“พี่รู้ว่าตอนนี้น้องผิงกำลังทำตัวไม่ถูก ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ทำอะไรหรอก ไม่เต็มใจให้ทำอีกรอบพี่ก็ไม่ทำ แต่ขอร้อง...อย่าผลักไสพี่เหมือนที่ผ่านมาถ้าความจริงแล้วหนูไม่ได้เกลียดพี่ เพราะคนที่โดนคนที่รักผลักไสมันทรมานใจมากนะน้องผิง”
“...”
“พักผ่อนเถอะพี่ไม่กวนแล้ว วันนี้อนุญาตให้ลาได้หนึ่งวัน” เขาส่งรอยยิ้มละมุนออกมาก่อนที่จะทำให้ฉันต้องกลั้นหายใจด้วยการก้มลงมา...
“... / ...” พี่เมฆก้มลงมาเพื่อจูบฉันแต่ก่อนที่ปากเราสองคนจะสัมผัสกันเขาก็ชะงักค้างไปพักหนึ่งถึงได้ขยับริมฝีปากขึ้นไป
จุ๊บ~
เขาเปลี่ยนไปจูบหน้าผากฉัน เป็นจูบที่แผ่วเบาและมันอ่อนโยนมาก มันเป็นการจูบหน้าผากที่ทำให้ใจฉันเต้นแรงมากกว่าตอนที่เขาจะก้มลงมาจูบที่ปากซะอีก พอจูบเสร็จเขาก็ผละออกมองฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วหยิบหมอนที่เขาหนุนขึ้นมา
“...”
???
จะทำอะไร? จะเอาหมอนมาอุดหน้าฆ่าฉันเหรอ?
บะ บ้า! เขาจะทำแบบนั้นเพื่ออะไรในเมื่อเมื
