ตอนที่ 9
723 Words
เพียะ!
คนพูดโดนตบอีกครั้ง รวินดากุมแก้มตนเอง ไม่กล้าตอบโต้เพราะข้างกายผู้หญิงคนนี้มีบอดี้การ์ดยืนคุมอยู่
“เรื่องนี้ภีมต้องรู้ ฉันไม่มีวันยอม” เธอกวาดตามองไปที่บอดี้การ์ด “พวกแกเป็นลูกน้อง ถ้าอรรคเดชรู้เรื่องที่เมียตามหึงลูกเลี้ยง จนตบผู้หญิงของเขา พวกแกต้องเดือดร้อนแน่!”
ผมถูกจิกแล้วกระชากทันที “โอ้ย!” รวินดาร้องลั่น
“ปากดีนัก แกจะไม่มีปากไว้ฟ้องใครหรอก ฉันควรทำให้แกหายไปจากโลกนี้เลยดีไหม แค่จับแกโยนลงทะเลก็แค่นั้นเอง!”
คนถูกขู่สั่นสะท้าน “ก็ลองดู คิดว่าคนอย่างฉันหายแล้วจะไม่มีใครตามเหรอ แต่แกจำไว้นังขวัญ ภีมจะต้องเกลียดแกจนวันตาย ถ้ารู้ว่าแกฆ่าฉันเพราะภีม!”
ผลั่ก!
ร่างบางถูกผลักจนกองกับพื้น
“ฉันไม่ฆ่าแกก็ได้” เธอหันไปมองลูกน้อง “กรีดหน้ามัน มันจะได้ไม่มีหน้าไปยั่วภีมอีก!”
“อย่านะ! กรี๊ด!” รวินดากรีดร้อง เมื่อถูกกระชากผม มีดจอเข้าใกล้ใบหน้าโดยบอดี้การ์ด
“ทำอะไรน่ะ!” เสียงตะโกนลั่น “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! มีคนถูกทำร้าย! ใครก็ได้ช่วยที!” นาราภัทรตะโกนโหวกเหวกโวยวาย
ขวัญจิราตระหนกตกใจ บอดี้การ์ดรีบกระชากร่างเจ้านายออกจากบริเวณนั้น ปล่อยให้คนเจ็บนอนกองกับพื้น
นาราภัทรรีบวิ่งเข้ามาดูคนเจ็บ พยุงร่างบอบช้ำไว้ ใบหน้าเขียวช้ำโชคดีที่มาทัน ไม่งั้นคงเละแน่ คิ้วบางขมวดเมื่อมองหน้าชัดๆ ปากอ้าค้างด้วยความตกใจ
“คะ...คุณเมื่อเช้า!”
รวินดาปรือตามอง “อย่าบอกใครนะ ขอร้อง...”
“บอกใครเรื่องไหน เรื่องคุณกับภีมพล หรือเรื่องที่คุณถูกทำร้าย!” หญิงสาวถามรัว
“ทั้งสองเรื่อง อย่าบอกใคร ไม่อย่างนั้นพวกมันต้องฆ่าฉันตายแน่!”
“พาฉันไปหาภีม พาไปหาเขาที”
ให้ตายสิ เธออยากจะบ้า ช่วยแล้วยังต้องลำบากอีก ควรทำยังไงดี ช่วยหรือไม่ช่วย จะซวยหรือเปล่า คนพวกนั้นดูโหดเสียด้วย
“ฉันจะพาคุณไปหลบที่ห้องฉันใกล้ๆ นี้ก่อน แล้วจะไปตามผู้ชายของคุณมาหาก็แล้วกัน!”
เธอพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ นาราภัทรพยุงร่างบอบช้ำไปยังห้องตัวเองซึ่งอยู่ใกล้ๆ ค่อยๆ จับคนเจ็บเอนกายนอนลงบนเตียง แล้วออกมาจากห้อง เร่งฝีเท้าไปหาเป้าหมาย ไม่อยากไปเลยจริงๆ ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอหงุดหงิดพิลึก จนแทบอยากตบหน้าเสียด้วยซ้ำ วันนั้นแทนที่จะหยุดปกปิด แต่กลับทำหน้าตาเหมือนจะกวนอารมณ์ มันทำให้เธอละอายจนต้องหนีไปเอง
ก๊อก ก๊อก
เคาะประตูหน้าห้อง ธามไทเปิดประตูออก เผชิญหน้ากับหญิงสาวที่เจ้านายให้สืบหา เธอสวยจริงๆ ไม่แปลกที่คุณภีมพลให้ความสนใจ
“มาทำอะไรครับ” ธามไทถามเสียงเรียบ
“ฉันต้องการพบเจ้านายคุณ!”
“สักครู่” เขาปิดประตูลง
ภีมพลเหลือบมองลูกน้องเดินเข้ามาหา
“มีอะไรเหรอ” ชายหนุ่มถาม แล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“เธอมาครับ”
“ใคร?”
“นาราภัทร คนที่คุณให้ตามสืบ”
คิ้วเข้มขมวดหากันหนักกว่าเก่า ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกล้ามาหาเขาถึงห้อง เขาคลี่ยิ้มกว้าง
“ให้เข้ามา”
นาราภัทรถูกเชื้อเชิญเข้ามาในห้อง เธอยืนต่อหน้าเขาท่าทีร้อนรนจนสังเกตได้
“คุณต้องไปช่วยแฟนคุณ แฟนคุณโดนทำร้ายอยู่ที่ห้องของฉัน!” หญิงสาวรีบบอกรัว
“ใครแฟนผม?” เขาย้อนถาม สีหน้ามึนงง
คนถูกถามกัดฟัน จะให้พูดยังไง โป๊ขนาดนั้น ไม่ใช่แฟนแล้วอะไร ทำไมยังมาทำหน้าตาเหมือนไม่รู้เรื่องไปได้
“ก็คนที่ฉันเจอเมื่อเช้าไง ที่คุณกอดกันออกมาจากห้อง!”
“หวานนะเหรอ”
คำพูดของอีกฝ่ายทำเอาหงุดหงิด เธอหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าปอด
“ฉันไม่รู้ว่าชื่ออะไร แต่จำหน้าได้ว่าเธอคือคนที่ฉันเจอเมื่อตอนเช้าในห้องของคุณ จะไปไหมคะ ถ้าไม่ไปเธออาจโดนทำร้ายจนตายได้นะ!”
ชายหนุ่มลุกยืนเต็มความสูง “ที่ไหนล่ะ”
- Writer
