My Sister น้องสาวตัวน้อย

Chapter 4

"เรียบร้อยแล้วนะเดี๋ยวเช็คสภาพรถเสร็จจะให้คนไปส่งให้ ว่าแต่มึงจะกลับเลยเหรอ

ผมพยักหน้าเบาๆ

"ไม่เชิง ต้องพาตัวเล็กไปซื้อของนิดหน่อยที่ห้าง จะเปิดเทอมแล้วคงต้องเตรียมอุปกรณ์"

มันยกยิ้มมุมปากใส่ผม

"เหมือนผู้ปกครองเลยครับป๋าคีย์"

"ไอ้สัส เอากูซะเสีย พอๆ กูจะพาตัวเล็กกลับละ"

ผมเดินตรงไปหาตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังอุ้มลูกสาวของไอ้ติวเตอร์แล้วก็พุดดิ้งอยู่ ชื่อน้องแยมโรล

"ตัวเล็กไปได้แล้วค่ะ หนูต้องไปซื้อของอยู่นะ กลับก่อนนะพุดดิ้งไว้มาหาใหม่ ไหนตัวเล็กลุงคีย์กลับก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวลุงคีย์จะเอาชุดสวยมาฝากหนูน้า"

ผมอุ้มหนูน้อยแยมโรลมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะขโมยจุ๊บทีหนึ่ง ไอ้ติวเตอร์ถลึงตาใส่ผม มันไม่ให้ใครหอมลูกมัน ฮ่าาๆๆๆๆ

"ไอ้คีย์ อย่าหอมแก้มลูกกูสิวะสกปรก อี้"

มันทำท่าทางแบบรังเกียจผมสุดๆ โธ่ไอ้สัส ผมรักสะอาดจะตาย เหอะ

"ไอ้คนขี้หวง หวงได้แม้กระทั่งกับเพื่อนไอ้สัส"

ผมอุ้มเจ้าตัวน้อยไปให้พุดดิ้งอุ้ม ไอ้ติวเตอร์เดินมาใกล้ผมแล้วกระซิบเบาๆ

"ทีมึงยังหวงตัวเล็กแม้กระทั่งเพื่อนอย่างกูที่มีเมียมีลูกแล้วเลย เหอะ ทำไมกูจะหวงบ้างไม่ได้"

"มันไม่เหมือนกันโว๊ยยย นี่หลานกูป่ะ"

"ไม่รู้แหละเหมือนกัน เพราะตัวเล็กก็ไม่ต่างจากหลานมึงอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ"

ผมแทบจะกระทืบมันให้จมลงพื้นอยู่ตรงนั้น แม่งเอ้ย ห่างกันแค่หกปีเองโว๊ยยย ทำอย่างกับห่างกันมากมาย ชิ หกปีเองโว๊ยยยยยย หกปีเอ้งงงงงง

"เดี๋ยวมึงเจอกู"

"พอแล้วค่ะพี่คีย์ไปแกล้งที่ติวเตอร์ทำไมคะ อีกอย่างวันนี้พี่คีย์พูดจาไม่เพราะเลย ต่อหน้าพี่พุดดิ้งต่อหน้าหลานด้วย ตัวเล็กไม่โอเคเลยค่ะ"

นั้นไงแม่คุณของผมเริ่มบ่นแล้วครับ ผมยิ้มแห้งๆก่อนจะหันไปอ้อนคนตรงหน้า

"ก็ไอ้... เอ่อ ก็ติวเตอร์มันกวนประสาทพี่ก่อนป่ะ ชิๆ ป่ะไปกันเถอะค่ะพี่พาตัวเล็กไปซื้อกระเป๋าสวยๆไว้ใส่ไปมหาวิทยาลัยดีกว่า ไปก่อนนะพุดดิ้ง ไปก่อนนะมึง เอ่อ ไปก่อนนะเพื่อน"

ผมพูดว่ามึงกับเพื่อน คนตรงหน้าผมหันขวับมามองหน้าผมทันที ผมกลับคำพูดแทบไม่ทัน เห้ยอย่าเข้าใจผิดนะ ผมไม่ได้กลัวนะโว๊ยย ผมแค่อยากทำตัวอย่างที่ดีต่อหน้าเด็กมันเฉยๆ

