“ลูกจันทร์ ไปกับป้านะลูก ไม่มีอะไรน่ากลัวดอก ไปกันก่อน ประเดี๋ยวถึงพระนครก็ค่อยคิดได้เองว่าจะทำอย่างไรต่อไป ป้าน่ะ ไม่บังคับขืนใจหนูดอกนะลูก อะไรที่ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ เชื่อป้า”
“ค่ะคุณป้า หนูจะไปพระนครกับคุณป้า”
“อ้าว... ทำไมบทจะไปก็ไปง่ายๆ เล่า เมื่อครู่ยังครวญคร่ำอยู่เลย”
“หนูจะไปหาเงินค่ะคุณป้า” คำว่า ‘เงิน’ ทำให้ดวงตาวับวาวนัก
“หาเงิน หาอย่างไร หาแบบไหนกันลูก”
“ก็หาแบบ...”
ลูกจันทร์ยิ้มหวานพลางชี้นิ้วเข้าหาอกคุณป้าส้มจีน คุณป้าหน้าเหลอชี้นิ้วเข้าอกตัวเองบ้าง
“แบบป้ารึ”
“ค่ะ หาแบบคุณป้า”
“แบบไหนกันลูก”
ใบหน้าจิ้มลิ้มมีแววทะเล้นหันซ้ายมองขวาว่าไม่มีคนแน่ ก่อนจะขยับเข้าใกล้พลางกระซิบกระซาบ
“หนูจะเป็นแม่สื่อเหมือนคุณป้าค่ะ”
“ฮะ!” แม่ส้มจีนป้องปากตัวเองกันอุทานเสียงดัง ก่อนจะเหลียวซ้ายแลขวาไม่ต่างจากหลานสาว เพราะเกรงว่าอาจจะมีใครมาได้ยินคำสนทนาของหล่อนกับหลาน เมื่อไม่เห็นใคร
