"นายท่านข้ายินดีฝากชีวิตไว้ในกำมือของท่านแล้ว"
กู้เหรินเอ่ยอ่อนหวานในขณะที่นางปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองลงมาอย่างช้า ๆ ผิวขาวผ่องดุจหิมะขาวดอกบัวตูมงดงามพลันเปิดเปลือยต่อสายตาของลู่หนิงหวัง
เขายกมุมปากน้อย ๆ หัวใจคล้ายจะหลอมละลายไปกับภาพวาบหวามตรงหน้า
"ข้าไม่อาจมอบตำแหน่งหวางเฟยให้เจ้า และไม่อาจมอบตำแหน่งอนุภรรยาอย่างเปิดเผยแต่เจ้าคือสตรีของข้าเจ้ายินยอมหรือ"
ด้วยฐานะบุตรสาวของอนุและตำแหน่งเล็กๆของบิดานั้นก็มิได้สูงส่ง
สตรีเช่นนางไม่อาจอยู่ในตำแหน่งพระชายาหรือกระทั่งพระชายารองผู้สูงส่งได้
ลู่หนิงหวังเองเมื่อไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วไม่คิดที่จะนำนางเข้าจวนด้วยไม่อยากมีปัญหากับลู่ไท่เฟย ลู่หนิงหวังจึงคิดหาบ้านให้นางสักหลัก ทั้งใจคิดว่าสำหรับนางสิ่งที่เขามอบให้นั้นว่านับว่าดียิ่งแล้ว
"กู้เหรินมิเคยต้องการสิ่งใดเจ้าค่ะ นอกจากได้ปรนนิบัตินายท่านไม่ว่าจะอยู่ที่ใดในตำแหน่งใดกู้เหรินยินยอมเจ้
