รัตติกาลซ่านใจ

เดทแรกของเธอ

ตอนที่ 6

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น น่านนัทธีร์มาตรงเวลาเป๊ะไม่ขาดไม่เกิน...เขาใส่เสื้อผ้าสบายๆ เป็นเสื้อโปโลสีครีม กับกางเกงสแล็คส์สีดำสะอาดตา ชุดสีเสื้อของเขาก็ยังสีคล้ายกับชุดเดรสของเธออีก ทำไมเวลาอยู่ใกล้ ๆ เขาแล้วความบังเอิญมันเกิดขึ้นมาบ่อยจังเลย หรือว่าเธอจะคิดมากไป!

“พร้อมไปทานข้าวกับผมหรือยังครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี

“พร้อมค่ะ” หล่อนกับเขาเข้ามานั่งในภัตตาคารของโรงแรมชั้นล่าง ไม่นานนักพนักงานก็เอาน้ำมาเสิร์ฟ และให้ทั้งคู่แสกนคิวอาร์โค๊ดบนโต๊ะเพื่อสั่งอาหารได้เลย

“คุณทานอาหารทะเลได้มั้ยครับ”

“ทานได้ค่ะ”

“ดีเลยครับ ไหน ๆ ก็มาทะเลทั้งทีแล้ว ก็ต้องทานอาหารทะเลสักหน่อย” น่านนัทธีร์เป็นคนสั่งรายการอาหารให้เธอด้วยตนเอง ซึ่งบังเอิญเป็นของที่รัตติกาลก็ชอบเช่นกัน

“ที่ผมสั่งไปทั้งหมด มีอันไหนที่คุณไม่ชอบบ้างครับ” เขาเอ่ยถามเผื่อว่าเธออาจไม่ชอบเขาจะได้ลบมันออก

“อืม..ก็ไม่นะคะ ฉันทานได้หมด”

เขาทานอาหารไปก็ชวนเธอคุยไปด้วย ทำให้รัตติกาลลืมเรื่องที่ทำให้เธอต้องมาที่นี่เสียสนิท

“คุยกันมาตั้งนานแล้ว ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”

“ผมชื่อน่านนัทธีร์ครับ เรียกผมว่าธีร์ก็ได้ แล้วคุณล่ะครับ”

“ฉันชื่อรัตติกาลค่ะ คุณแม่ตั้งให้เพราะฉันคลอดตอนกลางคืน”

“แล้วคุณมีชื่อเล่นมั้ยครับ”

“ระตี ค่ะ คุณธีร์เรียกฉัน ว่า ระตีก็ได้” เขาพยักหน้ารับรู้

“ฉันอยากรู้เห็นผลว่า ทำไมคุณถึงชวนฉันมาทานข้าวคะ”

“อืม!..ผมคงต้องบอกคุณจริง ๆ สินะ” รัตติกาลรู้สึกตื่นเต้นก่อนจะเอ่ยต่อไป

“อย่าบอกนะคะ ว่าคุณกำลังจีบฉัน”

“ถ้าผมตอบว่าใช่...คุณจะให้โอกาสผมมั้ย” เขายิ้มและหัวเราะ เบา ๆ หญิงสาวผ่อนลมหายใจ แล้วเอ่ยออกมา

“ก็ไม่รู้สิคะ คุณก็ต้องลองดูก่อน” แล้วจู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของรัตติกาลก็ดังขึ้น เธอเห็นว่าเป็นเบอร์ของติณณภพจึงปิดเสียงที่ดังนั้น แล้วโยนลงกระเป๋าตามเดิม

“ไม่คิดจะรับโทรศัพท์หน่อยเหรอครับ”

“ไม่คะ” เธอยิ้มแล้วไม่พูดอะไรต่อ ระหว่างนั้นอาหารก็มาเสิร์ฟพอดี รัตติกาลหยิบกุ้งมาแกะด้วยตัวเองแต่แล้วไม่รู้อีท่าไหนเธอเกิดโดนเศษกุ้งบาดมือ จนเลือดออก น่านนัทธีร์เห็นจึงบอกกับเธอ

