"เสด็จลุงความจริงแล้วอาฉีมีเรื่องต้องทูลเพคะ"
อาฉีทำท่าทางเอียงอายฝ่าบาททรงเข้าพระทัยจึงสั่งให้ทุกคนออกไปก่อน บุรุษอื่นดูจะไม่เดือดร้อนเท่าใดคงมีเพียงอ้ายเจิงที่กระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด เขาถูกลู่หนิงหวังผลักไปคราหนึ่งแล้วยังทำใบหน้าเคร่งขรึมทว่าสายตาของลู่หนิงหวังนั้นกวนบาทาอย่างเห็นได้ชัด
"เดินชักช้าเป็นเต่า เกะกะขวางทาง ทำไมเสียดายคนจนสมองกลวงกระทั่งวิธีเดินยังจำไม่ได้หรือ หานเซียวลากเขาออกมาอย่าให้เกะกะพระเนตรฝ่าบาทอยู่ตรงนี้"
อ้ายเจิงพลันใบหน้าง้ำ มือแข็ง ๆ ของหานเซียวพลันจับที่แขนของอ้ายเจิงแล้วพยายามลากอ้ายเจิงออกมาตามคำสั่งพี่ชาย ลู่หนิงหวังหันไปมองอาฉีทว่านางยังไม่มองเขาดังเดิม เขาคิดว่าอาฉีกำลังเข้าใจผิดเป็นแน่เรื่ององค์หญิงเจวียหยีเขาไม่เคยคิดแต่งงานกับเด็กคนนั้น
ขาของอ้ายเจิงคล้ายมีลูกเหล็กถ่วงอยู่ หานเซียวคนเดียวดูจะลำบากไม่น้อยที่จะลากเขาออกไป ลู่หนิงหวังจึงจับแขนเขาอีกข
