คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

21 - ฉันรักนายนะ

ชานนท์แปลกใจมากที่ตะวันพาเขามาที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง ขับรถไปจอดใต้คอนโดและเรียกเขาลงรถ

"ลงมาสิ"

ชานนท์ลงรถและยังยืนงงอยู่ คุณตะวันพาเขามาที่นี่ทำไม? แต่ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ แขนตะวันก็ยกมาโอบบ่าชานนท์และพาเดินไปข้างใน

ตะวันพาชานนท์ขึ้นไปบนชั้นสูง และพาไปที่ห้องชุดที่หรูมาก เปิดประตูห้องแล้วดึงคนตัวเล็กเข้าไปข้างใน

"คอนโดของฉันเอง"

ตะวันดึงชานนท์ไปนั่งที่โซฟาและโอบบ่าเอาไว้

"วันนี้เป็นอะไรไป โกรธที่ฉันพาผู้หญิงไปที่ร้านเหรอ?"

"เปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธ ผมไม่มีสิทธิ์โกรธคุณอยู่แล้ว" ชานนท์เสียงเบาและนั่งก้มหน้า

"ทำไมล่ะ? ทำไมถึงไม่มีสิทธิ์โกรธฉัน?"

"ผมไม่มีอะไรเทียบเคียงคุณได้เลย ผมไม่หล่อ ไม่รวย ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ เทียบกับคุณที่หล่อ รวย มีการงานที่ดี คุณมีสิทธิ์เลือกคนที่ดีกว่าผมได้มากมาย คุณจะมีแฟนก็ไม่แปลก ผมไม่หวังอะไรหรอกครับ" ชานนท์บอกด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

ตะวันมองชานนท์แล้วก็ถอนหายใจ

"ใช่ ฉันเป็นแบบที่นายว่า ฉันหล่อ รวย และเลือกได้ แต่ฟังนะชานนท์ ฉันเลือกนาย นายคือคนที่ดีที่สุดในสายตาฉัน อย่าทำตัวซึมเศร้าแบบนี้เลยนะ"

คำบอกของตะวันทำให้ชานนท์เงยหน้ามองด้วยแววตาเจ็บปวด ทั้งน้อยใจและเสียใจ

"แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะครับ? คุณดูมีความสุขเมื่ออยู่กับเธอ คุณยิ้ม คุณหัวเราะ คุณเอาใจเธอ คุณทำทุกอย่างต่อหน้าผม แล้วมาบอกว่าเลือกผมงั้นเหรอครับ?" ชานนท์น้อยใจจนน้ำตาร่วง เขารีบปาดน้ำตาและหันหน้าหนี

ตะวันยกมือมาจับหน้าชานนท์ให้หันมาหาเขา ยกมือเช็ดน้ำตาที่ยังร่วงหล่นและโอบกอดไว้

"ฟังนะเด็กโง่ ผู้หญิงคนนั้นชื่อศศิธร เป็นน้องสาวของฉันเอง ฉันเคยบอกแล้วไงว่ายังไม่มีแฟน และคนที่นายเคยเห็นที่ห้างก็คือเธอ ทำไมไม่เชื่อใจฉัน"

"คุณไม่เคยบอกว่าชอบผมนี่ ผมจะมั่นใจได้ยังไง" ชานนท์สะอื้นเบา ๆ กับบ่ากว้าง

เขาเพิ่งนึกออกว่าตะวันเคยบอกจริง ๆ ตอนที่เขาไปหาที่สวนสาธารณะในคืนนั้น แต่ตอนนั้นเขากำลังน้อยใจเลยไม่ได้ฟังที่ตะวันบอก

"งั้นเหรอ? นายคิดว่าคำพูดแบบนั้นสำคัญกว่าการกระทำเหรอ? ขอโทษนะที่ฉันไม่รู้เลย" ตะวันลูบหัวคนที่กำลังสะอื้นเบา ๆ

"ฉันรักนายนะชานนท์ เพราะงั้น เชื่อใจฉันนะ แล้วก็หยุดร้องไห้เถอะ ฉันไม่อยากเห็นน้ำตานาย ฉันอยากเห็นนายยิ้มมากกว่า"

ชานนท์เงยหน้ามองคนเย็นชาด้วยความแปลกใจ

"คุณว่าอะไรนะครับ? คุณบอกว่ารักผมเหรอ?" ชานนท์ถามย้ำด้วยความไม่แน่ใจ แต่คนที่กอดเขาไว้หันหน้าหนีและปิดปากเงียบ ถ้าชานนท์ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง เขามั่นใจว่าเห็นคนเย็นชาหน้าแดง

"คุณตะวันครับ บอกผมอีกทีสิ เมื่อกี้คุณว่าอะไร?"

