ในเมืองซูอานนั้นคึกคักยิ่ง แม้ว่าจะเป็นยามค่ำคืนแต่กลับยังมีคนเดินบนถนนกันขวักไขว่ ยังมีเสียงพ่อค้าแม่ค้าต่างร้องเรียกให้ลูกค้าดูสินค้าของตน ในยามนี้แม้ว่าน้าหลานจะห้ามปรามทั้งอาฉีและเสี่ยวฮุ่ยก็ไม่ยอมกลับมานั่งที่
เด็กสองคนต่างมองสองข้างทางด้วยความตื่นตาตื่นใจ ถึงอาฉีจะอยู่ในตำแหน่งสูงส่งแต่ทว่าชีวิตของนางที่ผ่านมาก็เงียบเหงายิ่ง เมื่อพบเจอคนมากมายคึกคักเช่นนี้อาฉีพลันร่าเริงขึ้นทันตา
"องค์หญิง นั่นท่านดูใช่ถังหูลู่หรือไม่ ข้าไม่ได้ลิ้มรสมันมานานมากแล้ว"
อาฉีเองเมื่อเห็นถังหูลู่เสียบไม่สีแดงยั่วยวนนั้นพลันเลียปากด้วยความหิว เพราะทหารเร่งเดินทางนอกจากอาหารกลางวันที่เป็นแป้งจี่ง่าย ๆ บนรถม้าแล้วก็ไม่มีสิ่งใดตกถึงท้องอาฉีอีก อีกทั้งก่อนหน้านี้นางเมารถอาเจียนจนอาหารหมดไส้หมดพุง ในยามนี้จึงหิวมากต่อให้เป็นไก่สิบตัวอาฉีก็คิดว่าตนเองสามารถกินได้หมด
"ถังหูลู่ข้าก็อยากกิน ท่านแม่บอกว่าเป็นอาหา
