“เป็นอะไรคะ” ฉันถามในตอนเช้าหลังจากที่แอบย่องเข้าบ้านก่อนตี 4 แล้วก็เจอพี่เมฆอีกทีตอน7 โมงเช้า ทั้งที่ความจริงยังไม่อยากตื่นเลยแต่...
(หนูจะนอนต่อเหรอครับ)
“อื้อ~ ผิงง่วง”
(หนูไม่ลงมากินข้าวเช้ากับพี่เหรอน้องผิง)
“ไม่กินค่ะ ฮ้าว~ ผิงง่วงมากเลยค่ะพี่เมฆ~” ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตา แค่ขยับปากคุยโทรศัพท์กับเขาได้ก็บุญโขแล้ว
(จะใจร้ายปล่อยพี่กินข้าวคนเดียวจริง ๆ เหรอ) เสียงพี่เมฆอ้อนมาก~
“กินกับลูกชายไง”
(ไอ้เถ้ามันกินตั้งแต่ตี 5 แล้ว)
“มันนั่งเป็นเพื่อนได้ ฮ้าว~”
(น้องผิง)
“ไม่เอา~” ฉันปฏิเสธต่อให้เสียงพี่เมฆจะอ้อนแค่ไหนก็ตาม
(ที่รัก)
“ไม่~”
(เมียจ๋า~)
“อย่า~” ฉันพูดเสียงยานเพราะง่วง ต้องการบอกว่า อย่าอ้อน แต่ก็พูดไม่ไหว แทบไม่ได้นอนเลยนะคะ
(ถ้างั้นพี่จะนั่งรอจนกว่าหนูจะตื่นแล้วค่อยกินข้าวพร้อมกัน)
“อย่าทำแบบ...”
ตื๊ด ๆๆๆ
“พี่เมฆ...พี่เมฆคะ...”
บรรยากาศรอบหูของฉันในตอนนั้น
