คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

20 - ผู้หญิงที่มากับตะวัน

ชานันท์มองน้องชายที่เพิ่งกลับจากมหาวิทยาลัยด้วยความแปลกใจ ชานนท์ดูร่าเริงและมีความสุข แต่นั่นไม่แปลก ที่แปลกคือคนที่มาส่งน้องชายเขาทุกเสาร์อาทิตย์ต่างหาก

และอาทิตย์นี้ก็เช่นกัน ชานนท์กับเจนภพลงจากรถสีดำและก้มหัวขอบคุณคนขับรถมาส่งตามเคย แต่รถคันนั้นมันเป็นของตะวัน ลูกค้าประจำของชานนท์ คนเย็นชาที่ชอบดื่มคาปูชิโน่เย็นโปะวิปครีมเยอะ ๆ และวาฟเฟิลไอศกรีมโปะวิปครีมราดซอสสตรอว์เบอรี่ฉ่ำ ๆ

และเป็นคนเดียวกับที่ช่วยชานนท์ตอนถูกทำร้ายร่างกาย พาไปหาหมอและดูแลน้องเขาทั้งคืน ซื้อมือถือราคาแพงให้ รีวิวร้านให้ และเป็นคนที่กลัวหมาจนเป็นลม

"นนท์ คุณตะวันจีบเราอยู่เหรอ?" คำถามของพี่ชายทำให้คนกำลังดื่มน้ำสำลัก

"แค่ก แค่ก... พี่นันท์ถามอะไรนี่?" ชานนท์เช็ดปากพลางค้อนใส่พี่ชาย

"ก็แค่แปลกใจที่เห็นเขามาส่งทุกเสาร์อาทิตย์ แล้วว่าไง เขาจีบเราอยู่เหรอ?" ชานันท์ถามอีก แต่น้องชายกลับถอนใจ

"ผมไม่รู้ครับ แต่เขาก็ดีกับผมมาก"

"พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกถ้าจะคบกับเขา แต่เผื่อใจไว้บ้างนะ ดูเหมือนเขาจะรวยมาก เขาจะจริงใจกับเราแค่ไหนก็ไม่รู้ พี่ไม่อยากเห็นเราเสียใจนะ" ชานันท์เตือนด้วยความเป็นห่วง เขารู้ว่าน้องชายเขาเป็นอะไร และเขาก็ยอมรับในสิ่งที่น้องชายเป็น

"ผมรู้ครับพี่ เขาก็ไม่ได้อะไรกับผมเป็นพิเศษหรอก ก็แค่มาที่ร้านบ่อย และไปรับผมที่มหาลัยทุกเสาร์อาทิตย์เท่านั้นเอง"

"อืม พี่แค่เป็นห่วงน่ะ กลัวเขาจะแค่คบเราเล่น ๆ เพราะเขารวยแถมยังหล่อขนาดนั้น เขามีตัวเลือกเยอะ แต่ถ้าเขาจริงใจกับเราก็ดี"

"ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเข้าใจว่าผมกับเขาต่างกันมากขนาดไหน"

รอยยิ้มของน้องชายทำให้คนเป็นพี่ถอนหายใจเฮือก แม่สั่งให้เขาดูแลน้องให้ดีแทนพ่อกับแม่ที่อยู่ต่างจังหวัด แต่ชานนท์โตแล้ว เขาจะจ้ำจี้จ้ำไชมากก็ไม่ได้ ได้แต่คอยดูแลอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น

ชานนท์กลับขึ้นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำแล้วมานอนเล่นบนที่นอน ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่คิดแบบเดียวกับพี่นะ แต่ตอนนี้เขาเริ่มสนิทและคุ้นเคยกับตะวันมากขึ้น เขาก็แค่อยากตักตวงความสุขที่มีเพียงน้อยนิดเอาไว้ให้มากที่สุดก่อน

----------

"กริ๊ง"

"สวัสดีครับ คุณตะวัน เชิญเลยครับ" รอยยิ้มสดใสเหมือนเช่นทุกครั้ง ทำให้ลูกค้าประจำที่แสนจะเย็นชายิ้มตอบ

แต่รอยยิ้มสดใสของบาริสตัากลับจางลงเมื่อเห็นคนที่เดินตามคนตัวสูงมาด้านหลัง

"นั่งสิ" ตะวันขยับเก้าอี้ให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมากนั่งลงก่อน

"ศศิเอาอะไรดี? อร่อยทุกอย่าง" ตะวันหันไปถามอย่างใส่ใจทั้งที่ไม่เคยสั่งอย่างอื่นนอกจากคาปูชิโน่เย็นกับวาฟเฟิล

"มีบลูฮาวายไหมคะ?" เสียงสดใสของหญิงสาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

"มีครับ รอสักครู่นะครับ คุณตะวันรับแบบเดิมนะครับ" ชานนท์รับคำแล้วทำเครื่องดื่มสีฟ้าสวยประดับด้วยเชอร์รี่สีแดงสดและคาปูชิโน่เย็นโปะวิปครีม

เครื่องดื่มพร้อมขนมถูกเสิร์ฟมาบนโต๊ะ และบาริสต้าก็รีบเดินหนีไปนั่งหลบมุมที่หลังเคาน์เตอร์

