1|
746 Words
“เจ็บมั้ย”
“เจ็บค่ะ”
“ไม่ต้องกลัว แค่ตอบคำถามเท่านั้น”
“ทำไม ฉันถึงยังไม่ตายคะ”
“ก็เพราะสามีของเธอรีบหอบเธอมาที่นี่ยังไงล่ะ”
ที่นี่คือโรงพยาบาลแต่ก็ไม่ใช่โรงพยาบาลทั่วไปที่ใครก็ได้จะเข้ามาใช้บริการ
ฉันรู้สึกเจ็บข้อมือมากเมื่อฟื้นขึ้นมา มองฝ้าเพดานสีขาวอยู่สักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
คุณหมอคนนี้ฉันเคยเจอ เขาเป็นเพื่อนกับคุณหิรัญ
“อยากหนีเหรอ ถึงได้ใช่วิธีนี้ ไม่ได้ผลหรอกเจ็บตัวเปล่า” ไม่มีพยาบาลติดตามมาด้วยเลยสักคน ฉันจะไม่ได้พบเจอคนแปลกหน้าบ้างเลยหรือไง
“ทำไมคะ”
“ถามหิรัญเอาสิ”
“หมอชื่ออะไรคะ”
“เกรซ จะเรียกหมอเกรซหรือว่าพี่เกรซก็ได้นะ”
“หมอเกรซเป็นเพื่อนกับคุณหิรัญมานานหรือยังคะ”
“เราเคยเจอกันแล้วนี่เนอะ” ใช่ ฉันเคยเจอคุณหมอคนนี้ในงานแต่งของตัวเอง หมอเกรซคือเพื่อนสนิทของคุณหิรัญหรือเปล่าไม่แน่ใจ ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นหมอ แต่ก็ไม่แปลกใจที่ตื่นมาแล้วเห็นเขาสวมชุดกาวน์ยืนอยู่ข้างเตียงเพราะคนรอบข้างของคุณหิรัญสามารถเป็นทุกอย่างได้บนโลกใบนี้ยกเว้น คนไม่มีเงิน
“ค่ะ”
“ตกใจอะไร แผลเธอน่ะน่าตกใจกว่าหน้าพี่อีกนะ”
“พี่”
“มันชินน่ะ เพราะพี่มีน้องสาว” แต่ฉันไม่ชินด้วยนี่ น้องสาวของหมอเกรซคงน่ารักมากแน่ๆ เลย พี่ชายหล่อโฮกขนาดนี้
“อ๋อ ค่ะ” ฉันรีบปฏิเสธทันที แค่มีคนยอมคุยกับฉันก็ดีมากเท่าไหร่แล้ว
“ไม่ถือใช่มั้ย”
“ไม่ค่ะ ไม่ถือเลย แค่ไม่ชินเพราะฉัน เอ่อ หนู” อยู่ๆ ก็ตะกุกตะกักขึ้นมา สายตากดดันที่ไม่ใช่แค่กดดันอย่างเดียวของหมอเกรซมองมาจนทำให้ฉันนึกสรรพนามแทนตัวเองไม่ออกเลย
“เอาที่ถนัดแล้วก็สะดวก ไม่ต้องประหม่าขนาดนั้น พี่ไม่ใช่หิรัญ”
“เกรงใจค่ะ”
“เกรงใจก็ไม่ควรทำร้ายตัวเอง เพราะตอนนี้พี่ง่วงมาก แผลไม่ลึกมาก อาจมีอาการข้างเคียงหลังจากแผลหายแล้ว”พูดจบก็ยกมือปิดปากหาวเป็นระยะ
“ยังไงคะ”
“เดี๋ยวก็รู้ พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้พี่จะเข้ามาตรวจอีกครั้ง”
หมอเกรซเดินออกจากห้องไป ทิ้งฉันให้นั่งมองผ้าก็อซสีขาวที่พันอยู่บนข้อมือ อยากพักแต่ก็หลับไม่ลง คิดว่าการทำร้ายตัวเองครั้งนี้คือเรื่องสิ้นคิดครั้งใหญ่ในชีวิต ความโง่ได้โปรดออกไปจากหัวฉันที
“เสียใจหรือไงที่ยังไม่ตาย” น้ำเสียงเย้ยหยันนั่นทำให้ฉันรีบเงยหน้าขึ้นทันที
“เป็นคุณมากกว่าที่เสียใจ คุณคงอยากให้ฉันตาย” ฉันไม่ควรพูดออกไปแบบนั้นเลย มันดูสิ้นคิดแล้วก็กำลังเรียกร้องความเห็นใจจากเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว
“คฤหาสน์หลังนั้นไม่ควรมีวิญญาณแบบเธอสิงสถิตอยู่ ถ้าอยากตายก็ไปตายที่อื่น” ปากร้ายที่สุด
“คุณก็อย่ามาช่วยฉันอีกก็แล้วกัน”
“อย่าสำคัญตัวเอง เธอไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้น แล้วอีกเรื่องที่ต้องจำเอาไว้ จากนี้ไปถ้ายังคิดทำเรื่องโง่ๆ อีกล่ะก็ ฉันจะจับเธอส่งกลับไปให้ตาเฒ่านั่นซะ”
ปัง!
พูดจบก็เดินหันหลังออกไปพร้อมปิดประตูเสียงดังจนทำให้ฉันสะดุ้ง ขนาดเตรียมตัวเอาไว้แล้วก็ยังตกใจ เขาโกรธอะไรขนาดนั้น ก็แค่ปล่อยให้ฉันตายไปก็สิ้นเรื่อง
หลังจากคุณหิรัญกลับไปฉันก็ล้มตัวลงนอนเพราะเริ่มปวดหนึบๆ บริเวณแผล ภายในห้องเงียบและเย็นเฉียบจนทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนที่รักสุดหัวใจขึ้นมา
“นานาคิดถึงแม่จังเลย”
“ตายไปก็ใช่ว่าจะได้เจอกันนะลูก ทำกรรมเอาไว้ตอนที่ยังมีชีวิต อย่าคิดว่าตายไปแล้วจะสบาย ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนพื้นฐานของความดีเอาไว้ ตายไปสบายแน่”
“นานายังไม่ให้แม่ตายหรอก แม่ต้องอยู่กับนานาไปนานๆ”
นี่ฉันทำอะไรลงไป ลืมไปแล้วเหรอว่ายังตายตอนนี้ไม่ได้ เลิกอ่อนแอแล้วตั้งสติสักที
- Writer
