06 - อดีตแฟน
1325 Words
ชานนท์สะพายเป้เดินไปที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ข้างตึกคณะที่ยังว่างอยู่ เขาวางเป้บนโต๊ะ ทรุดนั่งเท้าคางแล้วก็ถอนหายใจ
"เป็นไรไปวะ? ทำท่ายังกะคนอกหัก" เสียงทักพร้อมตบบ่าจากด้านหลัง ก่อนเจ้าของเสียงจะเดินมานั่งลงด้านตรงข้าม
"อกหักบ้าไรวะ ไอ้ซันทำลูกค้ากูกลัวจนเขาไม่มาที่ร้านกูละเนี่ย ทั้งที่เขาอุตส่าห์ช่วยรีวิวร้านให้" ชานนท์ว่าแล้วก็ถอนหายใจอีก
"เขากลัวมันเหรอ? หมาปัญญาอ่อนแบบนั้นอ่ะนะ?" เจนภพเลิกคิ้วถามด้วยความแปลกใจ
"เขาเป็นโรคกลัวหมาน่ะสิ กูก็ไม่รู้ แล้วไอ้ซันดันไปออเซาะเขา เขาหน้าซีดจนแทบจะเป็นลม แล้วเขาก็ลุกหนีไปเลย ท่าทางจะโกรธด้วย"
"โรคกลัวหมาเหรอ? งั้นก็น่าสงสารอยู่ ไอ้ซันหน้ามันโหดจะตาย ทีแรกกูยังกลัวมันเลย" เจนภพหัวเราะออกมา
"นั่นสิ ทำไมเขาถึงเป็นโรคกลัวมานะ" ชานนท์เปรยออกมา
"เออนี่ ไอ้นนท์ กูได้ยินว่าไอ้เบลแฟนมึง มันไปคบกับไอ้อาร์มคณะวิทย์นี่ ตกลงว่ามึงเลิกกับมันจริงดิ?" เจนภพยื่นหน้ามาถามเพื่อน
"เออ! กูไม่หล่อ ไม่รวย เรียนก็ไม่เก่ง เป็นแค่เด็กชงกาแฟ จะไปสู้ลูกชายเจ้าของโชว์รูมได้ยังไงวะ" ชานนท์กระแทกเสียงใส่ด้วยความหงุดหงิดและเจ็บช้ำ เมื่อถูกรื้อฟื้นอดีต
"แต่กูว่ามึงเลิกกับไอ้เบลได้ก็ดีแล้วว่ะ เอาตรง ๆ นะ กูไม่ชอบมันเลย มันเจ้าชู้ คบทีละหลายคน แต่กูเห็นมึงรักมันกูเลยไม่กล้าบอก"
"ช่างมันเถอะ มันจบไปละ ขึ้นเรียนได้แล้ว" ชานนท์ปัดแล้วลุกขึ้น เจนภพเลยลุกตามแล้วเดินขึ้นตึกเรียนด้วยกัน
ชานนท์เลิกสนใจเรื่องอื่นแล้วตั้งใจฟังที่อาจารย์สอนและจดเลกเชอร์ลงในสมุด ปีนี้เขาเรียนปีสุดท้ายแล้ว ต้องขยันให้มากขึ้นเพื่อจะได้ไปบริหารร้านกาแฟที่เป็นความฝันของเขา พ่ออุตส่าห์ลงทุนสร้างร้านให้ และพี่ยังส่งเสียเขาเรียนการบริหารการจัดการที่มหาวิทยาลัยเปิดอีกด้วย
----------
เกลียวคลื่นสีขาวที่ม้วนตัวล้อเล่นกับทรายสะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ยามบ่ายและสายลมบางเบาที่พัดเอากลิ่นไอจากทะเลขึ้นมากระทบผิวกาย ทำให้คนที่นอนบนเก้าอี้ผ้าใบรู้สึกปลอดโปร่งและผ่อนคลายจากงานที่เร่งทำจนไม่ได้หลับหลายคืน เพื่อจะส่งงานและหนีจากตัวเมืองที่แออัดมาพักผ่อนที่นี่
"คิดยังไงถึงชวนกูมานอนเล่นที่รีสอร์ทแบบนี้วะ?" ตะวันขยับแว่นตากรองแสงขึ้นแล้วหันไปมองคนที่นอนจิบเบียร์เย็น ๆ ที่เก้าอี้ผ้าใบตัวถัดไป
"คิดอยากจะมาเที่ยวไง งานกูเสร็จหมดแล้วนี่ พักผ่อนหน่อยสิ" คมกริชตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจแล้ววางแก้วบนโต๊ะข้าง ๆ
"ทำไมมึงไม่มาช่วยพ่อมึงบริหารรีสอร์ทนี่ล่ะวะ? กูเห็นลูกค้าเข้าออกห้องพักแทบจะไม่ว่างตลอด แต่มึงกลับชอบเขียนโปรแกรมขาย"
"อย่าพูดมากน่าไอ้ซัน กูชอบของกูแบบนี้ แล้วมึงล่ะ? ทำไมไม่ช่วยพ่อมึงบริหารบริษัทวะ? โครงการบ้านจัดสรรของพ่อมึงขายหมดทุกหลังตั้งแต่ยังสร้างไม่เสร็จด้วยซ้ำ"
"ก็กูชอบของกูแบบนี้" ว่าแล้วทั้งสองคนก็หัวเราะขึ้นมา
ตะวันกับคมกริชนั่งปล่อยใจไปกับความสดใสของสายลม แสงแดดและทะเลในเขตรีสอร์ทของพ่อของคมกริช จิบเบียร์พลางมองสาว ๆ นุ่งน้อยห่มน้อยเล่นน้ำทะเลไปด้วยนี่มันช่างเพลิดเพลินจริง ๆ
"นี่ซัน มึงไม่คิดจะหาแฟนใหม่เหรอวะ? หรือคิดจะอยู่เป็นโสด?"
