ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงทางตะวันตกอาฉีที่เดินทางมาตลอดวันบังเกิดความรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว ตั้งแต่เกิดมาจนอายุสิบสองย่างสิบสามนางมิเคยออกจากแคว้นของตนเองเลยแม้แต่คราเดียว อย่างมากสุดที่เคยเดินทางก็คือออกมานอกตัวเมืองหลวงของแคว้นลู่เพื่อท่องเที่ยวกับท่านแม่เป็นครั้งคราวในยามท่านออกมาเยี่ยมเยือนราษฎร
การเดินทางของอาฉีค่อนข้างราบเรียบเนื่องด้วยกองกำลังที่อารักขานับว่าเป็นกองกำลังที่เข้มแข็งและผู้คนล้วนหวาดกลัว จะคิดถึงโจรปล้นระหว่างทางหรือไม่ต้องกลัวว่าจะมีผู้ใดมาขัดขวาง
ในรถม้าของอาฉีไม่นับว่ากว้างนักแต่ก็มิได้คับแคบจนเกินไป นับว่าครานี้อ้ายเจิงเลือกคนให้นางไม่ผิดเมื่อน้าหลานผู้นั้นคอยดูแลอาฉีอย่างดีโดยไม่มีบกพร่อง น้าหลานเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดแต่ในยามที่ต้องพูดนางกลับสามารถให้คำแนะนำกับอาฉีได้ในขณะที่บ่าวอีกคนเสี่ยวฮุ่ยอาฉียังดูไม่ออกว่านางเป็นคนช่างพูดหรือไม่ด้วยเพราะยังหวาดกลัวอาฉีอยู่มากจึง
