ภายในโถงรับรองตำหนักหย่งเฉิงบัดนี้ทุกสายตาล้วนจับจ้องมาที่อ้ายเจิง เอาตีหน้าขรึมทว่าบนริมฝีปากกลับมีรอยยิ้มกริ่มประดับเล็กน้อย
"ฝ่าบาทกระหม่อมมิได้ทำเช่นนั้นด้วยเจตนาร้ายนะพ่ะย่ะค่ะ"
ลู่หนิงหวังขมวดคิ้วบุรุษผู้นี้ยังกล้ากล่าววาจาเท็จต่อหน้าพระพักตร์คิดว่าตนเองเป็นที่โปรดปรานจึงเกรงกลัวสิ่งใดแล้วใช่หรือไม่
อ้ายเจิงเห็นสายตากดดันนั้นของลู่หนิงหวังพลันใบหน้าที่พยายามทำให้เคร่งขรึมนั้นกลับแย้มยิ้มออกมาเต็มส่วน
"เจ้ายังกล้าโป้ปดอีกหรือ มิได้มีเจตนาร้ายต่ออาฉีแล้วลงมือทำร้ายคุณชายพวกนั้นด้วยเหตุใด"
อ้ายเจิงคุกเข่าลงทันใดทั้งยังเอ่ยเสียงเบา การกระทำของเขาคล้ายในวัยเยาว์ที่เขาทะเลาะกับลู่หนิงหวังด้วยเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ต่อมาฝ่าบาททรงตัดผิดความผิดของทั้งคู่ด้วยพระองค์เอง
เดิมทีอ้ายเจิงต้องได้รับการลงโทษที่หนักกว่าในข้อหาเป็นฝ่ายยั่วยุ ทว่าเมื่อเขาคุกเข่าตีหน้าเศร้าสำนึกผิดและเอ่ยว่าเพราะตนเองต้