"กูขอพักเรื่องนี้ก่อนเถอะว่ะ กูไม่อยากเจอแบบที่ผ่านมา" ตะวันถอนใจเฮือก
"ก็หาคนที่ชอบแมวดิว้า จะได้ไม่ต้องเจอหมา" คมกริชหัวเราะ
"หมาหรือแมวมันไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่ากับเธอไม่เข้าใจกูหรอกว่ะ เธอคิดแค่ว่า ถ้าเอาหมามาให้กูได้ใกล้ชิดมาก ๆ เดี๋ยวกูก็จะชินและเลิกกลัวมัน เธอเลยพยายามพากูไปหาแต่หมา" ตะวันวางแก้วแล้วเหม่อมองไปทางชายหาดที่มีเด็กจูงหมามาวิ่งเล่นแล้วพูดต่อ
"กูไปหาหมอมาหลายครั้งแล้ว หมอบอกว่ามันเกิดจากความฝังใจ ถ้ากูมองเห็นว่ามันไม่น่ากลัวและทำใจยอมรับได้ กูก็อาจจะเข้าใกล้หมาได้ กูพยายามแล้ว แต่กูไม่เคยทำได้เลย แค่เห็นมันวิ่งมาใส่กูก็กลัวจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว"
ตะวันถอนใจยาว
คมกริชก็ถอนใจเหมือนกัน ความฝังใจตั้งแต่เด็กที่เกือบตายเพราะหมา มันทำให้เพื่อนเขากลัวหมามากถึงขั้นเป็นลม แต่ในสังคมยุคนี้คนนิยมเลี้ยงหมากันมาก เดินไปทางไหนก็เจอหมาเต็มไปหมด
"เฮ้ย! อย่าคิดมาก กลับรีสอร์ทกันเถอะ คืนนี้มีบุฟเฟ่ต์อาหารทะเลสุดสัปดาห์ด้วยนะ ไปกินของอร่อยให้เต็มที่ แล้วลืมเรื่องหมา ๆ ไป" คมกริชชวนเมื่อเห็นเพื่อนนั่งเงียบไป
"โอเคว่ะ กูขอเหมาหมึกย่างนะ" ตะวันยิ้มออกมาได้แล้วลุกขึ้น
"เหลือให้คนอื่นบ้างสิวะ" คมกริชหัวเราะแล้วกอดคอเพื่อนเดินกลับห้องพัก
----------
"นนท์ กลับบ้านกันเถอะ" เจนภพเก็บของใส่กนะเป๋าแล้วลุกจากเก้าอี้
"เออ เก็บของแป๊บ" ชานนท์รีบเก็บสมุดเลกเชอร์ยัดกระเป๋าแล้วโยนปากกาตามลงไป ปิดกระเป๋าและเหวี่ยงขึ้นบ่า
พวกเขาเดินลงมาจากตึกเรียนพร้อมนักศึกษาคนอื่น และเดินผ่านหอสมุดเพื่อออกไปด้านหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อจะขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
"นนท์ รอเดี๋ยวสิ" เสียงเรียกดังขึ้นด้านหลัง ทำให้คนถูกเรียกหันกลับไปดู
"เบล มีอะไร?" ชานนท์ถามเสียงแผ่วเบาด้วยความรู้สึกที่เจ็บแปลบในใจ
"คือ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" เบลยิ้มให้
"แล้วไง? มึงจะมายุ่งอะไรกับไอ้นนท์อีกล่ะ? ทำไมไม่ไปอยู่กับไอ้อาร์มที่รักของมึงล่ะ?" เจนภพเข้ามาขวางหน้าด้วยความไม่พอใจ
"มึงแส่อะไรวะไอ้ภพ กูมาหาแฟนกูไม่ได้หรือไง?" อีกฝ่ายมองกลับด้วยความไม่พอใจเหมือนกัน
"อย่ามาตลกว่ะ มึงทิ้งไอ้นนท์ไปเอาไอ้อาร์มแล้ว ตอนนี้ยังจะมาพูดแบบนี้ทำไม?"
"กูไม่ได้คบกับไอ้อาร์มแล้ว มันชอบบังคับกูให้ทำนั่นทำนี่ ไม่มีใครดีกับกูเหมือนนนท์สักคน" เบลเถียงแล้วหันไปมองอีกคนที่ยืนเงียบ ๆ
"นนท์ กลับมาคบกับเบลได้ไหม? เบลขอโทษที่ทิ้งนนท์ไปนะ เราเคยรักกันนี่"
"แต่..."
"พอได้ละไอ้เบล กูจะไม่ให้ไอ้นนท์กลับไปคบกับมึงแน่ กูจะกลับแล้ว นนท์กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย" เจนภพว่าแล้วจับแขนชานนท์ลากไป
"เดี๋ยวสิภพ" ชานนท์รีบยื้อเอาไว้
"เฮ้ยไอ้ภพ กูจะคุยกับนนท์นะ" เบลท้วงด้วยความไม่พอใจ
เจนภพไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น เขาลากแขนชานนท์ให้เดินตามเขาไปจนถึงป้ายรถเมล์ พอดีกับรถเมล์สายที่ผ่านหน้าบ้านมาจอด เขาเลยผลักเพื่อนขึ้นไปแล้วก้าวขึ้นตาม
"นนท์ กูไม่ยอมให้มึงกลับไปคบกับไอ้เบลหรอกนะ" เจนภพมองตาเพื่อนที่ทำหน้าลำบากใจแล้วกอดคอไว้
"สักวันมึงต้องเจอคนที่ดีกว่าไอ้เบลแน่"
-------------------------
- Writer
