“อะไรเนี่ย ประตูล็อก” ให้ตายสิ ความเอ๋อความประสาทของตัวเองทำเรื่องอีกแล้ว
“ยืนงงอะไร”
“ประตูล็อกค่ะ” ฉันยิ้มแห้งแล้วยืนเกาหัวด้วยท่าทางเขินอาย สมองน้อยอย่างที่เขาว่าไว้เป๊ะ
คุณหิรัญวางมือจากลูกบิดประตูตัวเองแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉัน
“งั้นก็นอนหน้าห้องนี่แหละ” ใจร้ายจัง คฤหาสน์หลังใหญ่โตจะไม่มีกุญแจสำรองเลยหรือไง
“ฉันจะลงไปเอากุญแจสำรองค่ะ”
“เก่งเหมือนกันนี่”
“แต่ว่ามันดึกแล้ว คุณจะต้องลงไปเป็นเพื่อนฉัน”
“ห้องฉันกว้างพอให้เธอยืมนอน ประตูไม่ได้ล็อก” พูดจบเขาก็เดินไปเปิดประตูห้องตัวเองแล้วเดินหายเข้าไป ไม่ออกมาดูฉันหน่อยเหรอ
ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าห้องตัวเอง ถ้าไม่ลงไปเอากุญแจสำรองก็ต้องนอนห้องคุณหิรัญไปก่อน แต่ถ้าไม่ยอมนอนกับคุณหิรัญก็ต้องนอนหน้าห้อง
“เอาวะ” บนพื้นในห้องก็ดีกว่าบนพื้นหน้าห้อง มีทั้งยุงแล้วก็แมลงเผลอๆ อาจมีผีเดินผ่านด้วยคิดแล้วสยอง
ฉันจับลูกบิดแล้วหมุนเบาๆ ไม่ให้เกิดเสียงรบ
