“ผม...รังแกน้องทุกอย่าง” พี่เมฆ~
เพี๊ยะ!
“พี่เวล! / คุณพ่อ!”
“มึงทำลายความเชื่อใจของกูไอ้เมฆ กูไว้ใจให้มึงดูแลน้องแต่มึงกลับทำเรื่องบัดสี! มึงทำลายความไว้ใจของกูได้ยังไง!”
“...”
“ทำไมมึงไม่รักษาสัญญา!”
“...ผมทำให้ป๊าผิดหวัง ป๊าอยากจะลงโทษผมยังไงก็ได้ครับ”
“พี่เวลใจเย็น ๆ นะคะมิ่นขอร้อง ค่อย ๆ คุยกับลูกนะคะ”
“จะให้พี่ใจเย็นได้ยังไง! ดูสิ่งที่มันทำ! เราสองคนไว้ใจให้มันดูแลน้องมาตลอด แล้วดูสิ่งที่มันทำ!” ตลอดชีวิตของฉันฉันไม่เคยเห็นคุณพ่อตะคอกหรือแม้แต่ขึ้นเสียงใส่คุณแม่เลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกและฉันก็เป็นต้นเหตุเหมือนกัน
“คุณพ่อขา~ หนูก็ผิดคุณพ่ออย่าโทษพี่เมฆคนเดียวเลยนะคะ~” ฉันเอ่ยออกไปพร้อมกับเดินไปหยุดข้างพี่เมฆ ยกมือขึ้นไหว้คุณพ่อทั้งน้ำตาแล้วคุกเข่าลงข้างเขา
“ลุกขึ้นแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะ พ่อจะคุยกับเมฆา”
“...” ครั้งนี้ฉันกลัวคุณพ่อมากจริง ๆ เพราะเสียงท่านเย็นยะเยือกจับขั้ว
