Chapter 7
1386 Words
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ตัวเล็กออกมาคุยกับแม่หน่อยลูก"
ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปยังประตูห้อง เสียงคุณแม่นี่นาแล้วเสียงของพี่คีย์ก็เงียบไปแล้วด้วย ว่าแต่ว่าพี่คีย์กลับไปแล้วเหรอ หึ คนใจร้ายฉันเคยบอกไปแล้วว่าไม่ต้องซื้ออะไรให้ ดูเขาทำสิเขากำลังทำให้ฉันถูกมองไม่ดีอยู่นะ ของใช้ฉันแต่ละอย่างแพงมากๆทั้งๆที่มันเกินตัวฉัน เขาทำอย่างกับว่าตอนนี้เลี้ยงเด็กอยู่อย่างนั้นแหละ
"ตัวเล็กออกมาคุยกับแม่ลูก พี่คีย์ของหนูกลับไปแล้ว"
ฉันค่อยๆปาดน้ำตาให้แห้งก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกไปเปิดประตูห้องให้คุณแม่เข้ามา
"คุณแม่"
"ร้องไห้ขี้มูกโป่งเชียวลูก อะไรทำให้หนูร้องไห้ขนาดนี้กันหืม พี่เขาซื้อของให้หนูนะไม่ได้ตีหนูซักหน่อย"
ฉันขำไม่ออกจริงๆนะถึงคุณแม่จะพูดให้ขำ ฉันเคยถูกคนในบริษัทของพี่คีย์เม้าท์ว่าฉันคิดจะจับพี่คีย์ ฉันเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้พี่คีย์ซื้อของให้ ฉันรู้เพราะฉันได้ยินตอนไปเข้าห้องน้ำ พอไปเล่าให้คุณพ่อฟังจากนั้นท่านก็ไม่ค่อยอยากให้ฉันไปที่นั้นคงกลัวฉันได้ยินอะไรแบบนี้แต่ท่านบอกว่าเราไม่ได้เป็นแบบนั้นไม่ต้องไปแคร์ไม่ต้องไปสนใจ
"ไม่สบายใจใช่มั้ย"
"ค่ะคุณแม่ พี่คีย์เขาดื้อค่ะตัวเล็กบอกเขาก็ไม่ยอมฟัง จนตัวเล็กเหนื่อยจะพูดแล้วค่ะคุณแม่"
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ รถก็แพงมากเขาทำเหมือนกับฉันไม่รู้นะว่ามันราคาแพงถ้าเขาซื้อคันหลักแสนให้ฉันยังคิดว่าถ้าทำงานแล้วฉันจะผ่อนคืนเขา แต่ราคาขนาดนี้ชาตินี้จะมีปัญญามาคืนเขามั้ย
"คุณพ่อรู้แล้วล่ะท่านไม่ได้ว่าอะไร ท่านไม่อยากยุ่งเรื่องของหนู หนูอารมณ์ดีๆแล้วไปคุยกับพี่เขานะจะเอายังไง"
"ค่ะคุณแม่ พรุ่งนี้ตัวเล็กจะไปคุยกับพี่คีย์ค่ะ ตัวเล็กก็แค่ยังไม่พร้อมคุยตอนนั้นตัวเล็กโกรธก็เลยเสียมารยาทเดินออกมา ขอโทษนะคะ"
คุณแม่ลูบผมฉันยิ้มๆ
"ช่างมันเถอะลูก คราวหลังอย่าหนีปัญหาหนูต้องคุยกับพี่เขา หนูคิดอะไรหนูควรจะพูดออกไปบ้างพี่เขาจะได้รู้ว่าหนูคิดอะไร "
"ค่ะ "
@เช้าวันต่อมา......
