“พวกเจ้ามีสิ่งใดก็ไปทำเถิดข้าอยากพักผ่อน”
กล่าวแล้วก็ลุกขึ้นไปอุ้มเจ้าสองแฝดขึ้นมาไว้บนเตียงด้านใน จากนั้นนางก็นอนปิดเอาไว้ที่เตียงด้านนอก ถึงทั้งสองยังเล็กนัก แต่เลี้ยงเด็กอ่อนนางไม่ประมาทเลินเล่อเด็ดขาด
“แม่ขอโทษพวกเจ้านะอาหมิงอาเมี่ยว แต่แม่ทนไม่ไหวอีกต่อไป คงต้องพาพวกเจ้าไปลำบากแล้ว”
นางก้มลงไปจุมพิตหน้าผากของสองแฝดก่อนที่น้ำตาแห่งความอัดอั้นจะหลั่งริน ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าเขาไม่ยอมหย่านางก็จะหอบลูกทั้งสองหนีไป ลำบากกายยังดีกว่าลำบากใจเช่นทุกวันนี้
อีกสี่วันอู๋หลิงเซียวจะไปตงอี้ กำหนดกลับไม่แน่นอน ดังนั้นนางจะใช้โอกาสนั้นหลบหนี แล้วนางก็เริ่มวางแผนขึ้นมาในหัว ก่อนอื่นนางต้องคิดก่อนว่าตนเองจะไปอยู่ที่ใด การเดินทางโดยมีเพียงสตรีสามนางกับเด็กอ่อนวัยยังไม่ครบสองเดือนดีคงไม่ง่าย และมากมีอันตรายเป็นแน่
“คงต้องพึ่งพาหนานจิ้งอ๋องจริงๆ สินะ”
ความจริงในใจคืออยากตัดขาดทุกคน แต่นางไร้ที่
