บทที่ 7/2
จ้าวเสี่ยวเฟิ่งนั่งที่ห้องโถงในเรือนหลักของเฉินหลิงเว่ย ใบหน้าคมบวมเปล่งบางแห่งยังมีรอยแผลแตกชัดเจน คิ้วเข้มขมวดเข้ากันแน่นยามที่นิ้วเรียวบรรจงทายาบนใบหน้าของเขา
“อดทนสักหน่อย หากไม่ใส่ยาให้ดีใบหน้าท่านอาจมีรอยแผลเป็นได้”
เฉินหลิงเว่ยเอ่ยบอกเสียงนุ่ม จ้าวเสี่ยวเฟิ่งขบเม้มริมฝีปากแน่นสายตาคมฉายแววน้อยใจเด่นชัด
“แม่นางเฉินสาวใช้ของเจ้ามือหนักยิ่งนัก เจ้าช่วยทายาให้ข้าดีได้หรือไม่”
“หากเทียบกันแล้วท่านป้าซูน้ำหนักมือเบากว่าข้ามาก ท่านอดทนสักหน่อยเถิด หรือท่านต้องการให้คนของท่านเป็นผู้ดูแล”
จ้าวเสี่ยวเฟิ่งส่ายหน้าไปมาปฏิเสธในทันที คนที่เขาเอามาวันนี้ล้วนเป็นบุรุษวัยฉกรรจ์ คนพวกนั้นถนัดเพียงเรื่องต่อยตี หากให้มาทายาให้เขาเกรงว่าไม่เพียงแผลบนใบหน้าไม่หายแต่อาการคงทรุดลงกว่าเดิม เพียงแต่เขายอมเจ็บตัวถึงเพียงนี้ไม่ใช่เพื่อให้สาวใช้มาดูแลเสียหน่อย
“แต่...โอ๊ย!”
จ้าวเสี่ยวเฟิ่งข
