เรือนรักเรือนใจ (เรือนคุณพระนาย)

ให้ท้ายลูก

‘การไม่ดูถูกอาชีพ คือเราไม่ดูถูกผู้อื่น จงจำไว้ เราค้าข้าวไม่ได้ค้าแรงงาน ใครใช้แรงก็จ่ายให้คุ้มค่า’ นั่นคือคำสอนที่เถ้าแก่ใช้สอนลูกชายหญิงรวมทั้งตัวเขาด้วย

“อัดเช้ย!”

เสียงจามดังชัดและแรงกว่าเดิมจนจมูกน้อยๆ น่าหยิกนั้นแดงจัดเห็นได้ชัด คุณหนูหยิบผ้าเช็ดหน้าเหน็บชายพกขึ้นมาสะบัดพับครึ่งคาดปิดจมูกและผูกเป็นปมด้านหลังศีรษะ

เก้ามองสิ่งที่คุณหนูทำ หากเป็นคนอื่นคงอึ้ง แต่เพราะเขาเห็นแบบนี้เป็นประจำจึงแค่ขันกับวิธีแก้ไขปัญหา

คุณหนูลูกจันทร์ที่เขาเห็นมาแต่เด็กไม่เคยห่วงสวย ไม่เคยใส่ใจเรื่องประทินผิว ไม่เคยคิดว่าตนเองจะต้องมีจริตกิริยาเหมือนลูกสาวบ้านไหน

แต่คุณหนูกลับเรียนรู้งานในโรงสีจนครบถ้วน เพราะตระหนักว่าเป็นลูกสาวเจ้าของโรงสีใหญ่ คุมเหล่าจับกังมากมาย หากทำตัวหงออ่อนหวาน นั่นคือไม่สามารถปกครองคนงานได้ ซึ่งเถ้าแก่ก็ตั้งใจให้ลูกสาวเป็นเช่นนั้น แม้จะขัดใจเถ้าแก่เนี้ยอยู่มากก็ตาม แต่ในสายตาของเขา นี่คือความงามจากเนื้อแท้ที่ยากนักจะหาได้จากสตรีใด

“อัดเช้ย!”

“สงสัยจะมีคนนินทา”

เสียงจามยังอยู่ทว่าเสียงพูดลอยๆ ของคนที่เขาคิดว่านอนหลับอยู่ด้านข้างทำให้เก้าต้องดึงสมาธิตนเองกลับมาสนใจกับตัวเลขในบัญชีต่อเพราะทุกอย่างจะผิดพลาดไม่ได้

“เรื่องเมื่อวานเรียบร้อยไหมอาเก้า”

เก้าวางดินสอบนกระดาษจดก่อนจะหันหน้าเข้าหา ‘เถ้าแก่ลิ้ม’ ผู้เป็นเจ้านายที่ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงไม้ขนาดกว้างแค่พอเอนหลัง เขาวางมือประสานกันบนตัก ค้อมศีรษะเล็กน้อยดั่งผู้น้อยอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่

“เรียบร้อยดีขอรับเถ้าแก่ อั๊วให้มันไปช่วยเลี้ยงหมูอยู่ท้ายสวน แม่อรช่วยหาหยูกยาข้าวน้ำให้กินเรียบร้อยขอรับ”

เก้าหมายถึงแม่บังเกิดเกล้า แต่ที่เขาเรียกว่า ‘แม่อร’ ก็เพราะความเป็นกำพร้าพ่อทำให้หญิงคนงานในโรงสีเถ้าแก่ลิ้มเอ็นดูเขากันทุกคน เขาจึงมีแม่หลายแม่ และยังมีอาม่า อาอี๊ อาอึ้ม อีกหลายคน เพื่อไม่ให้สับสนในการเรียก แม่จึงกลายเป็นแม่อรไปโดยปริยาย

“อืม... ดีแล้ว อย่าให้เถ้าแก่เนี้ยรู้เรื่องเด็ดขาดนะ รอสักเดือนสองเดือนให้เรื่องซา ก็แล้วแต่ลื้อว่าจะให้มันไปทำงานตรงไหน”

“ขอรับเถ้าแก่”

เก้ารับคำพลางรอว่าเถ้าแก่ลิ้มจะพูดอะไรอีกหรือเปล่า และเมื่อเถ้าแก่พยักหน้าว่าหมดเรื่องเขาก็หันกลับสู่บัญชีค้าขายอีกครา

มือหนึ่งจับดินสอ อีกมือหยิบกระดาษจดการซื้อข้าวของเมื่อวานขึ้นมาดู เพื่อจดบันทึกลงในบัญชีรวมสำหรับตรวจสอบว่ามีข้าวเปลือกและข้าวสารอยู่ในโรงสีอีกจำนวนเท่าไร ตั้งใจจะไม่ว่อกแว่กมองไปด้านนอกอีกเด็ดขาด เพราะเขาต้องทำงานให้คุ้มค่ากับความเมตตาที่เถ้าแก่และเถ้าแก่เนี้ยมีให้เขากับแม่ ทว่าเสียงที่มาก่อนภาพกลับทำให้เก้าชะงัก

