04 - คนกลัวหมากับหมาหน้าโหด
1253 Words
บรรยากาศยามเช้าตรู่ช่างสดชื่นน่าสบาย และที่สวนสาธารณะก็มีคนมาออกกำลังกันคึกคักตามเคย หลังวิ่งเรียกเหงื่อแล้วตะวันก็มานั่งชิลล์ปล่อยอารมณ์ที่ม้านั่งตัวเดิม พร้อมกินข้าวเหนียวหมูปิ้งเจ้าประจำไปด้วย
"เฮ้ย! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้หมาบ้า!" เสียงตะโกนลั่นที่แสนจะคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลัง
ตะวันใจหายวาบ คงไม่ใช่เจ้าสัตว์ร้ายนั่นนะ! เขากลืนน้ำลายแล้วค่อย ๆ หันกลับไปด้วยความไม่แน่ใจ
"เฮ้ยย!" ตะวันผงะเมื่อหัวฟู ๆ กระแทกปั้กเข้ามาที่หน้าจนหงายหลัง เท้าสองข้างของมันเหยียบที่บ่าเขา ปากอ้ากว้าง ลิ้นห้อยหอบแรงตวัดเลียปาก มันฉกหมับที่หมูปิ้งในมือเขาแล้วถอยออกไปนั่งกินอย่างสบายใจ
"ไอ้หมาบ้า! แกทำร้ายเขาอีกแล้วนะ! ถ้าเขาเป็นลมตาย ฉันจะเอาแกไปแลกกะละมัง!" เจ้าของหมาหวดฝ่ามือตบลงบนหัวหมาหน้าโหดอย่างแรง แต่มันไม่สะเทือนสักนิด กลับหันมาทำหน้ามึนใส่แล้วกินหมูปิ้งต่อ
เจ้าของหมารีบพยุงตะวันลุกมานั่งบนม้านั่งแล้วหยิบขวดน้ำที่วางบนม้านั่งเทใส่ผ้าขนหนูของตะวันและเช็ดหน้าให้เพื่อเรียกสติ
"คุณครับ เป็นอะไรไหม? ขอโทษนะครับ ไอ้หมาโง่นี่มันโคตรจะดื้อ มันไม่เคยฟังที่ผมพูดเลยนอกจากน้องชายผมที่เลี้ยงมันมาตั้งแต่เกิด" เจ้าของหมานวดไหล่ตะวันอย่างเอาใจแล้วหันไปทำตาขวางใส่หมาหน้ามึนที่นอนกลิ้งผึ่งพุงอย่างสบายอารมณ์
"ไม่เป็นไร เพราะผมกลัวหมาเองแหละ" ตะวันยอมรับ เขาหันไปมองหมาหน้าโหดที่นอนกลิ้งและมองหน้าเขากลับ
"คุณพามันมาวิ่งที่นี่ประจำเหรอครับ?" ตะวันถามแล้วเมินหน้าหนีจากหมาหน้าโหด
"เฉพาะวันที่น้องชายผมไปเรียนเช้าวันเสาร์อาทิตย์ครับ แต่ผมก็ไม่เคยพามันมาแถวนี้นะ มันคงตามกลิ่นหมูปิ้งมาน่ะ"
หมาไซบีเรียนหน้าโหดลุกนั่งมองหน้าตะวันแล้วครางขึ้นมา ตะวันสะดุ้งแล้วนั่งตัวลีบติดม้านั่ง
"มันจะกัดไหม?" ตะวันเสียงสั่น
"ไม่ครับ มันไม่ดุ ไม่เห่าด้วย แต่ชอบครางกับหอนโวยวาย และชอบวิ่งเล่น มันบ้าพลังน่ะ"
หมาหน้าโหดขยับมาใกล้ตะวันมากขึ้น และเขาก็ยกเท้าขึ้นบนม้านั่ง
"ซัน! หยุดเลยนะ!" เขาตวาดใส่หมา
"เอ่อ... ขอโทษ" ตะวันรีบวางเท้าลงตามเดิม
"หา?" เจ้าของหมาหันขวับมามองตะวันแล้วถามออกมา
"อย่าบอกนะว่าคุณชื่อ..."
