของชายหนุ่มช่างมีอิทธิพลต่อร่างกายและหัวใจของคนตัวเล็ก ทั้งที่พร่ำบอกว่าจะเกลียดเขา แต่ก็เกลียดไม่ลงสักที

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น แต่คนทั้งคู่ยังคงจูบกันอย่างดูดดื่ม เมื่อชายหนุ่มอยากจะทำโทษเธอให้หนำใจ สาสมกับที่เธอแต่งตัวมายั่วยวน ทำให้พวกผู้ชายในงานอ่านกิน เมื่อจีน่าพกความเซ็กซี่มาเกินร้อย

“คุณจีน่าอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มของขุนพลดังขึ้น จึงทำให้ปฐพีถอยจูบออกจากริมฝีปากอิ่มด้วยความอ้อยอิ่งและเสียดาย

“จุ๊! จุ๊! บอกให้มันไปรอที่งาน แล้วเธอค่อยตามมันออกไป” ปฐพีกระซิบลงไปที่ข้างใบหูเล็กเบาๆ ดวงตาคมได้ฉายแววความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของออกมาอย่างล้ำลึก จนพวงแก้มของจีน่าร้อนผ่าวด้วยความเขินอายชายตรงหน้า

“ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งของคุณด้วย” จีน่าทั้งอายและโกรธตัวเองที่เผลอใจไปกับรสจูบของเขา แต่ก็ทำเป็นเชิดหน้าพูดออกมาด้วยท่าทีไม่ยอมปฐพีง่ายๆ เหมือนอย่างเคย

“เธอไม่ต้องทำตามที่ฉันบอกก็ได้นะ แต่รับรองว่าคราวหน้า เธอจะโดนฉันทำมากกว่าจูบ” คำขู่ของคนตัวโตกำลังส่งผมให้หัวใจของจีน่าเต้นแรงขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าวแดงเป็นลูกตำลึงสุก เพียงแค่นึกถึงรสจูบที่ดูดดื่มเร่าร้อนของปฐพี

“คุณขุนพล เอ่อ... พอดีว่าจีท้องเสีย คุณไปรอจีในงานเลยค่ะเดี๋ยวตามไป” หญิงสาวตัดสินใจพูดโกหกออกไปอย่างจำใจ ขณะที่ปฐพียกยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจ

“ถึงว่าไม่ออกมาสักที ถ้าไม่ไหวก็บอกผมนะครับคุณจี”

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวจีตามไปนะคะ ว้าย!” จีน่าถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อปฐพีรั้งตัวเธอเข้าหาพร้อมกับแจ๊กเกตสีดำของเขาที่คลุมลงมายังหัวไหล่ของเธอ

“คุณจี! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ขุนพลกำลังเดินออกไป แต่น้ำเสียงของจีน่าที่ฟังดูตกใจ ทำให้เขาเดินกลับมาใหม่ เพื่อถามเธอให้แน่ใจด้วยความห่วงใย

“เปล่าค่ะ” จีน่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่ทว่าแววตาของเธอกลับมองไปที่ใบหน้าคมของคนตัวโตราวกับจะพ่นไฟได้ ยิ่งทำให้ปฐพีชอบใจ แต่เขาก็ไม่แสดงอาการออกมาให้เธอได้ทราบ เมื่อความรู้สึกที่มีมันไม่สามารถเปิดเผยออกมาได้

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปนั่งรอที่โต๊ะนะครับ” พูดจบประโยคขุนเขาก็รีบเดินออกไปทันที เพราะกลัวว่าตัวเองจะรบกวนเวลาทำธุระส่วนตัวของจีน่า

“เอาเสื้อของคุณคืนไปเลยนะ” จีน่าไม่พูดเปล่า หญิงสาวได้รั้งแจ๊กเกตออกจากไหล่ แต่ก็ช้ากว่ามือแกร่งของชายหนุ่ม ที่แตะลงมายังหัวไหล่ของเธอ พร้อมกับดันคนตัวเล็กชิดกับผนังเซรามิกอีกครั้ง

“อยากโชว์ว่างั้น” น้ำเสียงเข้มดังขึ้นมา พร้อมกับแววตาที่ดูท้าทายให้กับความพยศของจีน่า

“บอกแล้วไง ฉันจะโชว์หรือไม่โชว์มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ!” จีน่าพูดออกมาด้วยท่าทางที่อวดดี จนทำให้ปฐพีรู้สึกหมั่นไส้ ในการเชิดหน้าของเธอ จนทำให้เขาอยากเอาชนะจีน่า ด้วยการบดจูบลงไปอย่างไม่ปรานี