พอรถจอดสิ่งที่ฉันเห็นจากด้านในผ่านกระจกคือกองทัพนักข่าวและผู้คนที่กำลังทยอยมาร่วมงาน บ้างก็หยุดเดินแล้วหันมาสนใจรถตู้คันที่ฉันนั่งอยู่ตอนนี้
“กลัวเป็นลมจังเลยค่ะ”
“คนของฉันมีอยู่ทุกที สามารถเดินได้ทั่วงานแต่ทางที่ดีอยู่ใกล้ฉันไว้ดีกว่า” ก็คงต้องทำแบบนั้นเพราะฉันไม่รู้จักใครเลย เดินมั่วอาจไปซุ่มซ่ามทำให้คุณหิรัญเสียหน้าได้
“เอาไว้เจอโซ่กับแขก่อนดีกว่าค่ะ”
พอเราตกลงกันเสร็จประตูรถตู้ก็ถูกเปิดออก แสงแฟลชของช่างภาพหลายสำนักทำให้ฉันมองทางแทบไม่เห็น
“หยุดถ่ายก่อนนะครับ” เพียงแค่เขาพยักหน้าให้ลูกน้อง แสงแฟลชที่ทำให้แสบตาก็หายไป
“เชิญครับนาย”
“ยื่นมือเธอมา” ฉันเงอะงะแต่ก็ยอมยื่นมือให้เขา ทำตามที่เขาบอกแล้วทุกอย่างจะดีเอง
“ค่ะ”
ระหว่างที่เดินเข้างานเสียงซุบซิบนินทาของคุณหญิงคุณนายก็ลอยมาเข้าหูฉันเป็นระยะ
“ไม่มีมารยาทเอาซะเลย” ฉันหน้ามุ่ยพึมพำขณะเดินเข้างาน แน่นอนว่าการเดินเคียงข้างคุณหิรั
