คนที่ไม่รู้จัก
987 Words
รุ่งเช้า
สติสัมปชัญญะ เริ่มกลับมาร้อยเปอเซ็นต์ แน่นอนว่าจำเรื่องเมื่อคืนได้เป็นอย่างดี ในหัวที่คิด แต่คิ้วตาก็ขยุบขยิบอยู่แบบนี้ จนคนที่ตื่นก่อน แล้วนอนตะแคงใช้มือเท้ากับศีรษะตัวเอง จ้องมองหน้าของคนที่ทำหน้าทำตาอยู่จะลืมตาก็ไม่ลืมสักที
“ประสาทตาเธอมีปัญหารึไง ทำอะไรของเธอ”
เสียงทุ้มพูดออกมาจน ภัทรา ต้องลืมตาตื่นขึ้น เมื่อเห็นหน้าอันหล่อเหลา ของอัศวิน ก็ดีดตัวลุกขึ้นแล้วผลักคนที่นอนอยู่ให้ล้มลง
“ไอ้บ้า ฉันไม่น่ามากับคุณเลย ไอ้คนฉวยโอกาส”
“ด่ามาเป็นชุด นี่ผมจะบอกอะไรคุณให้นะ คนที่เริ่มก่อนไม่ใช่ผมแน่นอน จะมาว่าผมฉวยโอกาส คุณต่างหากที่ตั่งใจอ่อยผม”
ภัทรา ทำหน้าเลิ่กลัก แน่นอนว่าเธอพอจำมันได้ แต่ที่ทำอย่างนั้นเพราะเธอเข้าใจว่าเขาคือพี่เจมส์คนรัก
.
ในเมื่อไม่มีอะไรที่จะพูด อีกอย่างพูดไม่ออกก็เสียตัวให้เขาไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร คนที่พึ่งเจอในผับแค่คืนเดียวแต่ได้เอี่ยวกับเธอแล้ว คิดมา น่าอายฉะมัด
ภัทรา ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างที่เปลือยเปล่า ก่อนที่เธอจะก้มหยิบชุด เดินเข้าห้องน้ำอย่างน่าสมเพช มีอย่างที่ไหน ความเมาทำให้เสียตัว
ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำก็นานพอสมควร จนกระทั่งเธอเดินออกมาก็ไม่เจอ กับ อัศวิน ไม่รู้ว่าเขาออกห้องไปตอนไหน แต่สิ่งที่น่าทึ้งคือ เขาเขียนโน้ตไว้ พร้อมเงินจำนวนหนึ่ง ใจความว่า
ปกติผมก็ไม่เคยใช้งานใครฟรี นี่เป็นค่าเหนื่อย แต่ก็ยอมรับว่า เมื่อคืนเด็ดมาก ห้าพันคงจะพอนะ อ๋อ อีกอย่างผมจ่ายค่าห้องแล้ว หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก ยัยขี้เมา!!
“กรี๊ดดด ไอ้บ้า อย่าได้เจอกันอีกเลย”
ประโยคนั้นทำเอา ภัทรา ถึงกับกรี๊ดลั่นห้อง ถึงจะเมา ชอบเที่ยว แต่ก็ไม่เคยเหลวแหลกขนาดนั้น ไอ้หมอนี่เป็นใครกัน ถึงได้ประเมินเธอเป็นหญิงขายบริการ แถมเงินที่ให้ มันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เธอเสียไปแม้แต่นิด แต่อย่านั้นก็ยังอุตส่าห์ เก็บเงินใส่กระเป๋า ตัวเอง
ภัทรา กลับมาที่ห้องด้วยความโกรธแค้น ภายในใจก็ยังคิด อย่าได้เจออีกเลยคนแบบนี้
กริ่ง….
