03 - รอยยิ้มของคนหน้านิ่ง
1422 Words
"ขอบคุณครับที่ใช้บริการ ถ้ามีปัญหาอะไรติดต่อมาได้เลยนะครับ"
"ตกลงครับ แต่ผมคิดว่าโปรแกรมที่คุณวางระบบให้ไม่มีปัญหาหรอกครับ แล้วก็ ผมโอนเงินเข้าบัญชีคุณไปแล้วนะ เช็กดูได้เลย"
"ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวเลยนะครับ" ตะวันก้มหัวให้นิดหน่อยแล้วออกจากห้องผู้จัดการบริษัทแห่งหนึ่งที่เขามาวางระบบไอทีและโปรแกรมการจัดการให้
งานเขียนโปรแกรมแบบฟรีแลนซ์ของเขา ไม่จำเป็นต้องมาถึงที่ด้วยตัวเอง แต่เขียนและส่งงานผ่านเน็ตอยู่ที่บ้านก็ได้ แต่เขากลับชอบไปให้ถึงที่และติดต่อลูกค้าด้วยตัวเองมากกว่า
"จะได้เห็นหน้าตาด้วยไง ว่าพอใจแค่ไหน แล้วถ้ามีปัญหาก็จะได้แก้เลย คอมแต่ละที่สภาพมันไม่เหมือนกันนะ บางที่เก่าจนแทบจะพัง บางที่ก็ใหม่กิ๊ง และที่สำคัญ มันทวงเงินง่ายด้วย" นี่คือเหตุผลที่ตะวันบอกกับเพื่อนที่เรียนวิศวะคอมพิวเตอร์มาด้วยกัน
"ทวงง่ายยังไงวะ? ถ้าเขาจะยืดการจ่าย เขาก็ทำได้อยู่ดี"
"เสียใจว่ะ ถ้าไม่จ่ายมา โปรแกรมก็จะไม่ทำงาน จนกว่าจะจ่ายครบ กูถึงจะปล่อยโปรแกรมให้" ตะวันกระตุกยิ้มอย่างชั่วร้าย
"อย่าบอกนะว่า มึงปล่อยไวรัสลงไปด้วย?" คมกริชหรี่ตาถาม
"หึหึ ก็ไม่รู้สินะ"
"เลวว่ะ กะจะให้ทำงานสักพักแล้วให้ไวรัสป่วนจนต้องเรียกมึงมาซ่อมอ่ะดิ"
"หุบปากไปเลยไอ้กริช วิธีแบบนี้มึงเป็นคนสอนกูเองนะ มึงปล่อยไวรัสกระจายไปทั่วแล้วทำโปรแกรมกำจัดไวรัสขาย มึงก็เลวพอกันล่ะว่ะ" ตะวันย้อน แล้วพวกเขาก็หัวเราะด้วยกัน
----------
"ทำไมตะวันมันขยันทำงานจังวะ? ร้อนได้ร้อนดี ถึงจะชื่อเดียวกันก็ไม่ปลื้มหรอกนะเว้ย" ตะวันบ่นพระอาทิตย์ที่ตั้งใจแผดแสงแรงกล้า เขาปาดเหงื่อแล้วรีบเดิน
"ไม่ไหวละ จะละลายแล้ว ต้องหาอะไรเย็น ๆ สักหน่อย" เขาหันมองซ้ายขวาหาร้านกาแฟที่เคยมานั่งครั้งก่อน เพราะมาติดต่อลูกค้าแถวนี้ก็เลยบังเอิญเจอร้านกาแฟที่ทำขนมอร่อย บริการก็ดี นั่งแช่ทำงานไปสามชั่วโมงก็ไม่ไล่
"อ๊ะ! เจอแล้ว ร้านอะไรวะ? ซันสวีทคาเฟ่? ชื่อพิลึก" เขาพึมพำแล้วผลักประตูเข้าไป
"สวัสดีครับ เชิญเข้ามานั่งก่อนครับ" บาริสต้าหนุ่มทักทายด้วยรอยยิ้มสดใสตามเคย
"คาปูชิโน่เย็น" ตะวันสั่งแล้วนั่งลงที่โต๊ะตัวเดิม
สักพักเครื่องดื่มเย็นที่สั่งก็มาวางพร้อมมัฟฟินช็อกชิพชิ้นหนึ่ง แต่ที่แปลกไปคือมีสมุดเล่มสีน้ำตาลด้วย
"สมุดนั่น..." ตะวันเงยหน้ามองบาริสต้าด้วยความแปลกใจ
"คุณทำตกไว้ครั้งก่อนครับ ผมวิ่งตามไปแล้วแต่หาคุณไม่เจอ ก็เลยเก็บไว้ให้" บาริสต้ายิ้มให้
"งั้นเหรอ? ขอบใจนะ" ตะวันพยักหน้าแล้วเก็บสมุดใส่กระเป๋า
ชานนท์มองแล้วแอบเคืองในใจ จะยิ้มสักหน่อยไม่ได้เหรอวะ? อุตส่าห์ยิ้มให้นะเว้ย! คนอะไรวะ โคตรเย็นชาเลย สงสัยเป็นพวกเสือยิ้มยาก ชานนท์เกาหัวแล้วกลับไปนั่งเล่นเกมมือถือต่อหลังเคาน์เตอร์ แต่เล่นได้พักเดียวก็มรเสียงเรียกขัดจังหวะคนที่กำลังจะตบบอส
"บาริสต้า"
"ครับผม ต้องการอะไรเพิ่มครับ?" ชานนท์เงยหน้าตอบอย่างเสียไม่ได้
"ทำวาฟเฟิลให้กินหน่อย เอาแบบโปะไอศกรีมด้วยนะ มีไหม?"
