เมื่อฉู่หรั่นจีมาสับเปลี่ยนเวร นางจึงหันไปชวนสาวน้อยจางจื่อเว่ยออกไปกินข้าวพร้อมกัน ซึ่งเด็กสาวซาบซึ้งใจในความเมตตานี้ที่ท่านหญิงห้ามอบให้ยิ่งนัก อาหารมื้อนี้ถูกปากเซี่ยผิงหลัวจนนางต้องเติมข้าวถึงสองถ้วย จางจื่อเว่ยเห็นจึงคีบเนื้อปลาเอาใจด้วยใบหน้าเบิกบาน
"ท่านหญิงเติมข้าวอีกถ้วยนะเจ้าคะ"
กล่าวแล้วไม่รอให้ผู้เป็นนายหญิงตอบ จางจื่อเว่ยก็หยิบถ้วยในมือของอีกฝ่ายไปเติมข้าวทันที ซึ่งหากเป็นในอดีตสมัยที่ยังเป็นเพียงอรุณให้หิวกว่านี้นางก็คงปฏิเสธไม่เติมข้าวอีกเป็นแน่ ทว่าในยามนี้จะอ้วนเพิ่มจากนี้นางก็ไม่กังวล ขอเพียงมีน้ำนมให้เด็กแฝดทั้งสองได้ดื่มกิน จะอ้วน จะไม่งาม นางก็มิใส่ใจอันใดทั้งสิ้น
"เซี่ยผิงหลัว! เจ้าไปมุดศีรษะอยู่ที่ใด เซี่ยผิงหลัว!"
เสียงเอ็ดอึงตึงตังดังมาตั้งแต่หน้าเรือนหลังน้อยของพวกนาง กับข้าวอร่อยก็พลันกร่อยสิ้นรสชาติลงเพียงเท่านี้ ตะเกียบถูกวางลงข้างถ้วยข้าวก่อนจะยกผ้ามาซับปา