“คุณรอผมตรงนี้...แป็บนะ” เขารีบวิ่งไปร้านสะดวกซื้อที่ตรงกันข้ามเพื่อซื้อพาสเตอร์ยามาพันนิ้วให้เธอ

“ช่วยส่งมือคุณมาให้ผมด้วยครับ” เขาโชว์พาสเตอร์ให้เธอดู

“แผลนิดเดียวเอง ฉันไม่รู้ว่าคุณจะลงทุนวิ่งข้ามถนนไปซื้อมา”

“ผมเต็มใจครับ งั้นเดี๋ยวผมแกะกุ้งให้คุณดีกว่านะ” เขาพูดเมื่อพันแผลให้เธอเสร็จเรียบร้อย

“ขอบคุณค่ะ”

“คุณอายุเท่าไหร่แล้วครับ...คุณระตี” เขาดูเธอเหมือนลูกคุณหนู ลักษณะเมื่อสักครู่บ่งบอกเลยว่าเธอแกะกุ้งไม่เป็น

“ไม่บอก ลองทายมาสิคะ” เธอปรายยิ้มแล้วเอ่ยออกมา

“อย่างคุณก็น่าจะ 26 -28 โดยประมาณ”

“คุณอย่าเหมาสิคะ พูดตัวเลขมาเลยดีกว่า”

“26 อะ”

“เก่งคะ!!! คุณทายถูก”

“มีรางวัลให้ผมมั้ยครับ”

“ไม่มีหรอกค่ะ...งั้นฉันขอทายคุณกลับบ้างก็แล้วกัน รูปร่างหน้าตาอย่างคุณเนี่ย..ก็น่าจะสัก! เอ่อ..30ต้น ๆ ”

“อื้ม!!.. คุณมาถูกทางแล้วล่ะ ว่าแต่ต้น ๆ เนี่ยเท่าไหร่ล่ะ” หญิงสาวทำท่าลังเลก่อนจะตอบ

“เดาว่าไม่น่าเกิน 35 ค่ะ”

“ผมดูหน้าแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ!!!!”

“คุณจะดูเด็กลงกว่านี้ ถ้ารู้จักโกนหนวดโกนเคราซะบ้าง” เธอว่าเขา

“ทำไม คุณไม่ชอบมันเหรอ”

“เอาไว้ให้ฉันเป็นแฟนคุณก่อนนะคะ แล้วฉันจะบอก ว่าชอบหรือไม่ชอบ”

“แต่เมื่อสักครู่...คุณยังไม่บอกเลยนะว่าผมอายุเท่าไหร่”

“35 ปี บวกลบไม่เกินสอง คุณน่าจะอายุราว ๆ 32 ใช่!..คุณน่าจะอยู่ในเกณฑ์นี้”

“คุณทายว่า 32 ปีเหรอครับ”

“ค่ะ ถูกไหม”

“ถูกต้องนะคร๊าบบบบ!!..ฮ่า ๆ ” เขาหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

“งั้นคุณก็แก่กว่าระตีหลายปี จะให้ระตีเรียกพี่มั้ยคะ”

“แล้วระตีอยากเรียกพี่มั้ยละ..”

“อืม!..ก็ได้นะคะ ระตีเรียกพี่ก็ได้ พี่อายุมากกว่าระตีตั้ง 6 ปีแน่ะ”

“แต่พี่เปลี่ยนใจแล้ว”

“อ่าว!..ทำไมละคะ”

“อยากให้ระตี..เรียกพี่ว่าที่รักมากกว่า”

“หือ!!!..เร็วไปค่ะเราเพิ่งจะรู้จักกันเอง เรียกพี่น่ะดีแล้ว” เธอหัวเราะต่อท้าย