แถ๊ๆๆๆ
"คุณพ่อ รถเป็นอะไรคะ"
ฉันเดินลงมาจากในตัวบ้านก็เจอคุณพ่อกำลังพยายามสตาร์ทรถอยู่ คุณพ่อหันมามองหน้าฉันแล้วลงจากรถมา
"รถพ่อสตาร์ทไม่ติดลูก มีประชุมเช้าด้วยสิ"
"งั้นหนูไปส่งค่ะ เดี๋ยวหนูจะเรียกช่างมาดูให้เองค่ะ แล้วเย็นนี้หนูไปรับเอง"
คุณพ่อพยักหน้าโอเคก่อนจะเดินกลับเข้าไปในรถไปหยิบอุปกรณ์แฟ้มเอกสารที่ต้องเตรียมไปเอาลงมาจากรถแล้วเดินมาหาฉัน
"เอารถคุณแม่ไปนะคะ"
ฉันเอากุญแจรถที่เดินเข้าไปหยิบมาเมื่อกี้แล้วสตาร์ทรถรอคุณพ่อเก็บของเรียบร้อยเสร็จฉันก็ขับออกไปทันทีระหว่างคุณพ่อก็ถามเกี่ยวกับเรื่องรถที่พี่คีย์ซื้อให้
"แล้วหนูจะเอายังไงเรื่องรถ"
"คุณพ่อน่าจะรู้จักนิสัยพี่คีย์ดีนะคะ"
ฉันเอ่ยออกไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เอาจริงๆทุกคนที่อยู่รอบตัวพี่คีย์จะรู้ดีว่าเขาดื้อขนาดไหน เรื่องซื้อของนั้นเมื่อก่อนพ่อกับแม่ฉันก็บ่นอยู่แต่หลังๆไม่เขาไม่พูดแล้วเพราะพี่คีย์ไม่ฟังใครอยู่แล้วแม้แต่พ่อแม่ของพี่คีย์พวกท่านยังไม่พูดเลย อีกอย่างพี่คีย์เป็นน้องเล็กเขามีพี่สาวอีกคนเรียนโทอยู่ที่ต่างประเทศรายนั้นหนักยิ่งกว่านี้อีกทุกคนก็เลยเฉยๆไปเลย กลับไทยมาทีชุดเต็มตู้เสื้อผ้าฉันเลยอ่ะคิดดูพี่คิตตี้นั้นเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดังในต่างประเทศเขาไม่ชอบงานบริษัทออฟฟิตแบบนี้พี่เขามีแค่หุ้นปันผลส่วนหนึ่งเท่านั้นที่เหลือพี่เขาไม่เอายกให้น้องชายหมดซึ่งก็คือพี่คีย์
"เอาเถอะถ้าหนูไม่คิดมากก็รับๆไว้ ทั้งเจ้าคีย์ทั้งคิตตี้ก็ชอบซื้อนั้นซื้อนี่ให้หนูมาตั้งแต่เล็กแล้วหนิ หนูก็คิดซะว่าพี่เขาให้แล้วเขามีความสุข"
มองโลกในแง่ดีนะคุณพ่อฉันเนี้ย เห้ออออ แต่ก็นั้นแหละถ้าไม่รับไว้เขาก็ไม่เอากลับ คือยังไงก็จะเอาให้นั้นแหละคนดื้อแบบเขาอ่ะ หลังจากนี้ฉันจะตกลงกับเขาเรื่องนี้บางอย่างมันมากเกินไปฉันก็รับไม่ได้หรอก
"ค่ะคุณพ่อ ถึงแล้วค่ะงั้นเดี๋ยวหนูช่วยคุณพ่อยกขึ้นไปนะคะมันหนัก"
คุณพ่อยิ้มให้ฉันหลังจากที่ฉันวนรถมาจอดเรียบร้อยแล้วฉันลงจากรถถือแฟ้มเอกสารช่วยคุณพ่อเยอะแยะไปหมดท่าทางวันนี้จะประชุมใหญ่
"เอาไว้ที่ไหนเหรอคะคุณพ่อ"