"เออ ขับรถดีๆ บายครับตัวเล็ก"

"ตัวเล็กไปแล้วนะคะพี่พุดดิ้ง พี่ติวเตอร์สวัสดีค่ะ แล้วเจอกันนะคะ"

@ห้างสรรพสินค้า K

ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้างของตัวเอง ก็ห้างในเครือ K Group นั้นแหละ แต่ผมชอบไปห้างอื่นเพราะหูตาสัปปะรดมันเยอะ ชอบมีคนไปฟ้องพ่อแม่ผมเพราะเมื่อก่อนผมชอบเปย์เด็ก แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วครับผมเลิกทุกอย่างแล้ว เพราะคนข้างๆไงหละ

"ไหนคนดีของพี่อยากได้อะไรครับ หืม"

ผมกุมมือตัวเล็กไว้พร้อมกับพาเดินขึ้นไปชั้นสามซึ่งเป็นชั้นพวกกระเป๋าของใช้ต่างๆ

"กระเป๋าเป้ดีมั้ยคะ ตัวเล็กว่าน่าจะพกพาง่ายดี"

ผมพยักหน้ายิ้มๆ พาตัวเล็กเดินเข้าไปร้านกระเป๋าแบรนด์เนมชื่อดัง

"สวัสดีค่ะท่านรอง วันนี้มาตรวจงานเหรอคะ"

ผมส่ายหน้าเบาๆ

"เปล่าครับ ผมพาตัวเล็กมาเลือกกระเป๋า พอจะมีกระเป๋าเป้ขนาดพอดีสำหรับตัวเล็กมั้ยครับ"

ผมเอ่ยถามพร้อมกับมองซ้ายมองขวา หันไปเจอใบหนึ่งขนาด สี คุณภาพน่าจะเหมาะกับคนดีของผม

"ใบนั้นสวยเหมาะกับหนูนะ"

ผมชี้ไปตรงมุมมันเป็นกระเป๋าที่เขาตั้งโชว์ไว้ เหมือนคนดีของผมจะชอบซะด้วยเดินไปดูอย่างไว คนดีของผมลองใส่ดู พอดีกับขนาดตัวเลย

"น่ารัก เอาใบนี้มั้ยคะ"

ตัวเล็กพยักหน้ายิ้มก่อนจะถอดกระเป๋าออกจากบ่าแล้วก็หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา

"ราคาเท่าไหร่เนี้ย"

ตัวเล็กมองราคากระเป๋าแล้วก็ทำตาโตอย่างตกใจ

"สองหมื่นบ้าไปแล้ว ทำไมแพงแบบนี้คะ"

ตัวเล็กรีบส่งคืนให้พนักงานทันทีก่อนจะหันมามองหน้าผม

"เปลี่ยนใบอื่นค่ะแพงไปตัวเล็กซื้อไม่ไหว"

"พี่ซื้อให้ไงคะ"

ตัวเล็กรีบส่ายหน้าทันที

"พอแล้วค่ะพี่คีย์ให้ตัวเล็กเยอะไปแล้วนะ แค่นี้ตัวเล็กก็ไม่รู้จะตอบแทนพี่คีย์ยังไงให้หมดในชาตินี้แล้วค่ะ พอเถอะนะอย่าซื้ออะไรให้ตัวเล็กอีกเลย"

ตัวเล็กทำหน้าอ้อนวอนผม ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าผมก็ดื้อเหมือนกัน หึ

"เอาใบนั้นแหละครับ นี่ครับบัตร อย่าขัดพี่นะ"

ผมหันไปมองหน้าตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังจะอ้าปากคัดค้านผม ตัวเล็กของผมทำหน้างอก่อนจะเดินหนีออกไปจากร้าน พนักงานรีบไปใส่ถุงให้อย่างไวคงกลัวผมทะเลาะกับตัวเล็ก ผมรับถุงมาแล้วก็รีบวิ่งตามตัวเล็กไป

"ตัวเล็กรอพี่"

