บทที่ 7/4
“ผู้ใดว่านางไม่มีสามีกัน!”
เสียงที่ดังอยู่หน้าประตูห้องโถงทำให้เฉินหลิงเว่ยหันไปมองด้วยความสงสัย แม้ภาพตรงหน้าจะเป็นหวังเฮ่อเหรินแต่น้ำเสียงเมื่อครู่นางมั่นใจว่าไม่ใช่เขา ไม่ต้องรอคำตอบนานนัก ว่านเจียงฉีก็เข็นรถเข็นพาชายผู้หนึ่งเข้ามา
“น้องหญิง”
“น้อง...หญิง”
เฉินหลิงเว่ยทวนคำที่เขาเอ่ยเรียกนางด้วยความงุนงง แววตาหวานมีประกายคำถามชัดเจน ทว่ายามเห็นแววตาดุและห้ามปรามของอีกฝ่ายนางก็ได้แต่ฉีกยิ้มหวานไม่กล้าเอ่ยถามสิ่งใด
“เว่ยเอ๋อร์ บุรุษพิการผู้นี้เป็นใคร”
จ้าวเสี่ยวเฟิ่งที่อุ้มจ้าวลู่หมิงอยู่วางเจ้าก้อนแป้งลงแล้วเดินมาถามนางด้วยท่าทางไม่พอใจนัก เฉินหลิงเว่ยยิ้มแห้งมองบุรุษสองคนสลับไปมานางจะเอ่ยตอบว่าอย่างไร ในเมื่อนางเองก็ไม่รู้จักบุรุษตรงหน้าเช่นกัน
“เว่ยเอ๋อร์... อย่างนั้นหรือ หึ! เจ้าเป็นอะไรกับเมียข้า จึงกล้าเรียกนางเช่นนี้”
เฉินหลิงเว่ยหันไปมองบุรุษบนรถเข็นด้วยแววตา
