ตอน แม่กระต่ายใจเด็ด
สายฝนที่ตกปรอยๆ ลงมาทำให้เจ้าตัวเล็กในอกของเธอต้องสะบัดขนของมันอยู่หลายครั้ง เพื่อสลัดหยาดน้ำออกจากลำตัว มันตัวสั่นและทำท่าตะเกียกตะกายจะกระโดดออกไปจากแขนของเธอตลอดเวลา สัตว์ตัวน้อยนี่มันคงกำลังหนาวและหวาดกลัว… เหมือนเธอ พันธิตราอาศัยลำต้นของต้นไม้ขนาดใหญ่นั่งหลบฝน ใบหนาของมันช่วยชะลอหยาดน้ำที่ร่วงลงมาจากฟ้าได้ดีพอสมควร มาถึงตอนนี้ชักไม่แน่ใจซะแล้วว่าเธอคิดถูกที่หลบหนีผู้คุมของเธอมาขณะที่อยู่ในป่าแบบที่เป็น หากเธอก็ตัดสินใจทำมันลงไปแล้ว เธอคิดเล่นๆ ว่าคงดีกว่านี้ถ้าให้เขาพาเธอไปในสถานที่ที่เรียกว่าบ้านของเขาแล้วค่อยหาทางหลบหนีไม่ใช่ป่า ป่าที่เธอแทบไม่รู้จักไม่รู้จะหาอะไรประทังชีวิตเมื่อท้องร้องเพราะความหิว ไม่มีใครผ่านมาให้ถามทาง ไม่มีรถแท็กซี่ให้โบก ไม่มีรถโดยสารประจำทาง
“เอาไงกันดีล่ะขนปุย ฝนตกลงมาแบบนี้เราคงต้องหลบอยู่ที่นี่สักพักนะ รอให้ฝนหยุดแล้วเราค่อยเดินทางต่