"ฉันบอกให้นายเชื่อใจฉันไง หยุดร้องไห้และยิ้มให้ฉัน" ตะวันหันมาบอกด้วยสีหน้าเย็นชา

"คำก่อนหน้านั้นสิครับ คุณพูดว่าอะไรครับ? พูดอีกสิครับ ผมอยากฟัง" ชานนท์คาดคั้นด้วยหัวใจพองฟู

"ไม่! อย่ามาคาดคั้นฉันนะ" ตะวันเสียงเข้มใส่

"ผมอยากฟังอีกนี่ บอกผมอีกสิครับ นะคุณตะวัน" ชานนท์ออดอ้อนสุดฤทธิ์ ตะวันมองหน้าคนที่กำลังอ้อนแล้วก็ใจอ่อน

"ฉันรักนาย ได้ยินชัดหรือยัง" ตะวันบอกแล้วรีบหันหน้าหนี

"ได้ยินแล้วครับ ขอบคุณครับคุณตะวัน" ชานนท์ยกแขนกอดตะวันและซบลงบนหน้าอกกว้าง เขามีความสุข ทั้งอบอุ่นและปลอดภัย แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา

"แล้วนายล่ะ?" ตะวันย้อนถามเบา ๆ

"ผมก็รักคุณครับ" ชานนท์ยิ้มอย่างเป็นสุข

"หึ นายนี่ ทั้งดื้อ ทั้งวุ่นวาย แถมยังขี้งอนและขี้น้อยใจด้วย" ตะวันขยี้ผมคนที่ซุกอกเขาด้วยความเอ็นดู

"หายงอนแล้วใช่ไหม?"

"ผมไม่ได้งอนสักหน่อย"

"งั้นก็ขี้แย"

"ผมไม่ได้ขี้แยนะ!"

"งั้นเหรอ? แล้วเมื่อกี้ใครร้องไห้ล่ะหืมม? เสื้อฉันเปียกหมดเลย"

"ไม่ได้ร้องไห้ครับ! แค่เหงื่อเอง"

"เหรอ? ปากแข็งจังนะ"

ตะวันแหย่ไม่เลิก ชานนท์จึงเงยหน้ามาเพื่อจะเถียงกลับ

"ผมไม่ได้..." ปากเขาถูกปิดอย่างนุ่มนวล

กลีบปากบางถูกขบเม้มไปทั่วทุกส่วน มือใหญ่ประคองหน้าเรียวไว้และเชยให้เงยขึ้นรับจูบอ่อนโยน ลิ้นอ่อนหยุ่นเลียที่ริมฝีปากบางขออนุญาตเข้าไปภายใน ชานนท์อ้าปากรับด้วยความเต็มใจและอนุญาตให้ลิ้นอุ่นเข้าไปควานสำรวจหาความหวานด้านในจนทั่วทุกซอกทุกมุม

ชานนท์เคลิ้มไปกับรสจูบของคนเย็นชาจนตัวอ่อนอยู่ในวงแขนแกร่ง เมื่อชิมความหวานจนพอใจแล้วตะวันจึงถอนปากและลิ้นออกอย่างอ้อยอิ่ง

"คืนนี้นอนที่นี่กับฉันนะ มันดึกแล้วฉันไม่อยากขับรถ ฉันกลัวผี"

"อย่างคุณน่ะเหรอจะกลัวผี? มีแต่ผีจะวิ่งหนีคุณน่ะสิ" ชานนท์ค้อน

"งั้นกลัวโจรก็ได้"

"ผมว่าโจรน่าจะกลัวคุณมากกว่านะ คุณหน้าดุกว่าโจรอีก" ชานนท์หัวเราะคิก

"พูดมากจริง! ฉันควรจะลงโทษคนพูดมากอย่างนายบ้างนะ" ตะวันลุกขึ้นและอุ้มชานนท์ไว้ในวงแขนเดินเข้าห้องนอน

"อ๊ะ! คุณตะวัน!"

ชานนท์ตกใจรีบกอดคอคนตัวสูงไว้แน่นเพราะกลัวตก

"ฉันไม่ปล่อยนายตกหรอกน่า แต่จะโยนนายทิ้งเอง"

ตะวันหัวเราะแล้วโยนชานนท์ลงบนเตียงนุ่ม

"โอ๊ย! รุนแรงจังนะครับ" ชานนท์มองด้วยสายตาแง่งอน

"นอนได้แล้ว มันดึกแล้วนะ" ตะวันยิ้มขำแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้

ชานนท์มองคนตัวสูงอย่างตื่น ๆ ใจสั่นหวิวหวั่นไหว

"เป็นอะไร? กลัวฉันปล้ำเหรอ? หึ ฉันไม่ทำหรอกน่า"

ตะวันหัวเราะแล้วลูบหัวชานนท์ เขาล้มลงนอนข้าง ๆ ซุกตัวเข้าผ้าห่ม สอดแขนไปใต้หมอนของชานนท์แล้วดึงมากอด

"นอนได้แล้ว พรุ่งนี้นายต้องตื่นเช้าพาซัน... ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องตั้งชื่อนี้นะ" ตะวันบ่นงึมงำ

"เพราะชื่อเดียวกัน ถึงได้เจอกันไงครับ" ชานนท์ซุกเข้าไปในอกกว้างและยิ้มออกมา

"นั่นสินะ แต่นอนได้ละ พูดมากจริง" ตะวันจูบแก้มชานนท์เบา ๆ แล้วกอดเอาไว้ก่อนจะหลับไป

-------------------------