07 - เพื่อนสนิท
1333 Words
วันนี้ชานนท์กับเจนภพก็มาเรียนเช่นเคย พอจบคาบก็มาเข้าห้องน้ำด้วยกัน
"นนท์ รอนานไหม? อ้าว? ไปไหนละ?" เจนภพมองหาเพื่อนที่รอหน้าห้องน้ำแต่ไม่มีแม้เงา เขาจึงเดินไปดูแถวนั้นและก็พบชานนท์ยืนที่มุมบันได
"นนท์ ทำไร..." เจนภพชะงักเมื่อเห็นว่าชานนท์กำลังคุยกับใครบางคนอยู่ และเพื่อนเขาก็ยิ้มด้วย
เจนภพหลบวูบแอบมุมตึกและขยับเข้าไปจนใกล้ เขาโผล่หน้าออกไปมองนิดหนึ่งและรีบหลบเข้ามาและยืนฟังคำสนทนา
"อืม ก็ดีนะ แต่เบลก็มีความสุขกับอาร์มดีแล้วนี่ นนท์ไม่เหงาหรอก"
"อย่าพูดแบบนั้นสินนท์ เบลคิดถึงนนท์นะ คิดถึงตอนที่เราอยู่ด้วยกันมากเลย กลับมาหานนท์เถอะนะ"
"แต่นนท์ยัง..."
"เบลสัญญาว่าจะไม่ทิ้งนนท์อีกแล้ว ยกโทษให้เบลนะ กลับมาคบกันเถอะ"
น้ำเสียงงอนง้อขอคืนดีออดอ้อนจนเจนภพหมั่นไส้และอยากโผล่ไปซัดหน้าคนง้อสักผัวะ แต่ถ้าทำแบบนั้นจริงชานนท์คงด่าเขาตายเน่
"เอ่อ... ขอเวลาให้นนท์หน่อยนะ ตอนนี้นนท์ยังไม่คิดจะคบใคร คือ..."
"เบลรู้ ว่าเบลทำร้ายนนท์ เบลไม่ดีเองแหละ แต่เบลจะรอนะ เบลรู้ว่านนท์ก็ยังรักเบลอยู่ เบลจะรอวันที่นนท์กลับมาหาเบลนะ"
"อืม นนท์ก็..."
เจนภพทนไม่ไหวโผล่ออกไปลากแขนเพื่อนเขาให้ตามมา
"นนท์! ได้เวลาเข้าห้องเรียนแล้ว มานี่เลย!"
"เฮ้ย! ไอ้ภพ! กูยังคุยกับแฟนกูไม่จบนะ!" เบลเสียงดังด้วยความไม่พอใจ
"นักศึกษา อย่าส่งเสียงดังที่ระเบียงสิ และห้ามพูดจาไม่สุภาพ" เสียงดุดังขวางขึ้น
"เอ่อ... ขอโทษครับอาจารย์" เบลรีบก้มหัวให้อาจารย์ภาควิชาและรีบเดินเลี่ยงไป แต่ก็ไม่วายหันไปจ้องหน้าคนที่ยืนแลบลิ้นยั่วเขาอยู่ด้านหลังอาจารย์
ในขณะที่กำลังเรียนวิชาต่อไป เจนภพก็แอบชำเลืองมองหน้าเพื่อนหลายครั้ง และเห็นว่าชานนท์เหม่อและไม่ได้ฟังที่อาจารย์อธิบายหน้าห้องสักนิด
เขามองหน้าเพื่อนแล้วก็ถอนหายใจ
"นนท์ กูยอมแพ้ละ มึงจะกลับไปคบกับไอ้เบลก็ตามใจ แต่จำไว้นะ ถ้ามึงร้องไห้เพราะมันอีก กูจะยกพวกไปกระทืบมันให้จมคาตีน" เจนภพตบบ่าเพื่อน
'ไม่หรอกน่า กูไม่กลับไปหรอก" ชานนท์ตอบแล้วก็เงียบไป