ผมตะโกนเรียกตัวเล็ก ตอนนี้เราสองคนอยู่ตรงหน้าห้องน้ำที่ไม่ค่อยมีใครผ่านมา ตัวเล็กหันมามองหน้าผมเหมือนจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง

"พี่คีย์กำลังทำให้ตัวเล็กเสียคน เอะอะก็ซื้อให้ๆจนตัวเล็กเคยตัว คุณพ่อกับคุณแม่ท่านก็จะดุตัวเล็กเพราะท่านจะต้องคิดว่าตัวเล็กอ้อนพี่คีย์ซื้อให้ พอเถอะนะคะพี่คีย์อย่าทำแบบนี้เลย "

ผมเข้าใจตัวเล็กนะ คือคนอื่นคงจะมองว่าน้องอยากได้นั้นได้นี่ เพราะผมซื้อให้แทบทุกอย่าง แต่ราคาก็ไม่ได้มากมายอะไรด้วยซ้ำ แต่ผมให้ตลอดให้ทุกเทศกาล ให้ทุกรอบที่อยากให้ เวลาไปดูงานต่างประเทศ ผมแทบจะเหมามาเลยแหละ ให้น้องทุกอย่างบางทีผมก็คิดนะว่าผมทำให้น้องดูเป็นคนเสียหาย แต่ผมรักของผมอ่ะ ผมอยากให้ไม่มีใครเข้าใจผมเลย เห้ออออ

"โอเค พี่ขอโทษค่ะ คุยกับพี่ดีๆนะตัวเล็ก พี่ไม่ชอบทะเลาะกับหนูเลย พี่รู้สึกแย่"

"ตัวเล็กก็รู้สึกแย่เหมือนกันค่ะ พี่คีย์ใช้เงินเยอะเกินไป ทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลย กระเป๋าใบละ1000ก็มีอย่างดีด้วย ทำไมจะต้องสิ้นเปลืองคะ ราคาสองหมื่นตัวเล็กใช้กินข้าวได้เป็นเดือนๆ "

แม่คุณของผมเริ่มบ่นการใช้เงินของผมอีกแล้วครับ มันก็นั้นแหละผมใช้เงินเก่งจริงๆ ไม่เถียง

"โอเคๆ คราวหลังพี่จะไม่ซื้อแพงแล้วครับ แค่พี่ซื้อมาแล้วตัวเล็กรับไว้นะ ถ้าตัวเล็กไม่รับไว้พี่ก็คงต้องเอาไปทิ้งเพราะคนที่พี่ตั้งใจซื้อให้เขาไม่เอา"

ผมทำตัวหน้าสงสารสุดๆ ตีหน้าเศร้าเข้าไว้โว๊ยยย เดี๋ยวน้องก็คงใจอ่อนเอง หึหึ

"เห้ออออ เอาไปคืนร้านดีมั้ยคะ"

เหอๆ ซื้อเค้ามาแล้วไปขอคืน เสียชื่อท่านรองอย่างผมหมด ชิ

"ไม่ได้สิคะพี่อุดหนุนเค้ามาแล้ว นะๆคนดี ใช้นะถือว่าพี่ขอ แล้วก็เดี๋ยวเราไปทานบิงชูกันน้า ไหนใครอยากทานบิงชูเอ๋ยยย"

ผมเอาของหวานมาล่อแทน ซึ่งได้ผลคนดีของผมตาโตขึ้นมาเชียว

"ทานได้เหรอคะ ตัวเล็กทานบิงชูได้เหรอ"

"ได้สิครับเอาช็อกโกแลตนะ มะม่วงไม่เอาแล้ว"

ผมทำหน้าขยาดเมื่อคราวที่แล้วคนดีของผมสั่งมาแล้วผมไม่ค่อยชอบมะม่วง ฮ่าๆๆๆ ฝืนกินจนจะอ้วกเข็ดไปนานเลย

"โอเคค่ะงั้นเราไปเลยนะ อร๊ายๆๆๆ ตัวเล็กอยากทานบิงชูค่ะ ไปร้านเดิมนะคะ"

"จัดไปครับคนดี ป่ะไปกัน"

และแล้วคนดีของผมก็ลืมเรื่องกระเป๋าไป คิคิ ของกินยังใช้ได้ผลเหมือนเดิม