ใบหน้าของเยี่ยเฉิงโหวแดงก่ำ กายแกร่งสั่นเทิ้มคาดว่าคงท่วมท้นไปด้วยเพลิงโทสะแทบแผดเผาทุกสิ่งที่ขวางหน้าให้มอดไหม้เป็นเถ้าธุลี คงมีเพียงเซี่ยผิงหลัวที่ไม่สะทกสะท้านอันใด ทำเพียงเดินหลีกเขาออกจากห้องโถงกลับเรือนด้านปีกตะวันออกของตน เพราะเหม็นคาวเลือดเต็มทน ไหนจะความเจ็บปวดที่เริ่มเล่นงาน หลังจากช่วงแรกไม่เจ็บปวดมากเพราะยังชาอยู่ ทว่าบัดนี้กลับเริ่มกัดกินนางเข้าไปทุกทีแล้วนั่นเอง
“เจ้าจะหนีไปที่ใด กลับมาคุยกันให้รู้ความเดี๋ยวนี้นะเซี่ยผิงหลัว เจ้าบังอาจนัดแนะบุรุษอื่นมาเล่นชู้ถึงใจจวนข้าได้เช่นไร เซี่ยผิงหลัวกลับมาเดี๋ยวนี่นะ!!!”
พอเห็นว่าคนตัวอวบผู้เป็นมารดาของบุตรชายและบุตรสาวฝาแฝดไม่หยุดฟัง เขาจึงเร่งฝีเท้าติดตามไปเอาเรื่องนางทันที ก็มีอย่างที่ใดบังอาจนัดแนะบุรุษที่ผู้คนทั่วสี่เฉิงล้วนทราบดีว่าคืออดีตคู่หมายของนางให้มาพบในขณะที่เขากำลังจะไปทัพหลวง
…แพศยาสิ้นดี!!!…
หากแต่เซี่ยผิงหลัวก็ม