"นนท์ กูเป็นเพื่อนมึงนะ ไม่ว่ามึงจะร้องไห้เพราะใครมากี่ครั้งกูก็จะอยู่กับมึง มึงเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับกูนะ" เจนภพยกแขนกอดคอชานนท์
"กูไปสาบานกับมึงตอนไหนวะ? แต่ก็ขอบใจนะ มึงเป็นเพื่อนที่กูรักที่สุดเลยว่ะ" ชานนท์ยิ้มออกมา
----------
วันนี้ชานนท์ไม่มีเรียน เขาจึงมาเปิดร้านตามปกติ
"กริ๊ง"
เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นทำให้คนนั่งเล่นเกมหลังเคาน์เตอร์รีบเงยหน้าขึ้นมอง แต่รอยยิ้มก็จางหายไปเมื่อเห็นหน้าลูกค้า
"มึงมาทำไรวะ?" ชานนท์ถามด้วยสีหน้าเซ็ง
"ไอ้ห่านี่! มึงทักลูกค้าแบบนี้เหรอ? น่าประทับใจมากเลยว่ะ" เจนภพส่ายหน้าระอา
"มึงไม่ใช่ลูกค้านี่หว่า จะทักสุภาพทำไม" ชานนท์เมินเพื่อนแล้วเล่นเกมต่อ
"อ่ะ ข้าวที่มึงโทรไปสั่ง แล้วก็ไม่ออกไปเอา กูกลัวมึงเป็นลมตายในร้าน เลยเอามาให้" เจนภพบ่นแล้ววางจานข้าวกะเพราหมูกรอบไข่ดาวบนเคาน์เตอร์
"เออ กูมัวแต่ลงดันหาของ ลืมไปเลยว่าสั่งข้าวไว้" ชานนท์หัวเราะแล้วเอื้อมมือไปหยิบช้อนที่วางบนจาน แต่เจนภพยกจานข้าวหนี
"ทำมอคค่าเย็นโปะวิปครีมเยอะ ๆ ราดช็อกโกแลตชุ่ม ๆ ให้กูก่อน แลกกับข้าวของมึง"
"ให้กูกินก่อนไม่ได้หรือไงวะ? เดี๋ยวกูเป็นลมนะ"
"อย่ามาแหล บางวันมึงเล่นเกมจนไม่กินข้าวด้วยซ้ำ"
ชานนท์มองหน้าเพื่อนแล้วสะบัดหน้าใส่
"เออ กูจะทำให้"
เจนภพยิ้มอย่างเป็นต่อ เขาวางจานข้าวลงที่เดิมแล้วเดินไปหยิบขนมในตู้กระจกมานั่งกินระหว่างรอชานนท์ทำเครื่องดื่มให้
"ไปล่ะ แล้วพรุ่งนี้ไปหอสมุดกัน ใกล้สอบแล้ว" เจนภพคว้าแก้วมอคค่าเย็นพิเศษของเขา
"เออ แล้วตอนเย็นกูจะเอาจานไปให้มึงล้าง" ชานนท์ตักข้าวใส่ปากด้วยความหิว
"มึงก็ล้างก่อนเอาไปคืนบ้านกูสิวะ จานใบเดียวเอง" เจนภพหันมาว่าแล้วเดินออกไปจากร้าน
บ้านของเจนภพเป็นร้านอาหารตามสั่งที่เปิดถัดไปอีกสามคูหา และพวกเขาก็เดินไปมาระหว่างร้านพวกเขา ชานนท์ก็ไปอาศัยกินข้าวกลางวันฟรี เจนภพก็มาหาขนมกับเครื่องดื่มฟรีกิน
----------
"ซัน หันมาดูอะไรนี่ดิ" คมกริชสะกิดเรียกคนที่กำลังนั่งดูทีวีที่โซฟารับแขกของห้องพักที่รีสอร์ทให้หันมา