"ในห้องพ่อก่อนก็ได้แล้วเดี๋ยวพ่อให้เลขาเตรียมเข้าไปในห้องประชุมเอง เย็นนี้มารับพ่อด้วยนะเดี๋ยวพ่อโทรบอกนะว่ากี่โมง"
"รับทราบค่ะคุณนที"
คุณพ่อส่ายหน้ายิ้มๆเราสองคนเดินขึ้นลิฟท์มาประตูลิฟท์เปิดขึ้นก็เจอกับประตูลิฟต์อีกฝั่งที่เปิดพอดี
"อ่าวคุณนที"
"สวัสดีครับท่าน มาเร็วนะครับวันนี้"
ฉันมองคุณพ่อสลับกับท่านที่พ่อฉันเรียกฉันยิ้มหวานให้กับเขาก่อนจะยกมือไหว้อย่างเก้กังก็ถือของอยู่นี่น้อ
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ สวยจังใครเหรอครับคุณนที"
ผู้ชายคนนั้นมองหน้าฉันยิ้มๆ คุณพ่อฉันเหลือบสายตามองฉันก่อนจะหันไปคุยกับคนตรงหน้า
"ลูกสาวครับท่าน ชื่อตัวเล็ก"
"สวยมากเลยแต่เด็กมากเลยนะเนี้ย ไม่ยักรู้ว่าคุณนทีมีลูกสาวยังเด็ก"
"ขึ้นปีหนึ่งแล้วครับท่าน นิสัยไม่โตตามอายุก็งี้แหละครับ ฮ่าๆๆ"
อ้าวกลายเป็นฉันเป็นประเด็นในการสนทนาของพวกเขาซะงั้น ชิ ฉันเดินตามคุณพ่อไปถึงห้องทำงานวางแฟ้มเอกสารทุกอย่างแล้วขอตัวกลับก่อน เดินออกมาก็เจอกับพี่คีย์ที่กำลังจะเข้าห้องของเขา ฉันรีบเดินหนีไปทางอื่น ชิ โกรธอยู่ยะ
"ตัวเล็กคะ สุดสวยของพี่ อย่าเดินหนีพี่นะมาคุยกันก่อนนนน"
เขาเดินออกจากประตูห้องเขาแล้วเดินตามฉันมาทันที ฉันหยุดเดินแล้วหันไปสบตากับเขา
"พี่ขอโทษน้าสุดสวยของพี่ ไม่งอนนะๆ พี่นอนไม่หลับทั้งคืนเลยมัวแต่คิดเรื่องหนู"
ฉันก็คงเชื่อเขาแหละเพราะดูจากสภาพแล้วเหมือนคนอดนอนจริงๆ
"ตัวเล็กกลับก่อนนะคะพี่คีย์มีประชุมไม่ใช่เหรอ"
พี่คีย์จับมือฉันไว้ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอด
"ประชุมเสร็จพี่ไปรับนะ เราไปทานบิงชูกัน"
ฉันทำหน้านิ่งอยู่ในอ้อมกอดของพี่เขา เอาของกินมาล่อคิดว่าจะหายเหมือนเช่นปกติสินะ หึ ไม่มีทางยังไงเราต้องเคลียร์กัน
"ตัวเล็กกกกกก ไปน้าาาาา"
พี่คีย์ผละออกจากฉันแล้วลูบแก้มฉันเบาๆ ฉันถอยหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"ก็ได้ค่ะ จะรออยู่ที่บ้านนะคะ"
"น่ารักที่สุดคนสวยของพี่ จุ๊บบบ"
ไม่พูดเปล่าแถมยังขโมยหอมแก้มฉันอีก โอ๊ยยยย ช็อตนี้บอกเลยว่าตัวเล็กตายจ้าาาาา ใจอ่อนยวบเลย
"คนฉวยโอกาส ชิ"
ฉันสะบัดหน้าเดินหนีเขาไปทันที ก็เขินไง ใครจะอยู่ต่อเล่า
- Writer
