ตอนที่20 ล่ายัยตัวแสบ
รอนโรเบิร์ตถามเสียงหลง นี่เขาคงหูฝาดไปแล้วแน่เหมือนที่มีคนเคยบอกว่าเสียงที่ดังขึ้นมาในป่ายามค่ำคืนมีทั้งจริงและลวงเรียกกันว่า ‘อาถรรพ์ของป่า’ และไอ้อาถรรพ์ที่ว่าคงทำให้เชลยสาวของเขาสติไม่อยู่กับร่องกับรอยแน่ๆ
“นี่ ถ้าฉันบอกอะไรไปแล้วนายอย่าโกรธได้มั้ย”
รอนโรเบิร์ตหันมาตามต้นเสียงหวานใส ที่ปกติเขาไม่ได้ยินโทนเสียงแบบนี้บ่อยนักจากแม่เชลยสาวจอมแสบ หรือว่าปลาในลำธารที่ทานเข้าไปเป็นอาหารเย็นมันจะมีสารปนเปื้อนบางอย่างที่ทำให้เธอเพี้ยนไป
“ก็ลองว่ามาสิ”
“ฉะ… ฉันปวดฉี่น่ะ นายลงไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
“ฝันไปเถอะ!”
เธอได้ยินเขาทำเสียงขึ้นจมูก นี่ถ้าเป็นเวลาปกติเธอจะไม่มีวันง้องอนผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
“แต่ฉันต้องลงไปนะ มันปวดจริงๆ” หญิงสาวจับแขนเขาบีบเบาๆ พยายามระงับความไม่พอใจที่ปนไปกับน้ำเสียง
“อยากตายก็ลงไปคนเดียวเหอะ คุณเห็นโน้นมั้ย”
เขาชี้ไปที่เงาตะคุ่มๆ ของสัตว์บางชนิดท