"ดูอะไร... เฮ้ย!" ตะวันร้องแล้วกระโดดข้ามโต๊ะรับแขกไปอยู่ที่มุมห้องอย่างรวดเร็ว หน้าอกกระเพื่อมเพราะหายใจหอบด้วยความตกใจ มือเย็นเยียบ เหงื่อแตก ขนลุกไปทั้งตัว
"ไอ้กริช! เล่นอะไรบ้า ๆ เกิดกูหัวใจวายตายจะว่าไงวะ!" ตะวันตะโกนด่าคนที่กำลังนั่งตัวงอหัวเราะจนปวดท้อง และตรงหน้าคมกริชก็มีลูกหมาอยู่ตัวหนึ่ง
"ตายก็เผาดิวะ ไม่เห็นยาก" คมกริชยังหัวเราะไม่เลิก
"มึงไปเอาไอ้ตัวแบบนั้นมาจากไหน? ก็รู้อยู่ว่ากูไม่ถูกกับมัน" ตะวันลูบอกตัวเองสงบใจและมองลูกหมาสีน้ำตาลที่เพื่อนเขาอุ้มขึ้นมา
"ของลูกค้าน่ะ กูขอยืมมาแป๊บเดียว จะเอาไปคืนเดี๋ยวนี้ละ"
"เออ! รีบเอาไปคืนเขาเลย" ตะวันโบกมือไล่
"แกน่ารักจะตาย น่ากลัวตรงไหนเนอะ เจ้าหนู" คมกริชลูบหัวลูกหมาอย่างเอ็นดู
ตะวันมองดวงตาสีดำสดใสกับหน้าแบ๊ว ๆ ของลูกหมาอย่างไม่ไว้ใจ
"มันไม่กัดเหรอ?"
"แค่ลูกหมานะ ไม่กัดหรอก ลองลูบตัวมันดูสิ ขนมันนุ่มจะตาย"
คมกริชยื่นลูกหมาไปตรงหน้า
ตะวันมองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เขายื่นนิ้วออกไปหา ลูกหมาอ้าปากหาวออกมา ตะวันรีบชักมือกลับแล้วถอยหลังไปด้วยความตกใจ
"มันไม่กัดน่า ลองลูบดูเอ้า" คมกริชยื่นลูกหมาให้
ตะวันกัดฟันข่มความกลัวแล้วพยายามยื่นนิ้วไปแตะหลังลูกหมาจนได้ เขาจิ้มมัน แล้วเอาปลายนิ้วเขี่ยขนบนหัว จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว แล้วเขาก็ใช้สองนิ้วลูบหัวมันแผ่วเบาก่อนจะชักมือกลับ ขยับไปยืนห่าง ๆ
"ขนมันก็นุ่มดีนะ"
"เห็นปะ มันไม่กัดหรอก มันน่ารักจะตาย ไม่ใช่ว่าหมาทุกตัวจะดุและกัดคนสักหน่อยน่า" คมกริชอมยิ้ม
"แต่หมาตัวโตมันก็ยังน่ากลัวอยู่ดีแหละ" ตะวันยืนมองลูกหมาในอุ้งมือเพื่อน ถึงลูกหมามันจะดูน่ารักก็จริง แต่จะให้เขาลูบหรืออุ้มมันคงไม่ไหว แค่คิดว่ามันมีเขี้ยวคมที่กัดคนได้เขาก็กลัวแล้ว
"รีบเอาไปคืนเขาเลยปะ" ตะวันโบกมือไล่อีก
"เออ ๆ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ" คมกริชอุ้มลูกหมาเดินออกจากห้องพักด้วยหน้ายิ้ม เพื่อนเขายอมแตะตัวลูกหมาแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนไม่ยอมเข้าใกล้ด้วยซ้ำ ตะวันอาจจะเลิกกลัวหมาได้ในสักวันหนึ่ง
-------------------------
- Writer
