ตอนที่ 8
323 Words
ร่างสูงใหญ่ยกท่อนขาไขว่ห้าง ทอดสายตามองวิวผ่านหน้าต่างในห้องพัก คำนึงถึงใบหน้าใครคนหนึ่ง เขาระบายลมหายใจยาว ก่อนประตูห้องเปิดออก ธามไทก้าวเข้ามา
“ได้เรื่องไหม”
“ครับ”
ธามไทนั่งลงตรงข้ามเจ้านาย แล้ววางรูปถ่ายของหญิงสาวหน้าตางดงาม เขามองรูปใบนั้น แล้วนิ่งงันไป
“เธอชื่อนาราภัทรครับ เป็นพนักงานบนเรือ ทำหน้าที่หลายตำแหน่ง”
“หลายตำแหน่ง?”
“ครับ แม่บ้าน พนักงานเสิร์ฟด้วย ก็ตามแต่เจ้านายจะมอบหน้าที่ให้”
“รวมถึงขายตัวเหมือนคนอื่นด้วยไหม” เขารีบถามลูกน้อง
“เปล่าครับ เธอไม่ขาย ยังไงก็ไม่ขายครับ”
“แน่ใจเหรอว่าไม่ขาย”
“แน่ใจครับ เพราะถ้าขายป่านนี้คงใช้หนี้นายชัยวุฒิหมดไปแล้ว”
“หนี้งั้นเหรอ?” ภีมพลแปลกใจไม่น้อย
“เธอเป็นหนี้นายชัยวุฒิสองล้านบาท เพราะพ่อของเธอมาเล่นการพนันบนเรือ แล้ว...ติดหนี้ไว้ ทำให้เธอต้องมาใช้หนี้แทนพ่อ”
คนฟังพยักหน้าช้าๆ “หนี้ยังเหลืออีกเยอะไหม”
“อีกล้านห้าครับ”
ภีมพลขมวดคิ้ว ครุ่นคิดบางอย่าง
“ขอบใจมากธามไท”
“ครับ” เขาลุกยืนแล้วเดินออกนอกห้องพัก
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอแผ่วเบา ดูเหมือนว่าผู้หญิงสาวสวยปริศนาคนนั้น จะถูกไขปริศนาลงแล้ว
เพียะ!
เสียงฝ่ามือฟาดใบหน้า คนโดนทรุดกายกองกับพื้นยกมือกุมหน้าตนเอง แหงนมองคนตบน้ำตานองหน้า ริมฝีปากสั่นระริก
“คุณทำแบบนี้ทำไม คุณเลิกกับภีมไปแล้ว!” รวินดาร้องถาม สีหน้าซีดเผือด
“ไม่ว่าฉันจะเลิกหรือไม่ แกก็ไม่มีสิทธิ์ไปนอนกับภีม!”
รวินดาลุกยืน ดวงตาวาวโรจน์
“เลิกไปแล้วยังคอยตามระรานผู้หญิงที่นอนกับเขา คุณมันไร้ยางอาย เอาพ่อแฟนเก่าเป็นผัวยังไม่วายอยากได้เขากลับคืนอีก!”
- Writer