"ผมชื่อตะวัน ชื่อเล่นคือซัน"
"เอ่อ ขอโทษครับ ผมชื่อชานันท์" ชานันท์อมยิ้มและรีบทำหน้าเฉยเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
"ขอโทษครับ คราวหลังผมจะระวังไม่ให้มันมาแถวนี้ก็แล้วกัน เอาเป็นว่า ผมจะซื้อหมูปิ้งคืนคุณนะ"
"ไม่เป็นไร ผมอิ่มแล้วล่ะ ผมจะกลับแล้วด้วย มันสายแล้ว"
"งั้นโชคดีครับ ผมก็จะพามันกลับเหมือนกัน" ชานันท์ลุกขึ้นแล้วกระตุกสายจูงเรียกให้หมาหน้ามึนเดินตามไป
ตะวันมองตามแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เขากลัวหมาชนิดที่แทบจะเป็นลมถ้าหมามันกระโจนใส่ จากความฝังใจตั้งแต่เด็กที่เคยโดนหมาตัวโตสูงกว่าหัวขย้ำเอาจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ดีที่เจ้าของหมารับผิดชอบค่ารักษาทุกอย่าง และตั้งแต่นั้นมาตะวันก็กลัวหมามาตลอด
----------
"กลับมาแล้วครับ โห~ อะไรเนี่ย?" ชานนท์ตะลึงกับจำนวนลูกค้าในร้านที่ยืนรอเครื่องดื่มกับขนมเต็มหน้าเคาน์เตอร์ แถมโต๊ะนั่งในร้านก็เต็มทุกโต๊ะ
"รีบมาช่วยกันเลย" บาริสต้าที่ยืนหลังเคาน์เตอร์เรียก ชานนท์รีบเดินไปหลังร้าน วางเป้ใส่หนังสือเรียนบนโต๊ะ เปลี่ยนเสื้อคาดผ้ากันเปื้อนผืนเล็กแล้วรีบออกมาชงเครื่องดื่ม
ลูกค้ามาเยอะจนทำแทบไม่ทัน ทั้งกาแฟ ชา สารพัดเมนู รวมถึงเมนูขนมหวานอย่างวาฟเฟิล กับฮันนี่โทสต์ที่ทำได้ช้าก็ยังขายดี
ตั้งแต่บ่ายจนมืดและถึงเวลาปิดร้าน พวกเขาถึงได้นั่งพักกัน
"เกิดอะไรขึ้นครับพี่นันท์ ทำไมลูกค้าเยอะขนาดนี้" ชานนท์นั่งปาดเหงื่อทั้งที่ในร้านเย็นฉ่ำ
"ไม่รู้ว่ะ อยู่ ๆ ก็มากันเป็นกลุ่ม ส่วนมากมีแต่พวกนักเรียนนักศึกษา กับพนักงานออฟฟิศผู้หญิง มาถามหานายด้วย"
"หา? ถามหาผม? ทำไมอ่ะ?" ชานนท์งง
"เขาบอกว่า มีโพสต์รีวิวแนะนำร้านกาแฟของเราว่อนเน็ต แถมรูปร้านเรา รูปขนมกับกาแฟ รวมทั้งรูปบาริสต้าหนุ่มกับคำสัมภาษณ์ด้วย" ชานันท์บอกพลางเก็บของบนเคาน์เตอร์
"หา? รูปร้านเรา? บาริสต้ากับคำสัมภาษณ์?" ชานนท์นิ่งเงียบไป
"นายเฝ้าร้านตอนกลางวันนี่ แล้วใครมาชิมกาแฟร้านเราล่ะ?"
"อ๋อ ตอนนั้นเอง" ชานนท์นึกออกละ คนที่ทำแบบนั้นมีแค่คนเดียว
"เขาเป็นผู้ชายอายุน่าจะประมาณพี่แหละ มาที่นี่สองครั้ง จะสั่งคาปูชิโน่เย็นกับวาฟเฟิล เขาขอถ่ายรูปร้านเรา รูปกาแฟ แล้วก็ถามผมเรื่องขนม" ชานนท์บอก
"เหรอ? คงเป็นนักชิมมั้ง คราวหน้าถ้าเขามาอีกอย่าลืมขอบคุณเขาด้วยล่ะ แถมขนมให้เขาด้วย" ชานันท์บอกน้องชาย
"เข้าใจแล้วครับ แต่เขาไม่ยิ้มเลยนี่สิ เป็นนักชิมได้ยังไงก็ไม่รู้ คุยอะไรด้วยก็ไม่ยิ้ม สายตาก็ดุด้วย เย็นชาสุด ๆ" ชานนท์เล่าแกมบ่น
"ช่างเถอะน่า ยังไงเขาก็โปรโมตร้านให้เรานะ ดีกว่าบาริสต้าที่นั่งเล่นเกมเก็บเวลตบบอสไปวัน ๆ" ชานันท์แขวะน้องชายจนสะอึก
"พี่ก็... ตอนกลางวันมันไม่มีลูกค้านี่ ผมก็ขอเล่นนิดหน่อยเอง" ชานนท์ค้อนใส่พี่ชาย
"เออ อย่าลืมพาหมาไปเดินเล่นด้วยนะ แล้วกลับมาทบทวนวิชาเรียนด้วยล่ะ"
"คร้าบ ๆ รู้แล้วคร้าบ" ชานนท์รับคำแล้วช่วยพี่ชายกับพี่สะใภ้เก็บร้านต่อจนเรียบร้อย จากนั้นจึงพาหมาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะไม่ไกล
หลังจากพาหมาไปเดินเล่น กลับมาอาบน้ำกินข้าวเย็น ชานนท์ก็มานอนกลิ้งบนที่นอนเล่นเฟซบุ๊กไปเรื่อย
"อ๊ะ! เจอแล้ว โพสต์รีวิวร้าน แชร์มาเพียบเลย"
ชานนท์ดูรูปร้านและเครื่องดื่มกับขนมที่ถ่ายออกมาได้แสงกับเงาสวยมาก ทั้งที่ใช้แค่กล้องจากมือถือ เขาดูรูปตัวเองและคำสัมภาษณ์เรื่องขนมแล้วก็เขิน รู้งี้ยิ้มอีกหน่อยก็ดี
"ซันดาร์ก แบล็กมูน ชื่อแปลกดีแฮะ แต่ก็เท่ ผิดกับหน้าตาเย็นชาเลย" ชานนท์หัวเราะคนหน้านิ่ง รูปของคนหน้านิ่งมีไม่มากเท่าไหร่ ส่วนมากจะมีแต่โพสต์กับข้อความทั่วไปที่คุยกับเพื่อน
ชานนท์คอมเมนต์ขอบคุณที่ช่วยรีวิวร้านให้ และเจ้าของโพสต์ก็ตอบกลับข้อความด้วยสติกเกอร์รูปยิ้ม
"ชิ! ทียังงี้ละส่งรูปยิ้มมาให้ แล้วตัวจริงกลับไม่ยอมยิ้ม คนประหลาด" ชานนท์มองรูปเจ้าของโพสต์อีกครั้งแล้วก็ยิ้มออกมา
-------------------------
- Writer