"มีครับ รอสักครู่ครับ" ชานนท์วางมือถือแล้วลุกไปเปิดเครื่องทำวาฟเฟิลวอร์มให้ร้อน แล้วเปิดตู้เย็นเอากล่องแป้งที่ผสมแล้วมาคนให้เนียน พอพิมพ์ร้อนได้ที่ก็ตักแป้งเทลงในพิมพ์ ปิดฝาแลัวรอให้แป้งสุก
กลิ่นวาฟเฟิลหอม ๆ กระจายไปทั่วร้าน พอสุกชานนท์ก็แคะวาฟเฟิลสองชิ้นวางบนจาน ราดซอสสีแดงฉ่ำและสตรอเบอรี่เชื่อมลงด้านบน ตักไอกรีมในกล่องโปะลงข้าง ๆ บีบวิปครีมด้านบนแล้วราดด้วยซอสสตรอเบอรี่และสตรอเบอรี่เชื่อมอีกลูก เรียบร้อยสวยงามแล้วยกไปเสิร์ฟ
"หน้าตาสวยนี่ ขอถ่ายรูปได้ไหม?"
"เชิญตามสบายครับ" ชานนท์ยิ้ม แต่อีกฝ่ายแค่พยักหน้า
...ฮึ่ม เจ้าคนเย็นชานี่ ถ้าไม่ใช่ลูกค้านะ.ใ. ชานนท์กลับไปที่เคาน์เตอร์ด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็ก ๆ เขาเลิกเล่นเกมและมองลูกค้าแสนจะเย็นชากำลังถ่ายรูปวาฟเฟิลตรงหน้า เผื่อว่าจะเรียกเอาอะไรอีกหรือจะขอทำงานแบบครั้งก่อน
ครั้งนี้เสือยิ้มยากไม่ดึงโน้ตบุ๊กมาทำงาน แค่เล่นมือถือสักครู่แล้วก็ลงมือจัดการวาฟเฟิลตรงหน้า ตาก็มองในจอมือถือไปด้วย สักพักก็วางช้อน
"บาริสต้า..."
"ผมชื่อชานนท์ครับ"
"อืม ขอถ่ายรูปในร้านได้ไหม?"
"ถ่ายรูป? ถ่ายไปทำไมครับ?" ชานนท์แปลกใจสุด ๆ
"ไม่ได้เอาไปทำไม่ดีหรอกน่า ขอถ่ายได้ไหม?" ตะวันถามย้ำ
"เอ่อ ก็ได้ครับ ตามสบาย"
พอได้รับอนุญาต ตะวันก็ลุกขึ้นและเดินออกไปหน้าร้าน เขาถ่ายป้ายด้านบน ป้ายตั้งพื้น โต๊ะด้านใน มุมตกแต่ง เคาน์เตอร์ ป้ายเมนู และทุกมุมของร้าน
"ยิ้มสิ เอาแบบสวย ๆ" ตะวันหันมาสั่งชานนท์ด้วยหน้าที่ไม่ยิ้มสักนิด
"หา? จะถ่ายผมด้วยเหรอ?" ชานนท์ถามด้วยความแปลกใจ
"ไม่ถ่ายบาริสต้าด้วยจะเป็นร้านกาแฟได้ไงล่ะ?"