ทันทีที่วางกระเป๋า มือถือก็ดังขึ้น เธอล้วงมือเข้าแหยิบ เมื่อเห็นปลายสายเท่านั้น เธอถึงกับตาโตขึ้น เมื่อคิดได้ว่าเธอขาดงาน
“ฮัลโหล ….เพื่อน”
(ไม่ต้องมาเสียงอ่อนเสียงหวาน กลับก็กลับก่อนทำไมมึงไม่มาทำงาน)
“อืม…. กูปวดหัว ลาหัวหน้าให้กูทีได้ไหม นานะ ส่วนงานที่ค้างกูรับรองว่าจะเสร็จทันอาทิตย์นี้แน่นอน”
เสียงที่สนทนากับเธอไม่ใช่ใครอื่น เป็นอิ้งเพื่อนรักนั้นเอง ส่วนบริษัทที่เธอทำงานอยู่ ผลิตอาหารแปรรูปส่งออก
หลังจากที่วางสายเพื่อน ก็เอาแต่ครุ่นคิด แผลเก่าในใจยังไม่หาย ไม่วายสร้างแผลใหม่ให้ตนเอง ส่วนพี่เจมส์ก็เป็นพนักงานในบริษัทเดียวกัน ไม่เพียงเท่านั้นผู้หญิงคนใหม่ก็อยู่แผนกเดียวกันกับเขาอีก พรุ่งนี้เธอคงต้องบากหน้าไปพบหน้าเขาทั้งสอง
“อะไรจะเหี้ยได้ขนาดนี้ ชีวิตแก ไอ้ภัทร”
ภัทรา บ่นกับตัวเอง จากนั้นก็ล้มลงที่เตียงนอน คงต้องใช้เวลาอยู่กับตัวเองสักวัน
ตกเย็น
เธอโทรให้เพื่อนมาหาที่ห้อง เพราะไม่อาจจะเก็บเรื่องที่ได้เจอในเมื่อคืนไว้คนเดียวได้ มันรู้สึกอึดอัดจนบอกไม่ถูก อย่างระบายให้ใครสักคนฟัง พออิ้งมาถึงภัทราก็ไม่รอช้าที่จะเล่า ทั้งๆ ที่เพื่อนพึ่งจะหย่อนก้นลงนั่งแท้ๆ
“ถ้ากูเล่าอะไรให้มึงฟัง มึงจะว่ากูหรือเปล่าวะ”
“มึงก็เล่าก่อนสิ ว่าเรื่องอะไร”
“ที่จริงที่กูไม่ได้ไปทำงานเพราะ….คือ กู”
“โอ้ยย อีเหี้ย เล่าสักทีกูใจจะขาด”
“กูไปนอนกับผู้ชายมา!”
“สัส!!”
คำหยาบที่หลุดออกมาจากปากอิ้ง พร้อมทั้งอาการค้าง แน่นอนละว่าเธอตกใจ เพื่อนสาวที่รักษาพรหมจรรย์ยิ่งชีพจะกล้านอนกับผู้ชาย
“ใคร?”
“กูก็ไม่รู้จัก!”
“ฮ่าๆๆ กูขำอีภัทร มึงคบแฟนคนไหนเขาก็ทิ้งเพราะมึงเล่นตัว แต่มึงให้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้เจาะไข่แดง มึงกล้ามาก”
“มันใช่เวลามานั่งขำไหม กูซีเรียสนะเนี่ย”
“เอ่อ…แล้วมึงป้องกันไหม”
“กูซื้อยามากินแล้วเมื่อเช้า แต่ที่เจ็บใจนะ มันเข้าใจว่ากูเป็นคนขายบริการ มึงดูนี่”
ภัทรา หยิบเงินห้าพันออกมาวางให้เพื่อนดู ส่วนอิ้งก็หยิบขึ้นมานับ
“ห้าพัน ก็ยังดีกว่าเสียฟรีละวะ”
“เอ้า อี่นี่ กูไม่ได้อยากได้เงินเขาสักนิด คนอะไร….”
อิ้ง มองหน้าเพื่อนพลางเบ้ปาก ไม่อยากได้เงินเขาแต่ยัดใส่กระเป๋ามา แต่ก็ช่างเถอะสิ่งที่สนใจไม่ใช่เรื่องเงินห้าพัน แต่เป็นเรื่องหน้าตามากกว่า
“หน้าตาเป็นไงวะ มึงถึงยอมไปด้วย”
“ก็หล่อแหละ ท่าทางจะรวยด้วย รถที่ขับก็แพงน่าดู แต่ที่กูยอมไปไม่ใช่หน้าตานะ มันมีเหตุจำเป็น เรื่องมันยาววะ แต่ที่แน่ๆ ชาตินี้คงไม่เจอกันอีกแล้วละ”
อิ้งทำปากจู๋สงสัย พลางกรอกตาไปมา เหตุผลอะไรที่มันยอมขึ้นรถคนอื่น แต่ก็ช่างเถอะ ไม่อยากจะถาม ในเมื่อเพื่อนเงียบ ภัทรา ก็พูดขึ้นอีก
“กูอยากลาออกวะ”
**ท่านรองก็นะ...ให้น้องน้อยเกิน? เปิดซิงเขานะนั้น
คอมเม้นมาบ้างนะ
- Writer