"ว้าย! สวย มีขนมให้ด้วย น่ารักมากเลย" เธอร้องอย่างถูกใจแล้วรีบล้วงมือถือมาถ่ายรูปทันที

"อร่อยมากเลยค่ะพี่ซัน พี่เจอร้านแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย?" เธอพูดคุยด้วยเสียงสดใสและหัวเราะคิกคัก

"ใช่ไหมล่ะ พี่มาประจำเลยนะ ทั้งเครื่องดื่ม ทั้งของว่าง อร่อยทุกอย่าง ราคาก็ไม่แพงด้วย" ตะวันยิ้มและคุยกับหญิงสาวอย่างเป็นกันเอง

"วันหลังศศิพาเพื่อนมานั่งดีกว่า ศศิชอบที่นี่แล้วล่ะ"

"เอาสิ พาเพื่อนมาเยอะ ๆ เลย มหาลัยเราก็ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่นี่ แล้วถัดไปอีกสามคูหาเป็นร้านอาหารตามสั่งที่ฝีมือดีมากเลยนะ ไอ้กริชยังกลายเป็นลูกค้าประจำเลย"

"จริงเหรอคะ? พี่กริชที่เรื่องมากกับรสชาติอาหารที่สุดเนี่ยนะคะ น่าสนใจจัง คราวหลังต้องไปนั่งบ้างแล้ว"

เสียงพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกทำให้บาริสต้าแอบชำเลืองมองบ่อยครั้ง ผู้หญิงสวยคนนั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ? นึกไม่ออก แต่เธอสวยมาก เหมาะกับคุณตะวันจริง ๆ

ชานนท์แอบมองพวกเขาแล้วก็ถอนใจ คุณตะวันบอกว่าเขาไม่มีแฟน แต่เขาดูสนิทกับเธอมาก แถมยังเอาใจเธอด้วย เราอาจจะเป็นแค่ตัวเลือกจริง ๆ ล่ะมั้ง

แต่ก็ไม่น่าจะพาเธอมาสวีตกันที่นี่ให้เขาช้ำใจนี่นา

"ชานนท์ คิดเงินด้วย" เสียงตะวันดึงชานนท์มาจากความคิดฟุ้งซ่าน

"ครับ" ชานนท์รีบลุกขึ้นแล้วยื่นถาดใส่บิลให้

ตะวันมองหน้าหงอยแต่พยายามยิ้มของชานนท์ด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา เขาจ่ายเงินและวางทิปให้ตามปกติแล้วพาผู้หญิงคนนั้นกลับไป

----------

"ชานนท์ วันนี้เป็นอะไรไป?" เสียงจากปลายสายถามมาในตอนกลางคืนที่ปิดร้านแล้ว และชานนท์ก็นอนกลิ้งบนเตียง

"เปล่าครับ ผมสบายดี"

"อย่ามาโกหก นายเป็นอะไรแน่ ๆ หรือไม่พอใจที่ฉันไม่คุยด้วย"

"เปล่าครับคุณตะวัน ผมสบายดีจริง ๆ" ชานนท์พยายามทำเสียงให้ร่าเริง แล้วตะวันก็เงียบไปครู่หนึ่ง

"ฉันเข้าใจละว่าทำไมนายถึงดูแปลกไป" คนปลายสายถอนหายใจเฮือกก่อนจะพูดต่อ

"ออกมาข้างนอกได้ไหม? เดี๋ยวฉันจะไปหาที่ร้านนะ"

"เอ๋? จะมาที่ร้านเหรอครับ?" ชานนท์หันไปมองนาฬิกาบนผนัง มันบอกว่าสามทุ่มแล้ว

"อืม เดี๋ยวจะไปหา" ตะวันบอกแล้วตัดสายไป

"เขาคิดอะไรอยู่เนี่ย?" ชานนท์มองมือถือแล้วก็ถอนหายใจ

สักพักก็มีเสียงรถยนต์วิ่งมาจอดที่หน้าร้าน ชานนท์ชะโงกหน้ามองผ่านหน้าต่างลงไปก็เห็นตะวันยืนอยู่ที่รถและกวักมือเรียกเขาด้วยสายตาดุ เขาออกจากห้องและลงไปชั้นล่าง สวนทางกับพี่ชายที่เดินขึ้นบันไดมา

"จะไปไหน?" ชานันท์มองน้องชายด้วยความแปลกใจ

"ผมขอออกไปข้างนอกครับ"

"อืม อย่ากลับดึกมากล่ะ" ชานันท์พยักหน้า เขาได้ยินเสียงรถยนต์มาจอดที่หน้าร้าน ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นตะวัน

ชานนท์ออกมาทางประตูหลังและเดินอ้อมอาคารพาณิชย์ออกมาหาคนที่ยืนรอที่รถ

"ขึ้นรถสิ" ตะวันบอกคนเดินมาหา

"จะไปไหนครับ?"

"ขึ้นรถก่อนเถอะ" ตะวันย้ำ

ชานนท์รีบขึ้นไปนั่งบนรถ เขารู้ว่าตะวันไม่ชอบให้บอกซ้ำหลายครั้ง และตะวันก็ขับรถพาเขาไปตามถนน ชานนท์แอบมองเสี้ยวหน้าคมที่ดูเฉยชาจนไม่อาจเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

-------------------------