Walang pakundangan na bumagsak ang aking mga luha sa gitna ng katahimikan. Ibang-iba kung ikinukumpara ko ang ginagawa ngayon ni Israel sa ginawa niya kagabi. Para siyang naging ibang tao at mabangis na hayop. Kung kagabi ay puno siya ng pagmamahal at parang sinasamba ako, ngayon ay puno lang ng pagnanasa ang mga mata niya. Walang bakas ng katiting na pag-ibig. Humaplos ang isang palad niya sa aking mukha. Pinalis ng likod noon ang aking mga luha pero ni katiting ay wala akong maramdamang simpatya. Parang normal na lang sa kanya ang tanawin.
“Israel, t-tama na pakiusap...”
“Anong tama na? Hindi pa ako tapos.”
Ang palad niya kanina na pinupunasan ang mga luha ko ngayon ay nagawa ng imasahe ang natagpuang tayong-tayo kong dibdib. Pasibasib niyang hinalikan iyon na parang gutom na gutom.