ที่ท่าน้ำขึ้นข้าวเปลือก เถ้าแก่เนี้ยกำลังดุคุณหนูลูกจันทร์เสียงขรม จับใจความได้ว่าเป็นเรื่องของเมื่อวาน เก้ารีบหันหาเถ้าแก่ลิ้มที่เอนกายลงนอนและหลับตานิ่ง

“เถ้าแก่ครับ” หวังจะให้เถ้าแก่ช่วยคุณหนู

“อืม... เตรียมย้ายมันออกจากคอกหมูได้เลย” พูดทั้งที่ยังหลับตา เพราะเสียงเมียรักที่ดุลูกสาวดังใกล้เข้ามานั่นยิ่งทำให้เถ้าแก่ลิ้มไม่กล้าลืมตามอง

เก้ารีบก้มหน้าเมื่อเถ้าแก่เนี้ยจูงมือคุณหนูเดินปรี่เข้ามา แค่เหลือบตามองก็เห็นแววกราดเกรี้ยว นั่นทำให้เขายิ่งต้องหลบ

‘เถ้าแก่เนี้ยสายพิณ’ แม้ในยามปกติจะเป็นหญิงอ่อนหวาน ใจดี และคอยช่วยดูแลอบรมเขามาตั้งแต่เล็ก แต่ในยามที่เถ้าแก่เนี้ยโกรธ แม้แต่เถ้าแก่ลิ้มก็ยังไม่กล้าต่อกร เช่นในเวลานี้

“เฮีย! ทำไมเฮียไม่บอกฉัน ต้องให้ฉันไปรู้จากคนอื่น”

เสียงหวานทว่าแหลมเล็กกว่าทุกวันดังลั่น แต่คนที่นอนหลับตานิ่งก็ยังเฉย

“เฮีย! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาทำเป็นหลับ ฉันรู้นะว่าเฮียตื่นแล้ว เฮีย! ลืมตาเดี๋ยวนี้!”

เสียงแผดลั่นจนคนงานละมือจากงานที่ทำ ต่างชะเง้อชะแง้อยากรู้ว่าด้านในเกิดอะไรขึ้น เก้าตวัดสายตามองปราม เหล่าคนงานจึงก้มหน้าก้มตาทำงานดังเดิม

มือเล็กแบบบางเขย่าต้นแขนเถ้าแก่ลิ้ม เขย่าอยู่นานคนที่แสร้งนอนหลับจึงค่อยๆ ทำทีเป็นเพิ่งตื่น ขยี้ตางัวเงีย

“อ้าว... แม่สายพิณ เป็นอะไรหรือจ๊ะ หน้าตาบูดบึ้ง นี่ลูกจันทร์ทำอะไรให้แม่ขุ่นใจอีกล่ะ”

“เฮีย! ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานโบ้ยให้ลูกเลยนะ ช่วยกันปกปิดดีนัก บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ เฮียอนุญาตให้ลูกจันทร์พาไอ้เวกขี้เหล้ามาอยู่ท้ายสวนใช่มั้ย เฮีย! บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”

“เอ่อ... แม่สายพิณจ๋า ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จา อย่าเสียงดังสิจ๊ะ”

“จะไม่ให้ฉันเสียงดังได้ยังไง นี่กี่รายแล้วที่เฮียบอกว่าครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้าย ฉันก็ไม่เห็นว่าจะครั้งสุดท้ายจริงสักครั้ง”

“โธ่... แม่สายพิณจ๋า เฮียก็แค่ช่วยคนทุกข์คนยาก ก็แม่สายพิณบอกเฮียเองนี่นาว่าถ้ามีโอกาสได้ช่วยเหลือใครก็เป็นการดี เฮียก็จำคำที่แม่สายพิณบอกนะจ๊ะ”

“อ้อ... นี่แปลว่าเฮียยอมรับแล้วใช่ไหม ว่าอนุญาตให้ไอ้เวกขี้เหล้ามันมาอยู่ในโรงสีจริงๆ”

“เอ่อ... เฮีย... เอ่อ...”

เถ้าแก่ลิ้มอ้ำอึ้งหันมามองเขา เก้ารู้หน้าที่ว่าเขาต้องทำให้เถ้าแก่เนี้ยคลายความโกรธ แต่ทางใดล่ะ ในเมื่อทุกครั้งที่คุณหนูลูกจันทร์รับคนจรเข้ามาในชายคาโรงสีก็สัญญาว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายทุกครั้ง แม้เถ้าแก่เนี้ยจะบ่นแต่ก็ไม่เคยเกรี้ยวกราดขนาดนี้