"เอ่อ ก็ได้ครับ" ชานนท์เสยผมขึ้น แล้วจัดปกเสื้อให้ดี ก่อนจะยิ้มและปล่อยให้ลูกค้าถ่ายรูปเขาไปหลายแชะจนพอใจ
ชานนท์มองลูกค้าอย่างไม่เข้าใจ คนหน้านิ่งกลับไปนั่งกินวาฟเฟิลต่อ และเล่นมือถืออยู่นาน สักพักก็เงยหน้ามองมาทางเคาน์เตอร์
"ขอคาปูชิโน่เย็นอีกแก้วสิ พร้อมขนมด้วยนะ"
"ได้ครับ รอสักครู่ครับ" ชานนท์รีบลุกไปทำให้แล้วยกไปเสิร์ฟ
ลูกค้าแสนจะเย็นชาถ่ายรูปเครื่องดื่มกับขนมอีกทีแล้วเงยหน้าถาม
"ขนมนี่แถมให้ทุกแก้วเลยหรือเปล่า?"
"ครับ เฉพาะนั่งทานในร้านครับ"
"แล้วมีขนมอย่างอื่นไหม?"
"มีครับ จะสลับกันไปเรื่อย ๆ ตามแต่สะดวกทำครับ จะมีมัฟฟินเนยสด มัฟฟินช็อกชิพ ทาร์ตไข่ ทาร์ตผลไม้ พาย หรือคุกกี้ครับ"
"งั้นก็คือระบุไม่ได้ว่าวันไหนจะทำขนมอะไรใช่ไหม? แล้วใครทำ? หรือรับมาจากที่อื่น?"
"ส่วนมากผมจะทำเองครับ แต่วันเสาร์อาทิตย์ บางทีพี่สะใภ้ผมก็จะมาทำให้"
"โอเค เข้าใจละ ขอบใจนะ" ตะวันตอบสั้น ๆ แล้วหันกลับไปเล่นมือถือต่อ
"บาริสต้า เอ่อ... ชานนท์ นายกินกาแฟไหม?" ตะวันรีบเปลี่ยนคำเรียกเมื่อเห็นบาริสต้าหน้างอ
"เมื่อก่อนกินครับ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยกินเท่าไหร่ เพราะผมทำทุกวันมันเลยชินกับกลิ่นไปแล้ว"
"โอเค งั้นช่วยกินเจ้านี่แทนฉันหน่อย แล้วคิดเงินรวมทั้งหมดเลย" ตะวันหยิบถาดคาปูชิโน่เย็นกับมัฟฟินไปวางที่เคาน์เตอร์
"หา? แต่คุณสั่งมานะครับ แล้วจะให้ผมกินนี่..." ชานนท์งงสุด ๆ กับลูกค้าคนนี้
"กาแฟเย็นมันใส่เอสเพรสโซ่สองช็อตไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันกินอีกแก้วคืนนี้คงไม่ต้องหลับ แล้วฉันก็กินไปแล้วแก้วหนึ่งกับขนมอีกจาน จะกินอีกยังไงไหว แค่สั่งมาถ่ายรูปเท่านั้นล่ะ"
"หา? แต่ผม..."
"ช่วยกินหน่อยเถอะ ฉันจะจ่ายให้หมดทุกแก้วอยู่แล้ว จะทิ้งก็น่าเสียดายแย่"
"ก็ได้ครับ" ชานนท์เกาหัวแล้วคิดเงินค่าเครื่องดื่มสองแก้วกับขนมอีกจานให้
"ไม่ต้องทอนนะ ที่เหลือฉันให้เป็นค่าตอบแทนที่เก็บสมุดไว้ให้ และยังให้ถ่ายรูปในร้านด้วย" ตะวันวางเงินให้บนเคาน์เตอร์แล้วยิ้มให้บาริสต้าก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเป้และเดินออกไปจากร้าน
ชานนท์มองลูกค้าแสนเย็นชาและแปลกประหลาดไปจนลับตา
"เวลายิ้มก็หล่อดีนี่หว่า แล้วทำไมไม่ชอบยิ้มวะ?" เขามองแก้วคาปูชิโน่เย็นบนเคาน์เตอร์แล้วหยิบหลอดดูดมาจิ้มลงไปก่อนจะยกมากิน
-------------------------
- Writer
